ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ

Ευγένιος Ανδρικόπουλος 

Όχι δεν πήγα στη κηδεία του Γιώργου Κουρή.. Και δεν είμαι υποχρεωμένος ν’ απολογηθώ σε κανένα
γι αυτό. Επειδή ναι, ήταν μια πράξη συμβολισμού.. Κυρίως απέχθειας. Για την υποκριτική παρουσία μιας κοινωνίας που ενώ τον έθαβε εν ζωή τον ξεθάβει μετά θάνατο προβαίνοντας αδίστακτα σε πολιτική νεκροψία νεκροτομή.

Έχω κατ’ επανάληψη και με ηχηρά παραδείγματα τονίσει πως ο Γιώργος Κουρής, μόνο κατά την αισθητική αλλά και το συναίσθημα της λαϊκής του καταγωγής, διέφερε από τους άλλους εκδότες της γλίτσας και του καθωσπρεπισμού.
Στον πυρήνα τους ήταν ίδιοι. Φωτοτυπία ο ένας του άλλου.
Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού η ενημέρωση έχει άνευ όρων παραδοθεί στα χέρια των ολιγαρχών.


Αυτοί που καθιστούν τους δημοσιογράφους εντεταλμένα βαποράκια του πληροφοριακού πρεζεμπορίου.
Αυτοί που κατά τα χρόνια του σημίτειου εκσυγχρονισμού έδωσαν νόημα και περιεχόμενο στον όρο πολιτικοοικονομική διαπλοκή.
Αυτοί της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας που την επέβαλλε.
Και της γεφύρωσης οικονομικών συμφερόντων σε κλάδους αλληλεπίδρασης. Μέτοχοι παντού. Από τις κατασκευές και τα Media ως τις τράπεζες και τις εργολαβίες..
 Ώσπου το ανήθικο κατέστη δια νόμου ηθικό με τον βασικό μέτοχο.

Πράγματι ο Κουρής ήταν άξεστος, βίαιος, αμόρφωτος αλλά εξ αιτίας αυτών του των χαρακτηριστικών δεν τον δέχθηκαν ποτέ στα σαλόνια τους. Γιατί μπορεί να είχε λεφτά αλλά δεν ήταν «πλούσιος» κατ΄αυτούς.

Όντως.

 Δεν ξεπούλησε έναν ολόκληρο λαό όπως ο Λαμπράκης που σε ανταπόδοση της υψιπετούς προσφοράς του, του πυρπολούσε κατα την αποστασία τα φύλλα του στην Κοραή.. Κι ήταν ο ίδιος που δέχθηκε τα ταπεινωτικά πυρά της Κυπριακής Βουλής γιατί συναλλασσόταν συνωμοτικά με τους πρωτεργάτες της χούντας που ματοκύλησαν την Μεγαλόνησο. 

Και σίγουρα δεν μιμήθηκε το παράδειγμα του Γιώργου Βλάχου της Καθημερινής γαι να είναι αποδεκτός. Δεν συντάχθηκε δηλαδή  με τον Γερμανό κατακτητή και τους εγχώριους ταγματασφαλίτες ανακοινώνοντας περιχαρής από τη δυσώδη φυλλάδα του, την εκτέλεση των διακοσίων κομμουνιστών στη Καισαριανή, σε αντίποινα της φονικής επίθεσης των πατριωτών ανταρτών κατά του Γερμανού στρατηγού στους Μολάους.

Κι ούτε ζήλωσε τη πορεία του Κόκκα της Ελευθερίας που υπήρξε σημαιοφόρος των Ιουλιανών με τις βασιλικές κυβερνήσεις της μιας χρήσης. Από τον "γαργάλατα" Νόβα ως τον Τσιριμώκο.

Το πάλευε μόνος του αλλά ως ο Σάντσο στους Δον Κιχώτες της εκδοτικής ολιγαρχίας. Που τον αποδέχονταν ως χρήσιμο χωριάτη αλλά ταυτοχρόνως τον έτρεμαν εξ αιτίας των κυκλοθυμικών του εκρήξεων και της βάρβαρης γλώσσας του.

