Δυστυχώς αδέλφια κατά τις Πέμπτες και ως τον Αύγουστο η είδηση της ημέρας θα είναι οι χημειοθεραπείες μου.. Διαλύομαι αλλά συνέρχομαι ακαριαία.. Παίρνω ξοπίσω τον ορίζοντα δίχως στόχο και προορισμό έτσι για το ταξίδι αφού να συγκεντρωθώ για να γράψω δεν μπορώ..Καλά περνώ.. Στην ζωή μου οι ευκαιρίες του προσωπικού απολογισμού και αυτοκριτικής ήταν σπάνιες. Τώρα που μου δίνονται και μάλιστα έστω και κουτσουρεμένες τις αξιοποιώ στο έπακρο. Κυρίως για ξεσκαρτάρισμα. Ψυχών και ύλης. Και πάντως δεν μετανιώνω για όσα ανεπιθύματα έχω κάνει από τα οποία μου προέκυψαν τα ωραιότερα πλάσματα στη ζωή μου. Ήμουν επί παραδείγματι και εκ πεποιθήσεως εργένης και μου ήλθαν απρόσκλητοι τρεις γιοί. Ο πρωτος ο Γιάννης μου στα εικοσιδύο μου χρόνια. Ένα παιδί κόντρα σε ένα άλλο παιδί.. Χαμός.. Ο δεύτερος ο Πάνος μου στα τριάντα. Τα βρήκε μπαστούνια με την αδιόρθωτη ανωριμότητά μου.. Και ο τρίτος ο Έκτοράκος μου στα σαράντα τρία. Ακόμη χειρότερα.. Αρνιόμουν να μεγαλώσω.. Πως (τα παιδιά μου) με μεγάλωσαν έτσι γαμώ τη πίστη μου μέσα γαμώ.. Γι αυτό είχα κάνει ύμνο ζωής το τραγούδι του Μίκη σε στιχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Κάποτε θάρθουν να σου πουν ... με την φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.. Καλημέρα και νάχετε το νου σας στα παιδιά..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου