ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΑΣΤΟΥΡΑ

 
 Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Σαν να μοιράζει πολιτική μαστούρα.. «Δεν έχω ξαναδεί οικονομία που να έχει υποστεί τέτοια υποτίμηση, και παρ’ όλα αυτά οι εξαγωγές της να μην εκτινάσσονται. Σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που πέρασαν από μνημόνια, είδαμε μια έκρηξη ανάπτυξης με κινητήριο δύναμη τις εξαγωγές. Συνέβη παντού, πλην της Ελλάδας !». 

Η θέση αυτή εκφράστηκε από έναν «διεθνούς φήμης» γερμανό οικονομολόγο και διευθυντή του Κέντρου Ευρωπαϊκών Μελετών τον Daniel Gros. Και συνεχίζει σαδιστικά απέναντι σε ένα καθημαγμένο λαό. 


«Η  Ελλάδα, ακόμη και σήμερα δεν υπακούει στο βασικό οικονομικό κανόνα που θέλει τα χαμηλά κόστη εργασίας και τα υποτιμημένα περιουσιακά στοιχεία, να απογειώνουν την ανάπτυξη. Οσο αυτό δεν συμβαίνει, όσο αδυνατείτε να παράγετε περισσότερο, δεν βλέπω πως θα εξέλθετε στο ξέφωτο». Για να καταλήξει: «Κλειδί για την ανάπτυξη είναι να επενδύσουν τα εγχώρια κεφάλαια, και όχι οι ξένοι, ενώ εξηγεί ότι η απόφαση του Eurogroup συνιστά στην ουσία ένα νέο πρόγραμμα, ακριβώς επειδή κανείς δεν εμπιστεύεται την Ελλάδα.» 

Αρχής γενομένης του τελευταίου ας του εξηγήσει κάποιος πως από την άρχουσα τάξη και ειδικά της ελλάδας απουσιάζει η κοινωνική παιδεία και η εθνική συνείδηση. Ίδιον δε αυτής καθ’ όλη τη διάρκεια των μετεπαναστατικών χρόνων είναι η μεταφορά και αποθήκευση του πλούτου από τον λεηλατημένο λαό στην αλλοδαπή. Και ειδικά στις παραπλεύρως των Βρυξελλών τράπεζες. Τις Ελβετικές. 

Ως εκ τούτου, μπορεί αυτό που ανέμενε ήταν αυτό ακριβώς που έγινε, αλλά όχι όπως έγινε.. 

Η κρίση δανεισμού ναι, θα προκαλούσε τη κρίση χρέους, έτσι όπως ακριβώς το είχαν φανταστεί οι εγχώριοι ολιγάρχες, ώστε η ταπείνωση των περιουσιακών στοιχείων και του κόστους εργασίας ν’ αποτελούσε την αφετηρία μιας νέας λεηλασίας.
 Και για κάτι πλέον αυτών. 
Κατά τη γενική σύγχυση θα καλύπτονταν τα ριφιφί κατά των τραπεζών που είχαν από τους ίδιους διαπραχθεί. 

Αυτό που όμως δεν συνυπολόγισαν ήταν η εισβολή του  νέου  ξενοδόχου της νέας ελληνικής ευρωπαϊκής αυλής. 
Το ευρωπαϊκό ιερατείο. 
Δηλαδή το τέταρτο ράιχ. 
Που δεν ήταν διατεθιμένο να παραχωρήσει ούτε ψηφίο από το πλούσιο μωσαϊκό  μιας οικονομίας που πήρε στα χέρια του συνολικά. Από τα αεροδρόμια και τις τράπεζες ως τις τηλεπικοινωνίες και τον τουρισμό, δίχως ωστόσο να εγκαταλείψει στη τύχη τους κάποιες άλλες πηγές ασφαλούς πλουτισμού τις οποίες: ή ήλεγξε που θα καταλήξουν ή τις ελέγχει αδιαφανώς. 

Τι απόμεινε για την ελληνική άρχουσα τάξη; 

Πλην των τεσσάρων πέντε κραγμένων ημεδαπών ολιγαρχών –τους γνωρίζουμε όλοι- οι υπόλοιποι έβλεπαν να πέφτουν κάτω από το τραπέζι ανασφαλή και άκρως επικίνδυνα οικονομικά σπόρια. Λαμόγια σίγουρα είναι, ηλίθιοι όχι. 

Γιατί λοιπόν να βγάλει από το σεντούκι λεφτά που με τόσο κόπο και ιδρώτα έχει κλέψει από τα κρατικά ταμεία επί δεκαετίες με κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις; 

Είναι παγκοίνως γνωστό πως για τον μόνον λόγο που χρόνια τώρα έβαζε το χέρι στη τσέπη ήταν για να ξύσει τ’ αρχίδια του. 
Τι κάνει επομένως κύριε διεθνούς φήμης παπάρα; 
Στέκεται και παρακολουθεί το χρήμα από ψηλά δίχως όμως να το χάνει από τα μάτια του. Και καραδοκεί την ευκαιρία που θα βάλει το δάχτυλο στο βάζο από τη νέα σοδειά του λαϊκού μελιού.. Κι αυτό παλιοπαπάρα είναι πράγματι βασικός κανόνας αλλά της πολιτικής οικονομίας. Γκέγκε;