ΑΦΡΙΝ:Η ΠΕΝΤΑΛΦΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Ευγένιος Ανδρικόπουλος 


Είναι εξαιρετικά δύσκολο να διαμορφώσεις άποψη πάνω σε έναν στρατηγικό καμβά όπου ο καθείς εκ των δημιουργών κεντά τα δικά του θέλω και κυρίως: Όταν αυτά τα θέλω είναι τόσο ρευστά ώστε μεταμορφώνονται καθημερινά. Ρωσία Τουρκία Συρία ΗΠΑ και Κούρδοι έχουν εμπλακεί σε μια αντιπαράθεση από την οποία: Προς ώρας και με τη πτώση του Αφρίν μέτρα φαίνεται να κερδίζει η Τουρκία, δίχως ούτε αυτό να είναι οριστικό. 



Οι ΗΠΑ μετά την απώλεια του Ινσιρλίκ αλλά και την αποτυχία του κατά του Ερντογάν πραξικοπήματος, έθεσαν σε λειτουργία τον μηχανισμό σύστασης του Κουρδικού κράτους, με το λαό του οποίου φλέρταραν καιρό μοιράζοντας ανέξοδες υποσχέσεις. Στην πραγματικότητα δηλητηρίαζαν και εξακολουθούν τον νεογέννητο έρωτα μεταξύ του Πούτιν και του Ερντογάν, ασκώντας εναντίον του εκβιαστικές πιέσεις για να επανέλθει στη προτεραία τάξη πραγμάτων.. 

Κάτι που ο ευφυής Τούρκος ηγέτης αντελήφθη αντιθέτως της στρατηγικής μυωπίας των Κούρδων που συντάχθηκαν μαζί τους κηρύσσοντας το Συριακής κυριαρχίας Αφρίν στρατηγικό οχυρό. Πλέον αυτού υπέπεσαν και σε δεύτερο καθοριστικό λάθος. Συμμάχησαν με τους Σύρους μισθοφόρους της Δύσης προκαλώντας την μήνι του Άσσαντ και φυσικά των Ρώσων. 

Της συγκεκριμένης συγκυρίας δεδομένης αποφάσισε ο Ερντογάν να χτυπήσει το ανυπεράσπιστο στις αεροπορικές εφόδους Αφρίν και σε μερικά 24ωρα αυτό να πέσει σαν χάρτινος πύργος. Διότι οι Κούρδοι δεν αντιμετώπιζαν όπως στο Κομπάνι μια επίθεση ατάκτων του ISIS αλλά την επέλαση ενός συγκροτημένου στρατού. Χάρισαν ως εξ αυτού μια νίκη αφού προηγουμένως οι μαχητές τους διαλύθηκαν στα εξ ων συνετέθησαν. Και το χάρισαν με την ένοχη σιωπή της Συρίας και της Ρωσίας που παρακολουθούσαν απαθείς. 

Απόδειξη αυτού είναι πως οι Ρώσοι απέσυραν το απόσπασμα που διατηρούσαν συμβολικά στο Αφρίν πριν ο Ερντογάν εισβάλλει. Ο λόγος είναι εξόφθαλμα ορατός. Οι Τούρκοι στο νοτιοδυτικό τους μέτωπο και αντιθέτως της Μοσούλης δεν κάνουν πόλεμο επεκτατικό αλλά εκκαθαριστικό από τους θύλακες των Κούρδων ανταρτών. Θα παραμείνουν εκεί όσο χρειαστεί και θα το παραδώσουν στον Άσσαντ εν ευθέτω χρόνω. 

Στο μεταξύ θα έχει κατοχυρώσει διευρυμένο ρόλο στο θέατρο του ΟΗΕ όταν θ’ ανοίξουν οι γνωστές φιλολογικές συζητήσεις για την έκδοση των γνωστών τύπου Κύπρου ανεφάρμοστων αποφάσεων.. Επειδή θα έχει ο Τούρκος στα χέρια του ένα ακόμη διαπραγματευτικό ατού. Έτσι ή αλλιώς τα γεωπολιτικά συμφέροντα εδαφικά και οικονομικά στη περιοχή είναι πολλά και πολυποίκιλα. 

Είναι γνωστό πως Άγκυρα, Μόσχα, Δαμασκός (αλλά και Βαγδάτη και Τεχεράνη) συμπίπτουν στο ότι προέχει να αντιμετωπισθεί ο κίνδυνος δημιουργίας μιας νέας αυτονομημένης κουρδικής οντότητας στην περιοχή με αμερικανική στήριξη. 

