Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017

Ο ΜΙΚΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΗΡΩΑΣ ΜΕ ΠΑΝΤΟΥΦΛΕΣ

mikis theodorakis
 Ο ΜΙΚΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΗΡΩΑΣ ΜΕ ΠΑΝΤΟΥΦΛΕΣ


Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης //



Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι κομμάτι του χτες και το αύριο αυτού του τόπου. Το έργο του είναι ζυμωμένο με τους αγώνες του λαού. Στα τραγούδια του είναι χαραγμένα οι αγωνίες, οι πόθοι και το όραμα του λαού για έναν άλλο κόσμο.


Κάθε τιμή του πρέπει του Μίκη, με κάθε ευκαιρία. Είναι τεράστια η προσφορά του στο λαό μας, στην πατρίδα μας.

Αλλο πράγμα όμως ο Μίκης και η μουσική του και διαφορετικό η πρόσφατη συναυλία. Δυστυχώς τόσο ο Μίκης όσο και η μουσική του «πληγώθηκαν» στο Καλλιμάρμαρο.

Ο τρόπος που θα τιμήσεις κάποιον, η όλη οργάνωση και το περιεχόμενο πρέπει να δικαιώνουν το εγχείρημα, αλλιώς ελλοχεύει ο κίνδυνος να γίνει ο τιμώμενος «Ενας ήρωας με παντούφλες». Σαν τον ευπατρίδη ήρωα στρατηγό Δεκαβάλα, φτωχό πλην τίμιο, που πέφτει θύμα απάτης και κοροϊδίας επιτήδειων που με πρόσχημα την επιθυμία της πατρίδας να τον τιμήσει ανεγείροντας τον ανδριάντα του, κάποιοι πλουτίζουν.

Από τη συναυλία έλειπαν τα τραγούδια του Μίκη ή τουλάχιστον δεν τα αναγνωρίσαμε. Μουσικός πειραματισμός (χορωδιακή διασκευή) που δεν άγγιξε σε καμία στιγμή το πάθος, την ένταση της μουσικής του Μίκη (Και βέβαια σε αυτό ευθύνη δεν έχουν τα 1.000 μέλη της χορωδίας, οι λυρικοί καλλιτέχνες – πολύ ωραίες φωνές- και ο Γεράσιμος Ανδρέατος – τις μοναδικές φορές που κάπως αναγνωρίσαμε το Μίκη, μα και σε αυτή την περίπτωση άλλοτε ο ρυθμός ήταν αργός και κάποιες άλλες φορές γρήγορος).

Και στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα έπαθε ο Μίκης ό,τι ο στρατηγός Δεκαβάλας:
ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥ (ΤΖΕΝΕΡΑΛΗΣ): Δηλαδή εγώ νομίζω πως πρέπει να είναι ένα σύμπλεγμα.
ΛΑΜΠΡΟΣ ΔΕΚΑΒΑΛΑΣ: Σύμπλεγμα;
ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥ: Ναι μια συμβολική παράστασις. Εσείς πάνω στο άλογο σας, τα γκέμια του οποίου θα κρατάει η Νίκη, ενώ από πάνω σας, θα σας στεφανώνει η Δόξα.
ΛΑΜΠΡΟΣ ΔΕΚΑΒΑΛΑΣ: Αχ, αχ, αχ! Πολλοί μαζευόμαστε βρε παιδιά!
ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥ: Τι πολλοί;
ΛΑΜΠΡΟΣ ΔΕΚΑΒΑΛΑΣ: Ε, καλά λέω. Εγώ, η Νίκη, η Δόξα, το άλογο… Από μακριά θα φαινόμαστε σα σούστα.
Μόνο που στην περίπτωση της συναυλίας στο Καλλιμάρμαρο ήταν για εμάς μια άγευστη σούπα που έπρεπε να την πιούμε όλη γιατί δε θέλαμε να λείψουμε από το χειροκρότημα στο τέλος.
Όμως όταν θέλεις ντε και καλά το Μίκη από λαϊκό να τον κάνεις εθνικό δεν έχεις παρά να διασκευάσεις το έργο του, να το δώσεις με τέτοιο τρόπο που να αμβλύνονται τα βασικά του χαρακτηριστικά. Να χάσει το εγερτήριο μήνυμα, να γίνει μουσική ακίνδυνη, «μπιθικωτσί».
(Πόσες φορές όταν κάποια στιγμή αναγνωρίζαμε τα τραγούδια, δε νιώσαμε τυχεροί που αυτά τα τραγούδια τα ακούσαμε με τη φωνή του Μπιθικώτση και της Φαραντούρη)

Στην παράσταση (έτσι τη χαρακτηρίζουν και όχι συναυλία) ακούσαμε και κείμενα του ποιητή Γιάννη Μπλάνα. Αλήθεια ποιος τα επέλεξε; Το κριτήριο το ξέρουμε. Πρέπει ο Μίκης να γίνει εθνικός. Κείμενα ελιτίστικα που σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαν να περιγράψουν την πορεία ζωής του Μίκη πολύ δε περισσότερο να αγγίξουν έστω και λίγο την ιστορία των τραγουδιών, το περιεχόμενό τους. Κείμενα για να διαβάζονται σε φιλολογικά σαλόνια.

«Οι γενναίοι και οι τραγουδιστές ανήκουν στην απεραντοσύνη. Η λύρα και το τόξο ανήκουν στην αιωνιότητα. Μαζί θα πορευτούμε στους αιώνες των Ελλήνων. Μαζί θα τραγουδάμε. Και ο θάνατος δεν θα έχει πια εξουσία» (Είναι το μόνο που βρήκαμε στο διαδίκτυο και η αλήθεια είναι ότι αυτό δε μας ενόχλησε τόσο)

Ήμασταν πολλοί, τα δύο τρίτα του Σταδίου, μα έλλειψε το χειροκρότημα από τη συναυλία. Σύντομο για να βγάλουμε την υποχρέωση. Σε καμιά στιγμή δε νιώσαμε την ανάγκη να σηκώσουμε το χέρι και να σφίξουμε τη γροθιά.

Αποθεώσαμε όμως το Μίκη στο τέλος. Του έπρεπε το χειροκρότημά μας.
Μίκη δε σε αγαπάμε. Είναι λίγο, πολύ λίγο. Σε έχουμε στο αίμα μας, στην ψυχή μας, στη σκέψη μας. Με τα τραγούδια σου θα πορευτούμε, και με αυτά θα μιλήσουμε στα παιδιά μας για την ανάγκη να παλέψουν για έναν άλλο κόσμο.

ΥΓ: Η Ελλάδα για το Μίκη προϋποθέτει όποιος θέλει να παρακολουθήσει την εκδήλωση να μπορεί. Ανοιχτή, είσοδο ελεύθερη. Χωρίς ανθρώπους εισόδου να προσπαθούν να αναχαιτίσουν την είσοδο των «τζαμπατζήδων» όταν πλέον η συναυλία είχε προχωρήσει. Και ήταν πολλοί αυτοί που δεν είχαν το αντίτιμο των 15 ευρώ και όμως ήρθαν ελπίζοντας κάποια στιγμή να εισέλθουν στο Στάδιο.
(Αναδημοσίευση από το thepressroom.gr)

Δεν υπάρχουν σχόλια: