ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΣΑΣ ΤΑΡΑΞΩ ΣΕ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ
Θα την υπενθυμίζω κατά περιόδους -όπως οι μέρες μνήμης για τη μαρτυρική κύπρο που ζούμε- σα το μαρτύριο της σταγόνας. Κατά των χιτών των ταγματασφαλιτών των μαυραγοριτών των κοτζαμπάσηδων και των κουκουλοφόρων καταδοτών που στην ουσία είναι όλοι ένα και το αυτό.. Και δεν τα λένε οι κομμουνιστές και άλλοι κακοί εχθροί της πατρίδας . Πρόκειται για την έκθεση ή μνημόνιο αν θέλετε ενός δικού τους του Πόρτερ, του επι της κεφαλής της επιτροπής για την αμερικανική βοήθεια στην Ελλάδα, η οποία κατατέθηκε από το 1947 και στο Αμερικανικό κοινοβούλιο.. Οι πολιτικοί απόγονοί τους κυβερνούσαν και κυβερνούν. Αν υπήρχε ίχνος ντροπής έπρεπε όλοι αυτοί να είναι στα λαγούμια τους..
Η έκθεση ή Μνημόνιο Πόρτερ
Παραθέτουμε στη συνέχεια αποσπάσματα από την έκθεση του επικεφαλής της Επιτροπής για την Πολ Πόρτερ, που είχε επισκεφθεί τη χώρα μας το 1947.Αμερικανική βοήθεια στην Ελλάδα
Η επίσκεψη Πόρτερ στην Ελλάδα, είχε αποκλειστικό σκοπό τη σύνταξη μιας έκθεσης (σ.σ. σαν κι’ αυτές που καταρτίζει τα τελευταία χρόνια ή «τρόικα»» της ΕΕ, του ΔΝΤ και του ΕΚΤ), σχετικά με την πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, με τα βασικά συμπεράσματα για την «αποτελεσματικότητα» της Αμερικανικής βοήθειας,τρία χρόνια μετά τον πόλεμο. Στην έκθεση ή Μνημόνιο Πόρτερ, περιγράφεται η πραγματική εικόνα της Ελλάδας πριν από 71 χρόνια.
Δύο κόσμοι
Στην έκθεση Πόρτερ, περιγράφεται ανάγλυφα η εικόνα των δύο «κόσμων» που ζούσαν εκείνη τη περίοδο στην Ελλάδα (όπως και σήμερα). Από τη μια είναι η μειοψηφία του «κόσμου» των κάθε είδους «σωτήρων» του τόπου (πολιτικοί, επιχειρηματίες, εφοπλιστές και οι κάθε είδους υπερασπιστές των αντιλαϊκών τους πολιτικών) και από την άλλη η πλειοψηφία του «κόσμου» των ανθρώπων του μόχθου και της δουλειάς, που πλήρωνε τις σκληρές θυσίες που τους επέβαλαν οι κυβερνώντες με τις πλάτες των ξένων «συμμάχων».Η Ελλάδα του 1947 και του … 2018!
Μεταξύ άλλων, ο Πολ Πόρτερ, έγραφε στην έκθεσή του για την Ελλάδα (οι υπογραμμίσεις δικές μου):
- «Απ’ ό, τι μπόρεσα να διαπιστώσω, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καμιάν άλλη πολιτική πρακτική από το να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια ώστε να διατηρηθεί στην εξουσία απαριθμώντας θορυβωδώς τις θυσίες της Ελλάδος (…) Στόχος της είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση των προνομίων μίας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα».
Η «κλίκα»
- «Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο ένα φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις τράπεζες του Καΐρου και της Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα για να βοηθήσουν στην αναστήλωση της εθνικής οικονομίας».
Ασύδοτοι εφοπλιστές
- Τα συμφέροντα των εφοπλιστών προστατεύονται επίσης με σκανδαλώδη τρόπο.
Η ελληνική εμπορική ναυτιλία ανθεί στην εποχή μας και οι εφοπλιστές
κερδίζουν τεράστια ποσά, αλλά το
χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος δεν
αποκομίζει κανένα όφελος απ’ αυτό. Οι μισθοί των ναυτικών γυρίζουν στην
Ελλάδα, αλλά οι εφοπλιστές ασφαλίζουν το μεγαλύτερο μέρος των κερδών
τους στις ξένες χώρες. Κάθε επιχείρηση θα έπρεπε να πληρώνει μια
σημαντική εισφορά στο κράτος, κάτω από την προστασία του οποίου
λειτουργεί. Αυτό ισχύει κατά κύριο λόγο για την περίπτωση των
εφοπλιστών, που τα μεγαλύτερα κέρδη τους προέρχονται από τα «Λίμπερτι»,
τα οποία τους παραχώρησε η αμερικανική Ναυτική Αποστολή με την εγγύηση
του ελληνικού κράτους».
