ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΜΟΝΙΟ

 

 Η λύση..

 

 

Το πιπιλάκι των καιρών φέρει το βαρύγδουπο τίτλο «τα άπλυτα στη φόρα». (Κι εδώ βέβαια δεν είναι η φόρα, αλλά θηλυκό στη γλώσσα μας με την έννοια της αγοράς, του δημοσίου βήματος, ο πληθυντικός της λατινικής λέξης το forum - τα fora). Βέβαια, όποιος ακούει για βρωμιές που λερώνουν και ρούχα και σώρουχα, πρέπει να ξέρει πώς γίνονται από ποιους και πού και σε ποιο πλυντήριο μπαίνουν (σημ.: τα ευαίσθητα πλένονται στο χέρι) και σε τι βαθμό θερμοκρασίας καθαρίζονται. Ετσι η πιπιλίτσα που θέλει κάποια αόρατα καθαρά χέρια της αποκάλυψης να κυνηγάνε τα τάχα μου δήθεν αφορολόγητα θηριώδη κέρδη του ένα τοις εκατό των πλουσίων της Γης σε εξωτικούς παραδείσους και μικρά πολύτιμα κρατίδια, κρύβει τη μεγάλη πίκρα των φορολογουμένων.

Πάμε να πλύνουμε, ρητορικά, συντελώντας στην παγκόσμια κάθαρση. Με μια προϋπόθεση: Οποιος νομίζει ότι οι αρχάγγελοι της κάθαρσης είναι κάτι σαν τον μπόγια που κυνηγάει αδέσποτα σκυλιά, κάνει έστω κι άθελά του πολύ μεγάλο λάθος. Γιατί κανένας μπόγιας δεν κυνηγάει σκύλα ράτσας με πιστοποιητικό. Αντίθετα, οι ιδιοκτήτες των αποκαλυπτικών αρχείων - ταμείων - λιστών των ληστών είναι ενδοοικογενειακή υπόθεση «ράτσας». Αυτής των ληστών που αλληλοσκοτώνονται για τη μοιρασιά της λείας απ' το πλιάτσικο της εργασίας των αναγκαστικώς φορολογουμένων. Απλώνουν ο ένας τα σώβρακα τ' αλλουνού στα σκοινιά και κρύβουν το έγκλημα του πώς αποκτήθηκαν αυτά τα λεφτά, καθώς στο άκουσμα των ποσών τουλάχιστον λιποθυμούν, αν όχι ξεραίνονται οι συνήθεις ύποπτοι, οι και λεγόμενοι απλοί πολίτες φορολογούμενοι.

Οι κάτοχοι των λιστών των ενοίκων των παραδείσων μπαίνουν λοιπόν στην εξής πλύση με δόσεις (κάτι σαν τη μερική απασχόληση να πούμε). Βγάζει ο ένας πέντε ονόματα σήμερα. Γκολ η ομάδα του. Μετράει και πόσα κλικ, πόσα φύλλα, πόση θεαματικότητα, πόση ακροαματικότητα του χάρισαν οι κολασμένοι που πληρώνουν για να μάθουν το όνομα του φονιά τους... Βγαίνει ο άλλος την άλλη μέρα και ξεμπροστιάζει τη δική του πεντάδα, ντουζίνα κ.λπ. ξανά μανά πληρώνουν για να βάλουν γκολ οι κολασμένοι. Στη σπέκουλα όλο και κάποιος επενδύει στο χρόνο, την απόκρυψη, την αναβολή και κερδίζει είτε εκλογές, είτε αξιώματα, είτε μετοχές στις καινούργιες υγιείς εταιρείες που στήνονται με τα λεφτά - αποκαΐδια των πιασμένων στα πράσα, που όμως έχουν ιδιόκτητο οικόπεδο σπαρμένο με πράσα...

 

Υστερα η πολιτική, εντός - εκτός κι επί ταυτά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, έρχεται να επιβραβεύσει τους σιωπηλούς και όχι τους τολμηρούς. Αυτούς δηλαδή που καταφέρνουν να πληρώσουν διά των αποκαλύψεων χαμηλό πρόστιμο για τα πτώματα που πάτησαν για ν' ανέβουν. Λαμπρό παράδειγμα της επιβράβευσης των τολμηρών σιωπηλών είναι ο κ. Γιούνκερ, είκοσι χρόνια πρωθυπουργός και υπουργός Οικονομικών του μικροσκοπικού Λουξεμβούργου (ποιος θυμάται τις λίστες Λουξεμβούργου κι ας είναι πρόσφατες) στο οποίο οι off shore και ευνοημένες εταιρείες ήταν πολύ περισσότερες από τους κατοίκους του. Αυτός δεν ήξερε τίποτα για τ' άπλυτα, λοιπόν. Οπότε έγινε ηγέτης ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Φιλέλληνα τον λένε, μπόγια της κάθαρσης δεν τον λες.

Με τούτα και μ' εκείνα, το σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα προσπαθούν να το μετατρέψουν σε σκοτάδι ή νύχτα. Για να 'χεις να διαλέγεις ελεύθερα. Στο ίδιο πνεύμα οι καλοί Αμερικανοί ανακάλυψαν πως οι κακοί Ρώσοι είχαν φτιάξει κάτι σταρ του διαδικτύου σαν την Τζένα Εϊμπραμς σταρ του τουίτερ, που συνομιλούσε με τη μιντιακή και πολιτική αφρόκρεμα, είχε 70.000 ακολούθους (followers) στο διαδίκτυο και συγκινούσε απ' το CNN και το BBC μέχρι ακαδημαϊκούς και διπλωμάτες. Τελικά ήταν ανύπαρκτη, αλλά δεν ήταν αυτή η βρωμιά της. Αυτοί που την αποκάλυψαν την θεωρούν «βρώμικη» όχι επειδή είναι ρωσική μέθοδος διείσδυσης στα μίντια των ΗΠΑ, αλλά γιατί το κατάφερε χωρίς να ξοδέψει ούτε ένα δολάριο για τη διαφήμιση... Η κάθαρση των πλουσίων πλένει αστραφτερά τους εγκεφάλους μας.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