ΣΑΝ ΝΑΥΑΓΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΣΑΝ ΝΑΥΑΓΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Δεν γουστάρω τετριμμένες –φθαρμένες στα δόντια πολλών σαν καραμέλες – λέξεις. Όταν αναλαμβάνεις να περιγράψεις το μεγαλείο τόσο πιο λιτός οφείλεις να είσαι. Διαφορετικά κινδυνεύει αυτό «ατέχνως» να μουτζουρωθεί.. Αναφέρομαι κυρίως στον Δημήτρη τον Μητροπάνο που αντιθέτως με τα τραγούδια του δεν είναι εν ζωή. Παραμένει ωστόσο εν ζωή το καλλιτεχνικό, πολιτικό και κοινωνικό του ήθος. Που βρίσκει απρόσμενα αντανάκλαση στη Νατάσσα Μποφίλου. Και οι δύο ταυτισμένοι με την κομμουνιστική ιδεολογία.. Που μετουσίωσε ο πρώτος και μετουσιώνει η δεύτερη σε στάση ζωής. Αυτή που κατά τον Ντοστογιέφσκι δεν μπορεί να στηρίξει την ευημερία των ολίγων στα δάκρια των πολλών. Θα ήθελα έτσι και εν κατακλείδι να διασταυρωθώ με το ανάστημα εκείνων από τους χλιμίτζουρες που θα το ύψωναν με την ίδια αναίδεια απέναντι και στον Δημήτρη όπως το έκαναν θρασύτατα έναντι της Νατάσσας. Που τέτοιο σθένος. Στη σκιά του κυκλοφορούσαν έρποντας και γλείφοντας τα περιττώματά του. Επειδή μεγαλούργησε σε μια απαιτητική γενιά για την οποία η μουσική δεν ήταν καλτσοβιομηχανία. Περιείχε όραμα, αισθητική, μήνυμα κοινωνικό. Έννοιες άγνωστες στους πιθηκόμορφους χούλιγκαν της πίστας των τσιφτετελορόκ. Το τραγούδι που ακολουθεί και που σε αυτή τη φάση της ζωής μου με εκφράζει ως το τελευταίο μου κύτταρο η τρανή απόδειξη..