Υψώνω κι εγώ τη φωνή μου μαζί με την εξεδριακή χορωδία
που ακολουθεί τον Νταλάρα σε στίχους του φίλου Μάνου Ελευθερίου. Ένα τραγούδι συλλογικού απολογισμού. Σα ανακουφιστικός ψαλμός στις κυριακάτικες λειτουργίες μέσα στους ναούς των κρυφών μας πληγών.. Μας κρατούν
αυτές περιχαρακωμένους σε μερικά μέτρα κοινωνικής στέρφας που την περιβάλλει μια αόρατη
σε μας θάλασσα.. Και που για ένα ακόμη καλοκαίρι οι περισσότεροι δεν θα τη
χαρουν. Σ΄αυτούς το αφιερώνω.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου