ΕΠΙΤΗΔΕΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ, ΠΟΝΗΡΟΣ ΝΟΜΟΘΕΤΗΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ!...

ΕΠΙΤΗΔΕΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ, ΠΟΝΗΡΟΣ ΝΟΜΟΘΕΤΗΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ!...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος 

Τι να σου κάνει και ο δικαστής, ο φουκαράς, που κατάντησε Δικαιόπολις στους "Ἀχαρνῆς" του Αριστοφάνη, χωρίς, ωστόσο, να μπορεί να πείσει τον Χορό για το δίκιο (του), μια και πέτυχε προηγουμένως ιδιωτική συνθήκη επί του καθεστώτος των μνημονίων!

Ορίστε τώρα, ο επιτήδειος κυβερνήτης προσφέρει τον δικαστή βορά στον λαό, μια και ο δεύτερος (ΣτΕ) έκρινε πως η συγκεκριμένη παράταση της παραγραφής φορολογικών αξιώσεων αντιβαίνει στους κανόνες ενός Κράτους Δίκαιου, οργανωμένου στο πλαίσιο της ελληνικής και ευρωπαϊκής κανονιστικής τάξης!

Αφηρημένα / θεωρητικά και καθαρά νομικά έχει απόλυτο δίκιο ο δικαστής. Δεν θα μπορούσε να κρίνει αλλιώς. Πολιτικά, ωστόσο, έχει άδικο, ενώ η απόφασή του προκαλεί το λεγόμενο "κοινό περί δικαίου αίσθημα" του λαού. Γιατί;

Επειδή, ενώ ο ίδιος αποδέχτηκε αρχικά - κινούμενος στα όρια της συνταγματικής τάξης - το πολιτικό κριτήριο ως κυρίαρχο στοιχείο στην εσωτερική έννομη τάξη, υποστηρίζοντας στην πράξη το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης των μνημονίων για λόγους δημοσίου συμφέροντος, στη συνέχεια το υποβάθμισε, κρίνοντας κανονικά και νομικώς ορθά! Και, ασφαλώς, αυτό προκαλεί την κοινωνία, η οποία μόνον στο πλαίσιο μιας αριστοφανικής κωμωδίας θα μπορούσε να αποδεχτεί την δικαστική προστασία μεγάλων φοροφυγάδων, οι οποίοι αντιμετωπίζονται κανονικά, ενώ πολλοί άλλοι λιγότερο ισχυροί στο κατ' εξαίρεση πλαίσιο της δικαιικής κανονικότητας, που δομείται από το ιδιαίτερο καθεστώς των μνημονίων, τα οποία θεσπίζουν ένα σαφές καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, το οποίο παραβιάζει θεμελιωδώς σε κάποιες περιπτώσεις το πνεύμα του συντακτικού νομοθέτη. 

Άρα, ο δικαστής μας έμπλεξε άσχημα και δεν μπορεί να ξεμπλέξει, επειδή ο επιτήδειος κυβερνήτης και ο πονηρός νομοθέτης, ενώ αρχικά τον χρησιμοποίησαν για να θεμελιώσουν άκρως υποκριτικά μια Υποτελή Πολιτεία με δραματική παραμόρφωση της συνταγματικής τάξης, στη συνέχεια συνειδητά τον άφησαν "γυμνό" σε πολλές περιπτώσεις που δεν εμπλέκεται άμεσα η τρόικα, για να εκτεθεί αυτός στη κοινωνία και όχι η κυβέρνηση και η βουλή.

Αν η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα ήθελαν να σκαλίσουν σε βάθος χρόνου την φοροδιαφυγή και να πιάσουν μεγαλοφοροφυγάδες θα είχαν ρυθμίσει σε άλλο δικαιικό πλαίσιο τη σχετική νομοθεσία και την διοικητική πρακτική. Ήταν εύκολο και απλό και το έχουν πράξει την τελευταία επταετία σε πολλές άλλες περιπτώσεις, δεσμεύοντας τον δικαστή να κρίνει κατ' εξαίρεση.

Γιατί δεν το έπραξαν σε αυτή την περίπτωση; Προφανώς, επειδή η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα θέλουν να προστατεύσουν τον μεγαλοφοροφυγά - με τον οποίο σε πολλές περιπτώσεις διαπλέκονται - και παράλληλα να δείξουν  στην κοινωνία πως είναι ορκισμένοι αντίπαλοί του και πως αγωνίζονται αμερόληπτα εναντίον της φοροδιαφυγής "από όπου και αν προέρχεται", ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που το δημόσιο ταμείο διψά για ρευστό.

Τι γίνεται λοιπόν; Ενώ στην πραγματικότητα η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα αποτελούν τις ασπίδες των μεγαλοφοροφυγάδων, φροντίζουν κουτοπόνηρα να εμφανιστούν στον λαό ως ανήμποροι, αν και απηνείς διώκτες της φοροδιαφυγής, που παρεμποδίζονται στην άσκηση του κοινωνικού και δημοκρατικού τους έργου από τους ανάλγητους και "γκαβούς" δικαστές. Έτσι, σαν ασπίδα των μεγαλοφοροφυγάδων αντί για τους πολιτικούς, εμφανίζονται οι δικαστές - χωρίς να αποκλείεται κάποιοι από αυτούς να είναι κιόλας.

Στο ερώτημα, λοιπόν, βλέπει ή δεν βλέπει η Δικαιοσύνη το αίσχος και την κοινωνική και οικονομική πληγή της διαχρονικής προστασίας μεγαλοφοροφυγάδων, η απάντηση θα έπρεπε να είναι: Μην υποκρίνεστε τόσο πολύ και τόσο άκομψα, σας βλέπουμε και ασφαλώς σας καταλαβαίνουμε!...