Αλήθεια, βλέπετε να υπάρχει κάποια διαφορά στη σκανδαλώδη ευνοϊκή μεταχείριση που είχαν οι εφοπλιστές στην Ελλάδα του 1947 με αυτή που έχουν στην Ελλάδα του 2018;
Οι «κομψοί κοσμοπολίτες»
- «Η ομάδα πίεσης της καλής κοινωνίας – οι κομψοί κοσμοπολίτες που έχουν την έδρα τους στις Κάννες, στο Σαιν Μόριτς και στην αθηναϊκή πλατεία Κολωνακίου – θα ενεργοποιηθεί. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι άνθρωποι πολύ γοητευτικοί, που μιλάνε πολύ καλά τ’ αγγλικά. Είναι πάντοτε πρόθυμοι, όταν πρόκειται να εξυπηρετήσουν την αμερικανική αποστολή για τα δικά τους συμφέροντα. Θυμάμαι ακόμα ένα από τα πιο επίσημα γεύματα ενός από τους σημαντικότερους τραπεζίτες, που με είχε καλέσει στη βίλα του των Αθηνών. Είχε τρεις σερβιτόρους με λιβρέα, μια ποικιλία απ’ τα πιο φίνα κρασιά και φαγητά διάφορα, περίφημα γαρνιρισμένα. Κατά τη διάρκεια του γεύματος, ένας από τους αντιπροσώπους της κλίκας που ανέφερα άρχισε να εξυμνεί τις ομορφιές της ζωής κοντά στη θάλασσα, καθώς και τις χαρές των αριστοκρατικών σπορ».
Και η…πείνα
- «Η αντίθεση ανάμεσα στο γεύμα αυτό και στα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα στους δρόμους της Αθήνας είναι πραγματικά τρομερή… Εδώ δεν υφίσταται κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ’ αυτού υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικοί από τους οποίους είναι χειρότεροι από άλλους, που είναι τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν τον χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είχαν την ικανότητα».
Κερδοσκόποι και μαυραγορίτες
- «Υπάρχει μεγάλη ανομοιομορφία εις το βιοτικόν επίπεδον και τα εισοδήματα ανά την Ελλάδα. Οι κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδοσκόποι και οι μαυραγορίται, διάγουν εν πλούτω και χλιδή, το πρόβλημα δε αυτό ουδεμία κυβέρνησις το αντιμετώπισεν αποτελεσματικώς. Εν τω μεταξύ αι λαϊκαί μάζαι περνούν μιαν αθλίαν ζωή. Οι κερδίζοντες είναι σχετικώς ολίγοι τον αριθμόν και ο συνολικός πλούτος των, περιερχόμενος εις τό σύνολον του πληθυσμού θα επέφερεν ελάχιστην βελτίωσιν των γενικών συνθηκών διαβιώσεως. Αλλ’ ο πολυτελής τρόπος ζωής των εν μέσω της πτώχειας συντείνει εις το να εξοργίζη τας μάζας και να υπογραμμίζη την δυστυχίαν των πτωχών».
Σε κατάσταση νεκρώσεως
- «Δύο και ήμισυ έτη μετά την απελευθέρωσιν η Ελλάς ευρίσκεται εις μίαν κατάστασιν νεκρώσεως παρά την ούσιαστικήν έξωτερικήν βοήθειαν και την αρμοδίαν εξωτερικήν καθοδήγησιν. Εις ολόκληρον την χώρα, απ΄ άκρου εις άκρη, κυριαρχεί μία γκρίζα ανυπεράσπιστη, βαθιά έλλειψη πίστης για το μέλλον – μία έλλειψη πίστης που οδηγεί σε πλήρη απραξία προς το παρόν. Οι άνθρωποι έχουν παραλύσει από την αβεβαιότητα και τον φόβο, οι επιχειρηματίαι δεν επενδύουν, οι καταστηματάρχαι δεν αποθηκεύουν προμήθειες.»
Κερδισμένοι και χαμένοι
Δυστυχώς, η διαπίστωση του Πόρτερ για την Ελλάδα του 1947, ότι δηλαδή «κυριαρχεί μία γκρίζα ανυπεράσπιστη, βαθιά έλλειψη πίστης για το μέλλον – μία έλλειψη πίστης που οδηγεί σε πλήρη απραξία προς το παρόν» και πως «Οι άνθρωποι έχουν παραλύσει από την αβεβαιότητα και τον φόβο, οι επιχειρηματίαι δεν επενδύουν, οι καταστηματάρχαι δεν αποθηκεύουν προμήθειες», ισχύει απόλυτα και για την Ελλάδα του 2018. Όποιος αποτολμήσει μια απλή σύγκριση, ανάμεσα στις διαπιστώσεις της έκθεσης Πόρτερ για την εικόνα της Ελλάδας του 1947 και της εικόνας που παρουσιάζει η σημερινή Ελλάδα, θα βρει πάρα πολλές ομοιότητες. Και σίγουρα, αν δεν ανήκει σε εκείνους που κλείνουν σκόπιμα τα μάτια του για να μη βλέπει την αλήθεια, σίγουρα θα παραδεχτεί πως τα αποτελέσματα που είχε η «βοήθεια» (με τα Μνημόνια και τα τοκογλυφικά δάνεια) που πρόσφεραν από κοινού στην Ελλάδα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μαζί με την ΕΕ την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ήταν να οδηγήσουν δεκάδες χρόνια πίσω το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και όλων εκείνων που δεν ανήκουν στην κατηγορία των κεφαλαιοκρατών (τραπεζιτών, βιομηχάνων, εφοπλιστών κλπ).ημεροδρόμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου