ME ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

 Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας

Με σύνθημα «ΝΑΙ ΣΤΑ ΜΕΤΑΛΕΙΑ- ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ» εκατοντάδες εργάτες της εταιρείας χρυσού “Eldorado Gold” στη Χαλκιδική πραγματοποίησαν συγκέντρωση στην Αθήνα. Ουσιαστικά μπροστά στο φάσμα της ανεργίας εργαζόμενοι «αψήφησαν» την καταστροφή του περιβάλλοντος (της υγείας της δικής τους και των οικογενειών τους), «αψήφησαν» τις εξαιρετικά σκληρές εργασιακές συνθήκες, «αψήφησαν» το ξεπούλημα του ορυκτού μας πλούτου και ουσιαστικά συνάχτηκαν με τα επιχειρηματικά της σχέδια…

Από την πλευρά μας θα υπογραμμίζαμε ότι ούτε τα δικαιώματα των εργαζομένων ούτε η προστασία του περιβάλλοντος μπορούν να διασφαλισθούν μόνιμα, με επενδύσεις επιχειρηματικών ομίλων που το μόνο που επιδιώκουν είναι η μέγιστη δυνατή κερδοφορία τους και τίποτε άλλο. Ταυτόχρονα οι εργαζόμενοι όσο και οι κάτοικοι της περιοχής δεν πρέπει να μπουν ανάμεσα στα παζάρια της κυβέρνησης με την πολυεθνική, στις επιχειρηματικές κόντρες στην περιοχή και στην πολιτική αντιπαράθεση για το ποιο κόμμα υπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα των επενδυτών

Τα συμφέροντα των εργαζομένων είναι ασυμβίβαστα και στη συγκεκριμένη «επένδυση» με τα συμφέροντα των καπιταλιστών !

Φυσικά δεν συμβαίνει αυτό για πρώτη φορά. Να θυμίσουμε ότι αντίστοιχη στάση έδειξε κομμάτι των εργαζομένων της «Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργίας» (ΕΝ-ΚΛΩ) όπου με μισθωμένα λεωφορεία του «Λαναρά» εργαζόμενοι κατέβαιναν στην Αθήνα – με επικεφαλής εργοδοτικές ή συμβιβασμένες συνδικαλιστές ηγεσίες -διεκδικώντας την δανειοδότηση της επιχείρησης προκειμένου αυτή να μην κλείσει. Τελικά έκλεισε και άφησε τους εργαζόμενους απλήρωτους και στους πέντε δρόμους.

Ας γυρίσουμε όμως και παλιότερα για να βγάλουμε συμπεράσματα

Η Κυριακή 9 Γενάρη του 1905 με το παλιό ημερολόγιο (22 Γενάρη με το νέο) έχει καταγραφεί στην Ιστορία σαν «Ματωμένη Κυριακή», και ο τσάρος σαν «Νικόλαος ο ματοβαμμένος». Πάνω από 140.000 εργάτες της Πετρούπολης πορεύονταν με ειρηνική διαδήλωση προς τα Χειμερινά Ανάκτορα. Οι διαδηλωτές ξεκίνησαν από τις εργατικές συνοικίες για τα χειμερινά ανάκτορα πολλοί κρατούσαν στα χέρια τους εικόνες, σταυρούς και φωτογραφίες του τσάρου και οι περισσότεροι ήλπιζαν ότι ο Ρώσος τσάρος θα τους καταλάβαινε.

