ΠΕΡΙ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ..

 Eυγένιος Ανδρικόπουλος

Συχνά πυκνά καταφεύγουν πολλοί – μεταξύ αυτών και εγώ- στον χαρακτηρισμό μιας αγέλης αρπακτικών ως άρχουσα τάξη της χώρας. Ουδέν ψευδέστερο αυτού. Απλώς γιατί η χώρα δεν διαθέτει άρχουσα τάξη.. 

Πρόκειται για ένα ασύντακτο ασκέρι μετεπαναστατικών υπολειμμάτων από την ανακτορική καμαρίλα και του κοτζαμπασισμού, της μαύρης λεγεώνας του ατιμώρητου κατοχικού δωσιλογισμού, της εφοπλιστικής πειρατείας, των καταδυτών μεταπρατών στα χουντικά θαλασσοδάνεια και της τραπεζικής λεηλασίας των τύπου Συγγρός εθνικών ευεργετών.. 

Ένας εσμός άξεστων  αρχικά κατσαπλιάδων ήταν που επιλέγοντο να χρυσωθούν από το αόρατο ραβδάκι της καθεστωτικής μάγισσας..  Και έτσι παρέμειναν ώσπου να τους διαδεχτούν οι σημερινοί απόγονοί τους που εκπαιδεύτηκαν στη λεηλασία του πόπολου μέσα από τις μίζες τις μεσιτείες και τις αρπαχτές από τα δημόσια ταμεία.

 Εξελίχθηκαν έτσι σε καρκίνο της χώρας. Κάτι σαν εγκεφαλικό γλοίωμα. Γι αυτό και από της σύστασής του τούτο το κράτος κοινωνικά ακέφαλο ήταν, αφού απουσίαζε από την άρχουσα τάξη του η κοινωνική παιδεία και η εθνική συνείδηση. Ιδία το δεύτερο που πλέον κατάντησε χρυσαυγίτικος (και όχι μόνον) φερετζές εκμετάλλευσης των μαζών. 

Υπό το σύνθημα για την Ελλάδα ρε γαμώτο έχουν τα μεταπολεμικά χρόνια συντελεστεί τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά του λαού. 

Ενός λαού που τον τρυπούν με ενέσεις εθνικιστικού παροξυσμού για να στεγάζει το άσκεπό του υπό την γαλανόλευκη, την ίδια στιγμή που από τις ομόχρωμες ρίγες της σημαίας του, διέρχεται αφανώς η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και εργασίας. 

Μεταφέρθηκε έτσι ατιμωρητί όλος ο λαϊκός πλούτος στους ασφαλείς προορισμούς της αλλοδαπής, με το εθνικό σύμβολο να μετατρέπεται σε σημαία ευκαιρίας. 

Πάντα συνέβαινε. «Ελέω θεού».. 

Τα μέσα μεταφοράς άλλαζαν.. 

Χθες η βαλίτσα. Σήμερα οι offshores. 

Για να μου υπενθυμίζει πικρά την ειδοποιό διαφορά μεταξύ του γνήσιου έλληνα φύλαρχου κομματάρχη και του κομψευόμενου ευρωπαίου δανδή που του πουλούσε χάντρες για να του αρπάξει το έχειν του. Συμπυκνώθηκε όλη σε μια απάντηση που έλαβα κατά τη συνέντευξη ενός εξ’ αυτών στη πίστα του Μονπελιέ. Περί του προέδρου μιας εκ των μεγαλύτερων πολυεθνικών κατασκευής ελαστικών επρόκειτο. 

« Εγώ τώρα τι λάστιχα να φορέσω στο αυτοκίνητό μου» ήταν το θρασύ ακροτελεύτιο ερώτημά μου, για να ξεραθώ στην αμέσως επόμενη στιγμή!! 

«Μα φυσικά Michellin !!!» ήταν ο απαντητικός του κυνισμός.. 

«Μου μιλά ο πρόεδρος της Good year» αποτύπωσα με δυσκολία είναι η αλήθεια το ερώτημά μου, για να με αποτελειώσει: 

«Όχι σου μιλά ο Γάλλος πρόεδρος της Good year που δεν θέλει τον Γάλλο εργάτη μετανάστη στις ΗΠΑ ή τη Γερμανία!!»

 
Προσχηματικός εθνικισμός λαϊκίστικης αντίληψης για την προβολή ενός άλλοθι του αρμέγματος της λαϊκής εργασίας..
 Ασφαλώς. 
Μόνο που επί του προτεκτοράτου η ωραία Ελλάς των μύθων και των παραμυθιών ούτε αυτά τα προσχήματα δεν τηρούνται. 
Για να ζούμε λάθρα εδώ και χρόνια.
 Με παντέτες επιβίωσης που όμως είχαν και έχουν ημερομηνία λήξης. 
Και είναι η σημερινή αν δεν…
 Άντε γαμηθείτε είπα σήμερα;