ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΧΑΘΗΚΕ Η ΑΛΛΗ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ!...

 

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΧΑΘΗΚΕ Η ΑΛΛΗ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ!...

Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Η άλλη ελληνική πιθανότητα, μετά την πτώχευση κράτους και τραπεζών, ήταν η ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών με τη ριζοσπαστικοποίηση της δημοκρατίας, η αποκέντρωση με παραγωγική ανασυγκρότηση και η αναστροφή της τάσης  κοινωνικού αποκλεισμού. 

Αυτή, αναγνώστη μου, ήταν η αστική και όχι ασφαλώς επαναστατική άλλη πιθανότητα. Η άλλη πιθανότητα στο πλαίσιο της μεταρρύθμισης για την παραγωγή μιας νέας μεταπολίτευσης και όχι μιας κάποιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Και δεν το λέω για να αποκλείσω την επανάσταση, άλλα για να ορίσω την πραγματικότητα στην Ελλάδα της κρίσης που κάθε άλλο παρά επαναστατική υπήρξε.

Αυτή η πιθανότητα δεν υπάρχει πλέον. Η επιλογή της συντεταγμένης χρεοκοπίας που προκρίθηκε, ακολουθήθηκε και ακολουθείται από το πολιτικό σύστημα με τα μνημόνια και την επιτροπεία, απέκλειε από την αρχή και ασφαλώς αποκλείει τελεσιδίκως πλέον ακριβώς την άλλη πιθανότητα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στα πράγματα για να υπηρετήσει την άλλη πιθανότητα, αλλά δυστυχώς σύντομα φάνηκε πως αυτό που υπηρετούσε πραγματικά ήταν ο διαλογικός, θεσμικός και υλικός αποκλεισμός αυτής της πιθανότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι κυβερνήσεις του Αλέξη Τσίπρα σημειολόγησαν εναντίον αυτής της πιθανότητας, νομιμοποιώντας πολιτικώς από αριστερά το σενάριο φτωχοποίησης, εσωτερικής υποτίμησης, γενικής εκποίησης, καραντίνας εντός της ευρωζώνης και υποτελούς πολιτείας της τρόικας για την Ελλάδα.

Σε τι καταλήγει αυτό; Στην υπερσυγκέντρωση με την (ανα)δημιουργία μονοπωλίων ή ολιγοπωλίων παντού από την ενέργεια και το εμπόριο μέχρι τον Τύπο και τα ΜΜΕ, στην δραματική στρέβλωση του κοινοβουλευτισμού και του πολιτεύματος, στην μεγέθυνση της διαπλοκής και στην επίσης δραματική απομειώση των υλικών και ηθικών αξιών με την ρευστοποίηση και τον εκχυδαϊσμό της πολιτικής πρακτικής. Δηλαδή, σε μια νέα απολιτική στην μορφή της διάσταση αποκλεισμού και στην ενίσχυση της πατρωνίας στο εσωτερικό και στις διεθνείς σχέσεις της χώρας.

Φτάσαμε η απόλυτη αποτυχία να εμφανίζεται ως μεγάλη επιτυχία, η εξαίρεση ως κανόνας, το ανώμαλο σαν απολύτως φυσιολογικό ...και η μη-ρύθμιση του χρέους, όπως και η μη-ένταξη στον μηχανισμό ποσοτικής χαλάρωσης, σαν ευκαιρία η Ελλάδα να βγει στην χρηματαγορά με το σπαθί της! Εδώ, πλέον, λες: έλεος καραγκιόζηδες με τα σπαθιά και την πανοπλία ενός πολιτικού μεσαίωνα χωρίς έναν τουλάχιστον ιππότη για δείγμα! Για να έχει λίγο έστω ρομαντισμό η πραγματικότητα της δολοφονίας της άλλης πιθανότητας.

Είμαι ένας από αυτούς που υπηρέτησαν με συνέπεια την ιδέα της άλλης πιθανότητας. Δεν ήταν αυταπάτη. Δεν ήταν μη ρεαλιστικός στόχος. Δεν ήταν κάτι που δεν θα μπορούσε να συμβεί στην σημερινή συγκυρία της ΕΕ. Ήταν κάτι που δεν μπόρεσε να συμβεί στην σύγχρονη ελληνική πολιτική συγκυρία, επειδή ο κουτοπόνηρος πολιτικαντισμός κυριαρχεί και στην αριστερά της πατρίδας μας.

Μαζί με την άλλη πιθανότητα χάθηκε ασφαλώς και η έννοια της μη-λενινιστικής (τουλάχιστον) αριστεράς. Σήμερα και αντικειμενικά ένα ευρύ, άμορφο, εγγενώς απολιτικό κέντρο απλώνεται στην Ελλάδα με μια περιφέρεια από νοσταλγούς του φασισμού, του ναζισμού, του βασιλιά και του Στάλιν.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτό είναι το παράδοξο της ελληνικής κρίσης. Η κατάρρευση και ο εξευτελισμός του πολιτικού κέντρου να προκαλέσει την αναγέννηση ενός ακόμη πιο παρηκμασμένου κέντρου, μιας ακόμη πιο στρεβλής ανάπτυξης, μιας ακόμη πιο ισχυρής διαπλοκής, μιας ακόμη πιο μεγάλης απάτης για κοινωνική δικαιοσύνη, ευημερία και Κράτος Δικαίου.