Αφορμή στάθηκε η απεργία στις 3 Γενάρη στο εργοστάσιο Πουτίλοφ. Το απεργιακό κίνημα είχε ξεσπάσει από το 1904 με οικονομικά κατά κύριο λόγο αιτήματα. Η απεργία απλώθηκε γρήγορα και σε άλλες επιχειρήσεις και στις 8 Γενάρη γενικεύτηκε. Με την επίδραση των μπολσεβίκων, οι εργάτες πρόβαλαν όχι μόνο οικονομικές, αλλά και πολιτικές διεκδικήσεις. Στο σημείο αυτό παρεμβαίνει ο παπά Γκαπόν, που με τη βοήθεια των αρχών είχε ιδρύσει την «Οργάνωση των Ρώσων εργοστασιακών εργατών της Πετρούπολης». Σκοπός της οργάνωσης ήταν να παρεμβαίνει για να αντιμετωπίζει τις αντιθέσεις των εργατών με τους επιχειρηματίες, εκτονώνοντας τις κινητοποιήσεις, να ματαιώνει τις επαναστατικές εξεγέρσεις και να στερεώσει στο προλεταριάτο, που μόλις τελευταία είχε φύγει από τα χωριά και ήταν λιγότερο συνειδητό, την απλοϊκή πίστη στον «πατερούλη τσάρο» που προστατεύει το λαό από τους «αφέντες». Δηλαδή να υπονομεύει το νεαρό τότε εργατικό κίνημα. Όταν ο Γκαπόν είδε πως δεν μπορούσε να σταματήσει το κίνημα οργάνωσε, σε συνεργασία με την αστυνομία, μια πορεία των εργατών προς τα Χειμερινά Ανάκτορα, για να υποβάλουν ένα υπόμνημα στον τσάρο.

Στο υπόμνημα αναφέρονταν: «Μεγαλειότατε, εμείς οι εργάτες και κάτοικοι της Πετρούπολης, ήρθαμε με τις γυναίκες μας, τα παιδιά μας και τους γέροντες γονείς μας, σε σένα, για να βρούμε δικαιοσύνη και προστασία (…) Είσαι η τελευταία ελπίδα της σωτηρίας μας. Μην αρνιέσαι τη βοήθεια στο λαό σου. Βγάλτον απ’ την αθλιότητα και την αμάθεια, βοήθησέ τον να καλυτερέψει την τύχη του. Απάλλαξέ τον απ’ την καταπίεση των κρατικών οργάνων. Γκρέμισε τον τοίχο που υψώνεται ανάμεσα σε σένα και το λαό σου. Σκοπός σου είναι η ευτυχία του λαού, αλλά την ευτυχία αυτή του την αφαίρεσαν».

Οι μπολσεβίκοι παρά τις τότε μικρές τους δυνάμεις αντιπαρατίθενται και με τον Γκαπόν αλλά και τους μενσεβίκους και με προκήρυξή τους επισημαίνουν :  «Δεν πρέπει να παρακαλούμε τον τσάρο, δεν πρέπει να ταπεινωνόμαστε μπροστά στον άσπονδο εχθρό μας, αλλά να τον γκρεμίσουμε από το θρόνο. Η απελευθέρωση των εργατών μπορεί να είναι έργο μόνο των ίδιων των εργατών. Μην περιμένετε την ελευθερία ούτε από τους παπάδες, ούτε από τους τσάρους» («Ιστορία του ΚΚΣΕ», Εκδόσεις ΣΕ σελ. 87). Η διαδήλωση βάφτηκε στο αίμα από το στρατό και την αστυνομία. Περισσότεροι από χίλιοι διαδηλωτές έπεσαν νεκροί, ενώ χιλιάδες άλλοι τραυματίστηκαν. Η μέρα εκείνη έμεινε στην Ιστορία ως «η ματωμένη Κυριακή» της ρωσικής εργατικής τάξης, αλλά και ως η αρχή της ρωσικής επανάστασης.

Το χτύπημα του στρατού, με εντολή του τσάρου, στους άοπλους εργάτες, στις γυναίκες και τα παιδιά τους με τα όπλα, οι χιλιάδες νεκροί και τραυματίες, έγινε αφορμή να μπουν εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες στον αγώνα και να αρχίσει η πρώτη επανάσταση στην τσαρική Ρωσία, στην εποχή του ιμπεριαλισμού.

Τα διδάγματα της ιστορίας είναι εξαιρετικά χρήσιμα και για το πώς διαμορφώνεται η ταξική εργατική συνείδηση αλλά και για το πώς αυτή μπορεί και πρέπει να διαμορφωθεί σε επαναστατική κατεύθυνση!