TO ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ

 

Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Είναι προκλητικά εξοργιστικό να κλαίνε γοερά οι νοικοκυραίοι πάνω από το πτώμα της βολής τους. Του πολιτικού εφησυχασμού τους. Κατ' εξοχήν χαρακτηριστικά πολιτικής τύφλωσης..  Επειδή δεν αντιλαμβάνονταν τον εμπαιγμό και επαναπαύονταν στις περί της σιωπηρής πλειοψηφίας κολακείες

 μόνον και μόνον για να καταστούν ο πολιτικός προμαχώνας του καθεστώτος. 

Και τώρα εμπρός στο κατ’ αυτούς αδιανόητο ωρύονται για την καταστροφή σαν τους απατημένους συζύγους. 

«Μα πως είναι δυνατόν» μοιρολογούν. 

Πραγματι.. Αντί εκπεσόντος του υπαρκτού σοσιαλισμού πας κομμουνιστής να ξυλεύεται, ξυλεύονται οι μικρομεσαίοι χλιμίτζουρες της ησυχίας της τάξης της ασφάλειας και του θρησκευτικού οπίου. 

Ειδικά ως προς τελευταίο φάνηκαν εξαιρετικά απρόσεκτοι.. Οι βιβλικές γραφές ήταν αρκούντως προειδοποιητικές. Κοινωνίες δύο ταχυτήτων περιέγραφαν.. 

«Ελεήμονες» πλούσιοι και «επαίτες» φτωχοί σε διάφορες εκδοχές. Μικρομεσαίοι και μεσαίοι δεν υπήρχαν πουθενά. 

Την κοινωνία αυτή σχεδίασε η νέα τάξη πραγμάτων. Μεθοδικά. Συγκροτημένα. Από το 1992. Με την συνθήκη του Μάαστριχτ. Το μνημόνιο των Μνημονίων.

Το θέαμα ωστόσο θα ήταν εξαιρετικά διασκεδαστικό αν δεν παρέπεμπε σε ανθρωποκαταστροφή. Πληθυσμοί ολόκληροι βρίσκονται υπό διωγμό και αντιμετωπίζουν τον θάνατο υπό έναν πλουραλισμό όπλων. 

Στη περίπτωσή μας τα επιτόκια. 

Στην Αραβία οι κάνες. 

Στην Λατινική Αμερική και στην Άπω Ανατολή με την χρήση της απειλής στρατιωτικών επεμβάσεων αλλά και πυρηνικών όπλων. 

Στην κεντρική Ευρώπη αλλά και τη μητρόπολη του καπιταλισμού τις ΗΠΑ ανασυστήνονται αιματηρά τα επιχορηγούμενα φασιστικά τάγματα εφόδων με τους δράστες -τύπου Μπρέϊβικ και Κου Κλουξ Κλαν - μαζικών εγκλημάτων να θωπεύονται δικαστικά. 

Τα νεύρα στο σώμα των λαών πετούν σπίθες κατά την τριβή της λογικής με την καπιταλιστική παράνοια και το αίμα στις φλέβες κοχλάζει. 

Μένει να μάθουμε ποιος πρώτος θα πατήσει την σκανδάλη.. 

Δεν χρειάζεται και καλπάζουσα φαντασία.. Η έξοδος της Αγγλίας από το ευρωχαμαιτυπείο τροχιοδεικτική βολή των εμπόλεμων σχηματισμών ήταν.. 

Σχηματισμών που ουδεμία σχέση θα έχουν με τις ονειρώξεις Τσίπρα και λοιπών ευρωπαϊστών. Θα θρυμματιστεί η γηραιά πουτάνα στα εξ ων συνετέθη μαζί με τη συνθήκη Μάαστριχτ.  Τα μόνα θύματα  που θα την θυμίζουν; Εμείς .. Οι μόνοι που είχαν την …εύνοια της κονιορτοποίησής  τους από τους ευρωπαίους θεούς..

Και για σκέψου.. Τέτοιες ημέρες υπογράφηκε από τον έμπλεο ενθουσιασμού Μητσοτάκη το 1992.   

Και τι ακριβώς προμήνυε η συνθήκη επί της οποίας γράφηκε το αποτυχόν να ψηφιστεί ευρωσύνταγμα με τις σελίδες του να αναφέρουν 483 φορές τον όρο ανταγωνισμός και καμία, ναι καμία, τον όρο κοινωνίες; 

Με δυο λόγια: 

Πως εμείς οι εκλεγμένοι ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών παραδίδουμε την διαχείριση 
–την εξουσία δεν την είχαν ποτέ-
 απ’ ευθείας στους τραπεζίτες!! 

Μετάλλαξαν δηλαδή τις κατ’ επίφαση αστικές δημοκρατίες σε δικτατορίες του χρήματος. 

Πως; Δι ενός άρθρου.. Του άρθρου 73Β σε παράλληλη χρήση με το άρθρο 102 α. 

Δια του πρώτου εξασφαλίσθηκε η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και εργασίας και με το δεύτερο θεσμοθετήθηκε η «αρχή της οικονομίας της ανοιχτής αγοράς δια του ελεύθερου ανταγωνισμού».. 

Μεταφραζόμενο στη καθομιλουμένη σημαίνει τα εξής: 

Με το πρώτο όσα χρήματα έχεις αποκτήσει εκμεταλλευόμενος τις υποδομές ενός κράτους δύνασαι να τα μεταφέρεις όπου δη.. Και το «δη» κατά κανόνα είναι οι offshores.. Υπό το ίδιο άρθρο επίσης δύνασαι να μεταφέρεις φθηνό εργατικό δυναμικό απ’ οποιοδήποτε σημείο της γης προκειμένου να πολλαπλασιάσεις τα κέρδη σου. 

Και καπάκι με το δεύτερο, το 102,  η χαριστική βολή στις κοινωνίες των κρατών μελών. Οι δημοκρατίες παραιτούνται του δικαιώματός τους να διατιμούν βασικά και εν ανεπαρκεία αγαθά σίτισης εκπαίδευσης ή περίθαλψης προκειμένου να προστατευθούν οι πολίτες τους!! 

Πλήρης διάλυση έστω αυτού του υποτυπώδους αστικού κράτους δηλαδή. 
Τι συνέβη κατόπιν ; Ήρθε η κρίση που για κάποιους ήταν σαν να ήρθαν οι μελισσες.. Γιατί;

Επειδή η κρίση κατέστη ευκαιρία πλουτισμού για τις ισχυρές κεντροευρωπαϊκές χώρες και κατάρα για τις ισχαιμικές του νότου. Οι μεν πρώτες αυγάτευαν παραγωγή εξαγωγές και πλεονάσματα με τις δεύτερες να τα μειώνουν κατ αναλογία. Πλέον δε αυτών δήλωναν και αδυναμία  αδυναμία διαχείρισης των ελλειμμάτων τους αφού: 

Με την αποδοχή του κοινού νομίσματος και σε συνδυασμό με τα δύο παραπάνω άρθρα δεν διέθεταν την ικανότητα δικής τους δημοσιονομικής πολιτικής.. Αν σε αυτά προσθέσετε και τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου τότε θα έχετε εμπρός την εικόνα ενός ιστορικών διαστάσεων εγκλήματος με τους δράστες και τα θύματα του οποίου  θ’ ασχοληθούν εκτεταμένα οι επόμενες γενιές. Αν υπάρξουν..