ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Αμφισβητήσεις  και

           παιχνίδια με την 

       τουρκική δικαιοσύνη

 

Όλο και περισσότερο τα διεθνή Μέσα  αναφέρονται στην τουρκική δικαιοσύνη, ιδιαίτερα μετά το αποτυχόν πραξικόπημα του 2016 και τους διωγμούς που υπέστησαν Τούρκοι δικαστικοί.

 Στα χέρια της τουρκικής δικαιοσύνης ,  παραμένουν οι δύο έλληνες στρατιωτικοί που κρατούνται, δίχως να τους έχει απαγγελθεί ακόμη κατηγορία, εδώ και 29 ημέρες σε φυλακές υψίστης ασφαλείας.

  Αλλά πόσο ακριβώς εμπιστεύεται την τουρκική δικαιοσύνη ακόμη και ο ίδιος ο πρόεδρος Ερντογάν, ο οποίος παραμένει ηγέτης του κυβερνώντος κόμματος στο συνθετικό του οποίου εμπεριέχεται η επίμαχη λέξη: Το «Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης».

  Ο πανίσχυρος πλέον ως σουλτάνος Ερντογάν, κυβερνώντας με προεδρικά διατάγματα λόγω του καθεστώτος εκτάκτων μέτρων που εξακολουθεί να ισχύει, διοικεί ένα κράτος όπου οι νόμοι ισχύουν κατά το δοκούν. 

  Από την μία η  παρατεταμένη ισχύς των έκτακτων μέτρων (μετά το αποτυχόν πραξικόπημα και  με πρόσχημα τον κατηγορούμενο για τρομοκρατία  και ως υπεύθυνο για το σχεδιασμό της αναταραχής, αυτοεξόριστο στις ΗΠΑ ιμάμη Γκιουλέν), και από την άλλη η διεξαγωγή των πολεμικών επιχειρήσεων, διαμορφώνουν ένα πολιτικό περιβάλλον όπου  οι νόμοι περνούν σε δεύτερη μοίρα για τον Ερντογάν.

  Επί 17 χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία, ο Ερντογάν, επανειλημμένα έχει αναφερθεί σε ζητήματα «αναζήτησης της δικαιοσύνης».

  Για παράδειγμα έχει δηλώσει πως «δεν είναι δίκαιο τα παιδιά μας να αντιμετωπίζουν δυσκολίες επειδή παρακολουθούν σχολεία με εκπαιδευτικό σύστημα που βασίζεται στην θρησκεία και να αντιμετωπίζουν τον ανταγωνισμό από τα ‘χαμηλότερου επιπέδου’ άλλα σχολεία και κατώτερα κολλέγια».  

  Καθώς ο εναγκαλισμός με την εξουσία γινόταν πιο ασφυκτικός, η ρητορική του για απαιτήσεις «περισσότερης δικαιοσύνης» μετατρεπόταν σε πικρία. 

  Ενίοτε  ο Ερντογάν με δηλώσεις του εκφράζεται ως θύμα όπως  «κι εγώ αναζητώ την δικαιοσύνη, αλλά δεν υπάρχει » και άλλοτε όπως  στις 10 Ιανουαρίου δηλώνει : «Η δικαιοσύνη που καθυστερεί δεν είναι δικαιοσύνη». Ταυτόχρονα όμως  συγχαίρει την τουρκική δικαιοσύνη που (υπό τις οδηγίες του) εκδίωξε 4.000 δικαστικούς με πρόφαση την διασύνδεσή τους με τον Γκιουλέν.

  Στις 6 Μαρτίου, στις τελετές για την 150ή επέτειο του τουρκικού Ανωτάτου Εφετείου, ο Ερντογάν  έκανε δήλωση η οποία θα ταίριαζε σε ηγέτη αντιπολίτευσης: «Αν υπάρχουν άνθρωποι σε μια χώρα που κραυγάζουν για την απόδοση δικαιοσύνης, τότε υπάρχει πρόβλημα με το νομικό σύστημα. Κι αν οι δικαστές δεν συμμερίζονται τους κανόνες απονομής της τότε είναι "zalim" (βάναυσοι  στα αραβικά όπως αναφέρει το Κοράνι). Όταν έχουμε απώλεια της δικαιοσύνης τότε τα χάνουμε όλα. Γι’ αυτό αξιολογούμε την ανωτερότητα του νόμου».

 Βέβαια, μετά το πραξικόπημα του Ιουλίου 2016 οι διεθνείς παρατηρητές  είχαν εκφράσει τις ανησυχίες τους  για την λειτουργία  της δικαιοσύνης στην Τουρκία με τους σχολιαστές να επικρίνουν τον Ερντογάν.

  Όσο για τους κατηγορούμενους για το πραξικόπημα που έχουν καταφύγει στην Δύση, ουδείς έχει παραδοθεί στις τουρκικές αρχές, παρά τα συνεχή αιτήματα της Άγκυρας  λόγω της αμφισβήτησης του καθεστώτος που επικρατεί πλέον στην τουρκική δικαιοσύνη. 

 Μερικές φορές όμως, οι υπερβολές της τουρκικής δικαιοσύνης γελοιοποιούνται ακόμη κι από τα τουρκικά ΜΜΕ: Όπως στην περίπτωση δικαστικής εντολής να …συλληφθεί ένα πιάνο (TAKSİM GEZİ PARKI'NDA PİYANO "TUTUKLANDI"), είτε «να αφεθεί ελεύθερος και να μην πραγματοποιηθεί σύλληψη ημιόνου (Şartlıtahliye' olankatırlar, ahırhapsinde).

  Έτσι εμμέσως και λόγω παραλογισμού, δικαιώνεται ο Ερντογάν   που έχει επίσης δηλώσει σε  ανύποπτο  χρόνο : «Οι περισσότεροι άνθρωποι στην Τουρκία δεν έχουν άλλη επιλογή από το να  υψώσουν  τα χέρια τους  και να στραφούν προς τον ουρανό για να προσευχηθούν ώστε να γίνει κάποιο θαύμα στο δικανικό σύστημα».

  Στην παγκόσμια κατάταξη για την δικαιοσύνη, η Τουρκία βρίσκεται στην 101η θέση.  Στις τρεις πρώτες θέσεις βρίσκονται οι Δανία, Νορβηγία, Φινλανδία, με τις ΗΠΑ στην 19η και την Ελλάδα στην  39η.