ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΜΟΝΙΟ

 

 Το Πάσχα που κοντανασαίνει

 

 

Τούτο το Πάσχα κυριολεκτικά κοντανασαίνει. Δεν είναι μόνον η αγωνία του λαϊκού Γολγοθά που αγιοποιείται το μεγαλοβδόμαδο από πιστούς και απίστους. Είναι που στους ήχους της καμπάνας, έτσι κι αλλιώς χαμένους στο πολύβουο των θηριωδών αστικών κέντρων, στριμώχτηκαν κι ευδιάκριτα τύμπανα πολέμου βαμμένα στα χρώματα εχθρικών συμμάχων, εμπρηστικών φίλων που ετοιμάζονται για το θεαματικό τσούγκρισμα των χρυσών αυγών του κεφαλαίου που γεννάνε οι πόλεμοι κι είναι πάντα βαμμένα κατακόκκινα με αίμα και σπαραγμό.

 

Αυτό το Πάσχα τα λόγια βρωμάνε. Επισήμως ζέχνουν απειλή κι αναδύεται όχι άρωμα ανθέων, αλλά οσμή φυσικού αερίου, πετρελαίου και φθαρμένου χαρτονομίσματος που 'χει διασχίσει την υφήλιο ρουφώντας τον ιδρώτα αυτών που προσδιόρισαν με τη δουλειά τους την αξία του.

Είναι φέτος που το Πάσχα, στο οποίο πριν απ' την Ανάσταση εξαίρονται όλες οι μάνες που θάβουν τα παιδιά τους, προσωποποιείται ως δραματική πιθανότητα καθώς οι αμερικανοΝΑΤΟικοί Πόντιοι Πιλάτοι ετυμηγορούν, δικάζοντας εκ των προτέρων και συνοπτικά τα θύματα των «ατυχημάτων» στο Αιγαίο που οι ίδιοι επωφελούμενοι προκαλούν. Ετσι, εκεί που θα μιλάγαμε πάλι για βεγγαλικά, χαλκούνια κι άλλα πυροτεχνήματα, απάντηση ολιγοήμερης χαράς στο μαρτύριο της ταξικής εξουθένωσης, εν ονόματι των τριάντα αργυρίων της εξουσίας με αριστερό πρόσημο και στολή δεξιάς παραλλαγής, μάνι - μάνι στύβουμε το λαό για ένα δισεκατομμύριο ανταλλακτικών, πυρομαχικών κι άλλων υλικών απαραίτητων για τη συμμετοχή μας, επί ίσοις όροις αίματος, στα ιμπεριαλιστικά «τοπικά» ολοκαυτώματα.

 

Κι άντε να πεις πως ένας λαός σαν τον δικό μας που ξέρει πως η αγωνιστική άνοιξη φέρνει αναπόδραστα το καινούργιο, δείχνει το μέλλον των λαών που δεν ξεγελιούνται, πως τα σύνορα της πατρίδας είναι και σύνορα της Ευρώπης. Και ν' ακούει τους διπλανούς πως η Τουρκία είναι τα σύνορα του ΝΑΤΟ και της Ευρώπης, δηλαδή τόπος κατάλληλος για σφαγή, συμμαχικά αδελφοκτόνα. Πάντα τα δράματα, ανθρώπινα και θεία, γίνονται βαριά, βαρύτερα κι απ' το θάνατο, όταν σχίζεται το καταπέτασμα της πραγματικότητας κι αναδύεται η υποκρισία, η προδοσία, η ιδιοτέλεια, ο εξευτελισμός της ωραιοποίησης του αναγκαίου κακού.

Στο τελευταίο υπουργικό συμβούλιο οι δείκτες φώτισαν τη νύχτα των ληστών, τόσο πολύ που ο λαός να καταδικάζεται σε ευφορία που δεν νιώθει, με βασικό προαπαιτούμενο την υπομονή. Σαν κι αυτήν που πρέπει να κάνουν οι οικείοι των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, έχοντας ακούσει απ' την ίδια κυβέρνηση, στο ίδιο διάστημα, ότι θ' αφεθούν ελεύθεροι σε μερικές μέρες ή σε δεκαπέντε χρόνια.

Καλή Ανάσταση...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