Ο ΔΟΚΤΩΡ ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΙΜΙΤΖΗΣ ΚΑΙ Η ΛΙΓΔΑ ΤΩΝ ΠΑΠΑΤΖΗΔΩΝ

Ο ΔΟΚΤΩΡ ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΙΜΙΤΖΗΣ ΚΑΙ Η ΛΙΓΔΑ ΤΩΝ ΠΑΠΑΤΖΗΔΩΝ


Γράφει ο Στέλιος Κανάκης // 


«Μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις». Φράση χιλιοειπωμένη. Αποδίδεται στους Κινέζους. Ο Αϊζενστάιν έλεγε, ότι το γκρο-πλαν σ’ ένα πρόσωπο, καταργεί την έννοια του χώρου και κάνει τη συνείδηση του θεατή να βρεθεί σε μια άλλη διάσταση, εκείνη της φυσιογνωμίας.


Στην περίπτωσή μας, της φυσιογνωμίας της Φυσιογνωμίας αλλά και αυτής του σεσηπότος φόντου. Και να λοιπόν ένας άνθρωπος μπροστά μας σεμνός, μετρημένος κι απολύτως προσγειωμένος – σε πλήρη αντίθεση με το έργο του.

Στη ζώνη των αστεροειδών (στον χώρο μεταξύ του Άρη και του Δία περιστρέφεται ο αστεροειδής 8323 Κριμιζής (ανακαλύφθηκε το 1979), στον οποίο, διόλου τυχαία και απολύτως δίκαια, δόθηκε το όνομά του, προς τιμή του έργου του. Αντιθέτως το σεσηπός φόντο, αδυνατώντας να πάει ακόμη και στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς του αφύλακτο, θα ξοφλήσει στα σκουπίδια της ιστορίας απ’ όπου και αναδύθηκε.

Ο δρ. Σταμάτης Κριμιζής είναι ένας Επιστήμονας. Ένας συγκροτημένος, σοβαρός, ήρεμος, ευγενικός, μειλίχιος άνθρωπος. Δεν έχει ανάγκη από θεούς και δαίμονες έστω κι αν οι δεύτεροι κάποιες φορές ξεπηδάνε μπρος του.

Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο των ΗΠΑ Johns Hopkins ήταν ο επικεφαλής των αποστολών Voyager 1 και 2 και από τους κορυφαίους συντελεστές στα προγράμματα Galileo, Ulysses, Cassini, New Horizon.

Έχει ταξιδέψει με τις συσκευές του σε όλο το Ηλιακό σύστημα. Έχει γνωρίσει – και μαζί του η ανθρωπότητα, όλους τους πλανήτες του Ηλιακού μας συστήματος από τον μικροσκοπικό Ερμή μέχρι και τον απώτατο Πλούτωνα.

Ο δρ. Σταμάτης Κριμιζής συνέβαλε στο να φτάσει η ανθρωπότητα σε αποστάσεις, όπου το σήμα για να πάει ή να επιστρέψει από την διαστημοσυσκευή κάνει, με την ταχύτητα του φωτός (300.000 χλμ το δευτερόλεπτο), 20 ώρες. Με το Vogiazer 1 ήδη βρίσκεται στον διαστρικό χώρο, 21 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από τον Ήλιο μας.

 Ο Επιστήμονας που γνώρισε την πυρακτωμένη Αφροδίτη, τον κόκκινο Άρη, τον Δία και τους δορυφόρους του, τον Κρόνο με τους δακτυλίους του, τον γαλάζιο Ουρανό, τον μπλε Ποσειδώνα, την ομορφιά του Πλούτωνα, τα χρώματα και το κλίμα του, θεωρεί ότι τα βήματά μας είναι στην πραγματικότητα μηδαμινά κι η γνώση απέραντη.

Σα να έχουμε βουτήξει τα πόδια μας στην ακροθαλασσιά αλλά δεν έχουμε πάει πολύ βαθιά μέσα στον ωκεανό.

Κάπως έτσι το είχε πει κι ο Ισαάκ Νεύτων:

«Δεν γνωρίζω πώς μπορεί να φαίνομαι στον κόσμο, όσον όμως αφορά τον εαυτό μου νομίζω ότι μοιάζω με ένα αγόρι που παίζει στην παραλία ψάχνοντας εδώ και εκείνα να βρει ένα καλύτερο βότσαλο ή ένα πιο όμορφο όστρακο από τα συνηθισμένα, ενώ την ίδια στιγμή ένας ολόκληρος ωκεανός γνώσης απλώνεται εντελώς ανεξερεύνητος μπροστά του».

 Αυτόν τον ωκεανό καλείται να πλεύσει η ανθρωπότητα στην Οδύσσειά της προς την γνώση. Που μπορεί να μην έχει Ιθάκη στην απεραντοσύνη της, αλλά την ελπίδα ότι θα εξυψώσει και θα απελευθερώσει την ανθρωπότητα από τα δεσμά της άγνοιας. Με την προϋπόθεση ότι θα καταφέρει να απελευθερωθεί η ίδια από τα δεσμά της τάξης που την διαφεντεύει, κατευθύνει την έρευνά της και κερδίζει από τα επιτεύγματά της.

Και ο κάθε επιστήμονας, όλη η ανθρωπότητα να απελευθερωθούμε από τα παράσιτα της εκμετάλλευσης, τα ελεεινά ανδρείκελα του κέρδους και τους άθλιους Παπατζήδες τους, που ρυπαίνουν το… φόντο των προσπαθειών των Κριμιζήδων και μας σπρώχνουν σε νέο Μεσαίωνα.

Τότε οι άνθρωποι, όλοι οι άνθρωποι, μαζί με τον Κριμιζή και τους συναδέλφους του θα έχουμε μόνο μια έγνοια, έναν «εφιάλτη»: «Να μην πάθει βλάβη κάποιο διαστημικό μας όχημα»
ατεχνως