 Και τον έτρεμαν γιατί τους κρατούσε.  Ήξερε πως στήνονταν ο ένας μετά τον άλλον οι εκδοτικοί κολοσσοί . Και πάντα ερήμην του λαού αλλά και των κωπηλατών δημοσιογράφων της επιβίωσης επί της γαλέρας τους.  Και τους έστηναν απολαμβάνοντας απλόχερα την οικονομική στήριξη των τραπεζών με τα θαλασσοδάνεια της αρπαχτής που αντάλλασσαν με συμβόλαια της ενημερωτικής διαστροφής και που με τα μνημόνια έστειλαν τον λογαριασμό στον λαό.

 Πολιτικοί και εκδοτικοί απόγονοι αυτών είναι όλοι όσοι σήμερα κυριαρχούν επί των μέσων ενημέρωσης που συντίθεται από μηχανισμούς διαμεσολάβησης και συναλλαγών αλλά και παραδημοσιογραφικά κυκλώματα τα οποία συνδέθηκαν οργανικά με το κράτος σε όλη του την έκταση. Από την δικαιοσύνη ως τη βουλή και από αυτή ως την εκτελεστική εξουσία, τα παραθεσμικά κέντρα των ΜΚΟ, τους φασιστικούς θύλακες, και τους καθεστωτικούς απόπατους των «δεξαμενών σκέψης» και των κατά παραγγελία δημοσκοπήσεων διαμόρφωσης και όχι καταγραφής γνώμης.

Όλοι αυτοί του μεφιστοφελικού χρηματοπιστωτικού συστήματος που στοιχηματίζουν ως τζόγο στα παράγωγα πως:  Μια χώρα θα πάρει σίγουρα φωτιά και αν δεν πάρει μέχρι την καταληκτική ημερομηνία την πυρπολούν οι ίδιοι. Λέγε με και Goldman Sacs. Ή Leman Brother.. Αδέλφια εξ αίματος είναι.

Πόσο λιγότερο κίτρινοι είναι όλοι όσοι εδραίωσαν τη δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας από τα σοβαροφανή Media της αληθοφανούς ενημέρωσης;

Πόσο λιγότεροι κίτρινοι είναι οι τηλεοπτικοί σταυροφόροι των μποϋκοτάζ κατά των Γερμανών όταν γνωρίζουν ότι: Έχει από το 1990 και από τους πολιτικούς τσιφλικάδες τους υπογραφεί στο Ελσίνκι ό,τι σήμερα επιβάλλεται στους Ευρωπαϊκούς λαούς ως άσκηση πειθαρχίας και υποταγής στο κεφάλαιο;

Πόσο λιγότερο κίτρινοι είναι οι μέντορες των realities των survivors των όψη θρέψη τσοπαναρέων που μας ξεβλάχεψαν και των υπολοίπων τηλεοπτικών σκουπιδιών;

Πόσο λιγότερο κίτρινοι είναι οι «σεφ» της πολιτικής μαγειρικής που μια δεκαετία τώρα ζυμώνουν τηλεοπτικά τον λαό στην κατ’ εντολή του ευρωκωλοχανείου αποδοχή της μονοσήμαντης τουριστικής παραγωγής, αφαιρώντας του μυθριδατικά θέσεις εργασίας του πρωτογενούς τομέα ;

 Κι όμως, παρ' όλ αυτά δεν είναι κίτρινοι.
Γιατί είναι χρώματος φαιού και ως εξ αυτού καταστροφικά επικίνδυνοι.

 Και ο λόγος που δεν εμφανίστηκα στη κηδεία του Γιώργου είναι επειδή κάποιοι απ’ αυτούς αντί να το βουλώσουν παρέστησαν δια δηλώσεών τους επικριτικά.
Και κυρίως εκείνοι που ευεργετήθηκαν ή τον χρησιμοποίησαν.
Κι αν κάτι σιχαίνομαι ως του σημείου αντιστροφής της λειτουργίας του πεπτικού μου συστήματος είναι η υποκρισία.