Κυριακή 24 Ιουνίου 2018

ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ


 
Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Σε μια κοινωνία ανθρώπων όπου η δεισιδαιμονία εκτοπίζει την έλλογη συνεννόηση και ο παράλογος φόβος γίνεται επικράτεια, η απάντηση στο ερώτημα   «γιατί αυτό» (που μας κατατρέχει) είναι: «γιατί έτσι.» ΄Η για το αντί που έχει τέσσερις τρούπες που με αποστόμωνε η αυταριχκή Μεσσήνια θεία μου.. 

Βροντώδες και πρωτόγονο επιβάλλεται ωστόσο. Ως κανόνας και τιμωρία. Κάτι υπό τη Δαμόκλεια σπάθη του οποίου επιβιώνει σήμερα ο ελληνικός λαός. Και ως να μην του επαρκεί που ως σφάγιο οδηγείται στον ευρωατλαντικό εκδοροσφαγέα, του στήνει σαδιστικά ο τσοπάνος εορταστικό σκηνικό για τη τελετή!


Άστραψαν τα φλας επί των πρωταγωνιστών που περπατούσαν αλαζονικά στο κόκκινο από το αίμα του λαού χαλί,  με τα ..λοιπά του μεγαλειώδους σκηνικού να έχουν κανονιστεί από την τοκογλυφική βιομηχανία παραγωγής μυθευμάτων. 

Ποια είναι αυτά; Τα γνωστά του Ζαππείου. Όπου ο Τσίπρας έχει καλέσει τους χειροκροτητές του σε ένα τελετουργικό γκλαμουριάς.  Με τις επιστρώσεις όμως των φθηνών μακιγιάζ από αστειάκια βρεφονηπιακής κοπής και ραφής για γραβάτες, να αδυνατούν να κρύψουν την πολιτική εξαπάτηση για ένα χρέος που μοιάζει με πινγκ πονγκ. 

Από τη θέση του βιώσιμου περνά στο αβίωτο του λαού και τανάπαλιν. 

Παρ’ όλ’ αυτά το «γιατί αυτό» εξακολουθεί να αιωρείται επικίνδυνα για το καθεστώς στο στόμα ενός ανεξήγητα υπνωτισμένου λαού. Για να μετεξελιχθεί νομοτελειακά από το γενικό στο ειδικό «γιατί αυτό σε μένα θεέ μου..» και να καταστεί σε ότι ευθύς εξ αρχής επιδιώκετο. Προσωπική αποτυχία ενός εκάστου εξ ημών.. Το μαζί τα φάγαμε στην ατομική έκδοσή του..

Η απάντηση σε αυτό θα μπορούσε να ήταν η λαϊκή ρήση «κοιμήσου εσύ και η τύχη σου δουλεύει», αλλά από σεβασμό στην έννοια του λαού και όχι στο συγκεκριμένο πληθυσμιακό σύνολο, θα θέσω το ερώτημα στους νεκροθάφτες μας. 

Ποιας τρομακτικής ισχύος είναι το κίνητρο της πολιτικής ή οικονομικής ιδιοτέλειας, ώστε να σκλαβώσουν στο όνομά της τόσους πολλούς ανθρώπους για τόσο μεγάλο διάστημα, το οποίο για να καλυφθεί απαιτούνται τέσσερις γενιές αν φυσικά υπάρξουν;

Και τούτο επειδή από το βασίλειο της χθεσινής φιέστας για τη κατασκευασμένη επιτυχία απάντηση δεν πήρα. Αντιθέτως είχα την αίσθηση πως μου παραχωρήθηκε ένα δώρο από τον πολιτικό μου νονό για το οποίο έπρεπε να χαρώ πριν καν το ανοίξω. Μόνο που από την επομένη που το ξετύλιξα, ένιωσα να με εκδικούνται οι χειρότεροι εφιάλτες μου. 

Το χρέος να έχει υπερπολλαπλασιαστεί και οι θυσίες μου που εξυμνήθηκαν από τους φαρισαίους  του τοκογλυφικού ιερατείου να έχουν πέσει σε ένα βαρέλι δίχως πάτο. 

Μοίρα μου κακομοίρα μου!! 

Είναι να σε πιάνει μια απόγνωση εν κενώ έξω ακόμη και από κάθε μεταφυσική αναφορά. Ένα τσουνάμι που παρασύρει τον μισοπνιγμένο κι αυτός, γαμώ την ατυχία του, όντας καραφλός δεν μπορεί να πιαστεί ούτε απ’ τα μαλλιά του. 

Παρ’ όλ αυτά  θέλω αθεράπευτα ρομαντικά να πιστεύω πως είναι η ελπίδα και όχι ο φόβος που φυλάει σε αναμονή μιας ανάστασης τα έρημα, υπό την αυστηρή προϋπόθεση πως αυτά θα αρθρώσουν κάποια στιγμή λόγο πληθυντικό αποβάλλοντας το εγώ. 

Τότε και μόνον τότε το ολιγαρχικό διευθυντήριο που σήμερα εμπρός στην αφασική μας κοινωνία βρυχάται απειλητικά θα τρομοκρατηθεί..Όταν τη νιώσει να αποστασιοποιείται από την απόγνωση και να υψώνει το πολιτικό της ανάστημα.

 Αν δεν συμβεί και μάλιστα ταχύτατα τότε η απάντηση που θα δίνει η καθεστωτική συμμορία στον λαό και στο ερώτημα "γιατί αυτό", θα είναι μονίμως μία : 

«Γιατί έτσι μας αρέσει»..

Δεν υπάρχουν σχόλια: