ΟΙ ΕΝΟΧΕΣ

Κάποιες φορές θα ήθελα τόσα για να πω.. Μα πνίγονται οι λέξεις από τον πανικό στην έξοδο κινδύνου του μυαλού.. Για να μεταλλαχτούν σε δάκρια ενοχής. Για πράξεις η παραλείψεις μου απέναντι σε τρία ζευγάρια μάτια πλημμυρισμένα από δέος.. «Γιατί φεύγεις μπαμπά;» Δεν έφευγα.. Κατέφευγα σε μια σιωπή που όμως έμοιαζε με ουρλιαχτό πόνου από σπάσιμο οστού.. Δεν μου βγήκε ποτέ ωστόσο.. Για να απελευθερωθώ.. Μου έμεινε έτσι μια συναισθηματική δύσπνοια που δεν μ’ άφηνε ν’ αναπνεύσω σε καμιά φωλιά. Πολύ γρήγορα μου φάνταζε σαν κελί. Το κελί των ενοχών μου από το οποίο ζητούσα πάντα μια ευκαιρία να δραπετεύσω. Όμως δεν κατάλαβα πως διέγραφα έναν επαναλαμβανόμενο κύκλο. Στο κέντρο του το παρελθόν μου. Με τα όρια του μέλλοντός μου να περιγράφονται ακριβώς από τον διαβήτη του. Με πύρινο στεφάνι έμοιαζε η περίμετρός του. Σε κάθε μου απόπειρα καψαλιζόμουν και επέστρεφα. Σαν τους φυλακισμένους που κάποιος τους ανοίγει μια τρύπα στην ελευθερία κι αυτοί τυφλωμένοι από το φως της επιστρέφουν στο σκοτάδι του κελιού τους. Εγώ σε αυτό των ενοχών μου. Μου έγιναν πια δεύτερη φύση..