ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 44 ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙΣ ΠΑΛΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΞΑΝΑΔΕΙΣ..

Φίλιππας Βλάχος

  Γράμμα και γραφή από τον Μάκη Δεληβοριά..

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 44 ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙΣ ΠΑΛΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΞΑΝΑΔΕΙΣ..

Μια ιστορία από τον ξεχωριστό και αείμνηστο εκδότη Φίλιππα Βλάχο για τον Μίκη Θεοδωράκη 

 (Σημ Κλυδ: Πόσο υπέροχο σε περιπτώσεις όπως αυτή είναι το διαδίκτυο... Αιφνιδιασμένος θετικά διαπιστώνω σήμερα μαζί με σας, πως με τον πρώην άγνωστο επιστολέα του ιστότοπού μου και από σήμερα φίλο, μας συνδέουν κοινές ανθρώπινες επαφές!! Σημείο συνάντησης ο Φίλιππας Βλάχος. Πρόκειται για έναν ξεχωριστό εκδότη -που την ανάρτηση αυτή την αφιερώνω στον γιο του - ο οποίος θυμάμαι είχε τυπώσει τον καιρό της επιδρομής της φωτοσύνθεσης τα "περί φύσεως του Λουκρητίου" με τον παραδοσιακό δρόμο της μολυβένιας στοιχειοθεσίας. Υπήρξα ένας εκ των 2500 μοναδικών προνομιούχων (άλλη έκδοση δεν υπήρξε) που το "βιβλίο τυπώθηκε γι αυτόν" όπως αναφερόταν ονομαστικά στο οπισθόφυλλο. Δυστυχώς όμως υπήρξα μάρτυρας και του θανάτου του όταν στον χώρο του τρίτου προγράμματος στην ΕΡΤ είχε στήσει χορό και κερνούσε για την γέννηση του γιού του Φοίβου όπως και της αντίδρασης της συζύγου του Βάσως στο άκουσμα της είδησης. Τον θεωρώ από τους ελάχιστους τυχερούς που ο θάνατος τον βρηκε με την την καρδιά ανοιχτή στην ζωή και το γέλιο στο στόμα... Νάσαι καλά Μάκη Δεληβοριά θα επιδιώξω να γνωριστούμε
 Ευγένιος Ανδρικόπουλος)

 Φίλιππας Βλάχος εκδόσεις "Κειμενα"

Την ιστορία αυτή και την συνέχεια της, μου διηγήθηκε ο αξέχαστος και έξοχος φιλόλογος και εκδότης, Φίλιππος Βλάχος, που παρουσίασε πρώτος τον Μιχ. Κατσαρό, εκδίδοντας μεσούσης Δικτατορίας το συνταρακτικό «Κατά Σαδδουκαίων».

Τον φοβερό εκείνο Δεκέμβρη του 44, ένας λόχος του ΕΛΑΣ Αθήνας, προσπαθούσε να καταλάβει έναν λόφο. Πάνω στο λόφο ένα πολυβόλο θέριζε, ενώ οι μαχητές του ΕΛΑΣ ήσαν σχεδόν άοπλοι, όπως όλος ο ΕΛΑΣ Αθήνας.

 -Έτσι όπως πάμε, δεν θα μείνει κανένας μας! Μουρμούρισε κάποιος.
-Ποιος το είπε αυτό;
-Ο ψηλός!

Στα γρήγορα στήθηκε Ανταρτοδικείο και βγήκε η ετυμηγορία «Θάνατος!». Στο δρόμο για την εκτέλεση, ο επικεφαλής του αποσπάσματος ρωτά τον μελλοθάνατο.

-Πώς σε λένε συναγωνιστή;
 -Μιχαήλ Θεοδωράκη. Και σένα;
-Μιχάλη Κατσαρό. Πάρε τσιγάρο. Τι δουλειά κάνεις συναγωνιστή;
 -Συνθέτης. Μουσικός.
 -Αδελφέ μου! Εγώ είμαι ποιητής! Και τον φυγάδευσε.
Ήταν η αρχή μιας βαθειάς φιλίας, που διακόπηκε όταν ο Θεοδωράκης έφυγε στο Παρίσι για σπουδές.

Όταν ξαναγύρισε στην Ελλάδα, αναζήτησε τον φίλο του. Τον βρήκε να ζεί ερημίτης, σε μια άθλια καλύβα, μέσα στο Ιλισσό, αποκηρυγμένο από μια αριστερά, που δεν του συγχωρούσε ακόμη τον στίχο, « Πλήθος Σαδδουκαίων, Ρωμαίων υπαλλήλων, μάντεις κι αστρονόμοι Κάποιος Βαβύλος εξ Εφέσου, Περιστοιχίζουν τον Αυτοκράτορα».

Τον περιμάζεψε, τον βοήθησε και φυσικά μελοποίησε δύο ποιήματα του, που κυκλοφόρησαν σε σαρανταπεντάρι δίσκο.

Το πεσσιμιστικό «Αυτούς που βλέπεις» και το σπαραχτικό «Χάθηκα».