Πρόκειται περί εφεδρικού σχεδίου στη περίπτωση αλλαγής καθεστώτος στη Δαμασκό το οποίο αποβλέπει στην διακοπή της εδαφικής συνέχειας του απειλητικού για το Ισραήλ άξονα Ιράν Ιράκ Συρίας Χεσμπολάχ αλλά και στην εις το διηνεκές αποσταθεροποίηση της δια της στερεάς εξόδου του Κινεζικού νέου δρόμου του μεταξιού. Εκτός βεβαίως του γεγονότος πως η περιοχή που έφτασαν οι Κούρδοι να ελέγχουν στα βορειανατολικά της Συρίας είναι και πετρελαιοπαραγωγός. Το μήνυμα έτσι του Ερντογάν προς τους Κούρδους ήταν σαφές. Η αμερικανική στήριξη υπολείπεται των αναγκών σας. 

Μόλις λίγους μήνες νωρίτερα μάλιστα η προσπάθεια ορισμένων κουρδικών πολιτικών δυνάμεων στο βόρειο Ιράκ να επιτύχουν την απόσχιση κατέληξαν σε χαρακτηριστική ήττα. Μοιάζει έτσι ο Τούρκος ηγέτης να είναι κυρίαρχος στη περιοχή και κάποιοι (δεδομένων των πολιτικών αποπλυμάτων στην Ελλάδα και την αποικιοποίησή της) υποστηρίζουν πως μόλις εδραιωθεί θα στρέψει το βλέμμα του προς το Αιγαίο.  

Κάνουν όμως λάθος ως προς τον χρόνο.  

Η Τουρκία ποτέ δεν διακινδύνεψε στρεφόμενη κατά ενός οργανωμένου σύγχρονου στρατού και ενός αποφασισμένου λαού και όχι ένα ασκέρι ατάκτων. Ότι αρπάζει το αρπάζει εκ του ασφαλούς. Πρώτα δημιουργεί προϋποθέσεις και τετελεσμένα και στη συνέχεια επεμβαίνει. 

Οι μικροσυμπλοκές που στήνει για να παγιδεύσει την Ελλάδα σε αυτές, στοχεύουν στην αμφισβήτηση ψηφίων από το μωσαϊκό της κυριαρχίας μας στο Αιγαίο που κατ’ επανάληψη οι Τούρκοι πολιτικοί έχουν δηλώσει πως δεν μπορεί να παραμείνει ελληνική λίμνη. Απόδειξη αυτού είναι το επεισόδιο με το ερευνητικό Πίρι Ρέις το 1987 όταν πανικόβλητοι οι Τούρκοι το μάζεψαν εμπρός στην αποφασιστικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου. 

Διέταξε τον ελληνικό στόλο να εξέλθει στο αρχιπέλαγος και να βυθίσει ότι άνευ ελληνικής αδείας πετά ή κολυμπά. Βεβαίως και οι συνθήκες έχουν διαφοροποιηθεί. 

Βεβαίως ο ελληνικός λαός είναι καθημαγμένος και ως εξ αυτού διηρημένος. 

Βεβαίως και η χώρα τελεί υπό την αιχμαλωσία των τοκογλύφων της Ευρωενωσιακής λυκοφωλιάς.. 

Και εν τέλει δικαίως διερωτάται ο λαός τίνος τη κυριαρχία να υπερασπιστεί όταν ακόμη και ο πρόεδρος της δημοκρατίας του όριζε χθες τα σύνορα της Ελλάδας ως τα σύνορα της Ευρώπης. Σαν να εκλιπαρούσε τη συνδρομή των Αγορών στις οποίες το καθεστώς έχει πλήρως παραδοθεί. 

Και δεν μένει παρά να αποδειχτεί αν η άγρια εικοσαετία 1990 –2010 της ιδιωτικής τηλοψίας έχει τόσο αλλοιώσει το πατριωτικό DNA του λαού. Στη περίπτωση που δεν έχει συμβεί τότε ένα είναι βέβαιο: 

Πως αυτός πρώτα θα «καθαρίσει» την περιφερειακή απειλή και μετά θα «ξεκαθαρίσει» τη λέρα στο σπίτι του.. Κι αυτή τη φορά δεν θα αποτύχει..