Αν όλοι οι γιατροί είχαν αυτής της έντασης κοινωνικές ευαισθησίες μπορεί η περίθαλψη να ήταν πιο φτωχή οι άνθρωποι όμως περισσότερο πλούσιοι σε συναισθήματα.. Και κατά την προσωπική μου άποψη κορυφαία απο τις ανίατες αρρώστιες είναι η απουσία τους.. Πρωϊνό ξύπνημα από τον αδελφικό φίλο και Γιατρό Σωτήρη Σφέτσο σε ένα από τα δοκίμιά του..
ΛΗΘΗ τα μάτια σου είναι δύσπιστα
σαν κοιτάς τις ώρες που σημαδεύουν,
με ρυτίδες,
το κορμί μου χαλαρώνοντας τις σάρκες
που κάποτε σπάγανε την πέτρα
λυγούσαν το σίδερο δαμάζοντας φωτιές και σώματα πανώριων γυναικών.
φοβάσαι τον χρόνο .
Το πέταγμά του
ροκανίζει την σκιά μου μικραίνοντας την
κι ´ εγω ακολουθώ.
τα χρώματα και οι μυρωδιές ξεθυμαίνουν
μέχρι να γίνουν ανάμνηση
να τις σκεπάσει ο γρανίτης
που στο τέλος τα σκεπάζει όλα.
Σημαδεύτηκε η ζωή σαν στόχος κυνηγού
χωρίς να σημαδέψει
χωρίς να χαράξει
σημασμένη απο αγκαθωτά χαμόγελα και ουλές
από αόρατα νύχια πολιτισμένων δακτύλων
που προσπάθησαν να χαϊδέψουν αυτιά συνειδήσεις και ειδήσεις.
Η λήθη σαν αντάρα τα κατακτά όλα.
Ποτέ δεν ρώτησε .
Ετσι απλά σκεπάζει τα πάντα.
Μικραίνει η ζωή
μικραίνει η αξία σ´ αυτές τις θάλασσες που τράβηξα ρότες,
σιγά σιγά σβήνουν τα σημάδια.
μαζεύει το κορμί ρικνώνεται
ο ύπνος μαραζώνει
το ίχνος και χάνεται σ´ έναν ορίζοντα που είναι τεχνητός
πάνω σ´ έναν χάρτη που μένει αιώνια κρεμασμένος στον τοίχο....
Γέρακας. 18/06/2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου