ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΧΕΛΜΟΥΤ ΚΟΛ

  Ένας φασίστας και μισός..

Ο Χέλμουτ Κολ (γερμανικά: Helmut Kohl‎) (3 Απριλίου 1930 - 16 Ιουνίου 2017) ήταν Γερμανός πολιτικός 
και διετέλεσε Καγκελάριος της Γερμανίας. Γεννήθηκε στο Λουντβιχσχάφεν το 1930.

Ο αποθανών Χέλμουτ Κολ υπήρξε τυπικός εκπρόσωπος της γερμανικής και ευρωπαϊκής ευρύτερης «κεντροδεξιάς», που προετοίμασε την ηγεμονία του καπιταλισμού, την επικράτηση των ολιγαρχιών, την εξαφάνιση των δικαιωμάτων. Τόσο τυπικός εκπρόσωπος αυτού του χώρου ώστε το 1969 αναδείχτηκε πρωθυπουργός του κρατιδίου της Ρηνανία-Παλατινάτο, το 1973 επικράτησε μεταξύ των φραξιών (ομοσπονδιακός πρόεδρος της CDU) και το 1982 αναδείχτηκε καγκελάριος μιας δεξιάς συγκυβέρνησης. Τη θέση αυτή διατήρησε για 16 χρόνια, αποκτώντας τον τίτλο του μακροβιότερου καγκελάριου της ΟΔ της Γερμανίας.

Ο Χέλμουτ Κολ ηγείτο μιας "φυλής", της CDU, της πιο ανυποχώρητης υπεράσπισης του γερμανικού καπιταλισμού που δεν έχει σε καθόλου καλή εκτίμηση τη διευρυμένη δημοκρατία. Κι αυτό γιατί είναι διαποτισμένη με τον πιο επιθετικό φιλο-ΝΑΤΟϊσμό, κάτω από τον οποίο για χρόνια υφίστανται όλες οι μεταχιτλερικές σοβινιστικές επιδιώξεις.

Μολονότι οι στρατηγικοί εταίροι της CDU (της Βαυαρικής ακροδεξιάς) πρόσφεραν σε διάφορες φάσεις το προφίλ του «μετριοπαθούς» στον Χέλμουτ Κολ, στην πραγματικότητα αυτός μοιράστηκε μαζί τους το διακυβερνητικό πρότυπο μιας αέναης κατασκευής και καταδίωξης εσωτερικών εχθρών.

Μισούσε φανατικά ο,τιδήποτε πληβειακό, ελευθεριακό, κριτικά μάχιμο, αριστερό ή σοσιαλιστικό. 
Οι αριστεροί και οι σοσιαλιστές ήταν «προσωπικοί εχθροί» του («die Soz’n»), τους οποίους πρέπει κανείς «να χτυπάει στο κεφάλι» («aufs Haupt schlagen»).

Επικοινωνιακά τυλιγμένος στον μανδύα του «έντιμου πατέρα του λαού», διέθετε όλα τα στοιχεία του εκδικητικού ηγέτη. Αξέχαστο έχει μείνει στον δημοκρατικό κόσμο της Γερμανίας το περιστατικό από τις 10 Μαΐου 1991, στη βιομηχανική περιοχή του Μπίτερφελντ, που βρίσκεται στο κρατίδιο της Σαξονίας-Άνχαλτ, της πρώην ΛΔΓ δηλαδή σε μια περιοχή καταρημαγμένη και λεηλατημένη από την «Treuhand» και την πολιτική της κυβέρνησης Χέλμουτ Κολ για την επανένωση.

Απέναντι στο πλήθος που διαδήλωνε εναντίον του Χέλμουτ Κολ για την κοινωνική καταστροφή που είχε υποστεί, ο καγκελάριος αντέδρασε χτυπώντας έξαλλα όποιον έβρισκε μπροστά του. Ο λόγος ήταν ένα αυγό που είχε "φάει" λίγο πριν.

Επίσης, αξέχαστη είναι και η αντίδρασή του στη λεγόμενη «Διακήρυξη της Ερφούρτης» («Erfurter Erklärung») το 1997. 
Ο Χέλμουτ Κολ αποκάλεσε επιστήμονες, διανοούμενους, καλλιτέχνες, συγγραφείς, με τους οξύτερους τόνους. Τους αποκάλεσε «εμπρηστές» και «κήρυκες του μίσους που βαδίζουν στον δρόμο της προδοσίας».

Έγκλημά τους ήταν που συνυπέγραψαν κείμενο με διατυπώσεις όπως οι παρακάτω : «Η γερμανική ενοποίηση έχει καταντήσει διαδικασία μιας κολοσσιαίων διαστάσεων αναδιανομής από κάτω προς τα πάνω μετά από την ίδρυση της ενιαίας ΟΔΓ […] 
[…] Πάρα πολύ μεγάλος αριθμός πολιτών βιώνει αυτό που τώρα συμβαίνει σαν σφετερισμό των δικαιωμάτων του».

Ρόλο-κλειδί σ’ αυτή τη διαδικασία της λεηλασίας των πολιτών της πρώην ΛΔΓ είχε ένας έμπιστος του Χέλμουτ Κολ στη «φυλή» της CDU∙ Ο επί σειρά ετών υπουργός εσωτερικών γνωστός μας
Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος έχει περιγράψει με απεριόριστο κυνισμό μερικά από τα μέσα αυτού του σφετερισμού στο βιβλίο του με τίτλο : 
«Το συμβόλαιο – πώς διαπραγματεύτηκα τη γερμανική ενοποίηση» («Der Vertrag – Wie ich die deutsche Einheit verhandelte», εκδ. DVA, 1991).

Η επιδιωκόμενη συστημική κορύφωση της προσωπολατρίας για τον καγκελάριο της «φυλής» Χέλμουτ Κολ δεν έμελλε να ολοκληρωθεί. Ο αποθανών Χέλμουτ Κολ θεωρούσε πως η διαφθορά είναι μέσο ισχύος και πυγμής, αλλά και προνόμιο των ολίγων εκλεκτών. Εντούτοις, η αλαζονική υπερεκτίμηση κάποιων δεδομένων εκ μέρους του οδήγησε στη διακριτική, αλλά σαφή απομάκρυνσή του από το έτοιμο βάθρο του απόλυτου «εθνοπατέρα».

Μεταξύ 1969 - 1980, αλλά και στη δεκαετία του ’90, εισέρρευσε στα ταμεία του κόμματος Χέλμουτ Κολ ένα ποσό "μαύρου χρήματος" που αντιστοιχεί σε πάνω από 200 εκατομμύρια σημερινά ευρώ.

Παράλληλα, ανακαλύφθηκαν και άλλα «πλυντήρια» της CDU, που έμειναν γνωστά ως «μαύρα ταμεία». Ιδιαιτέρα τονίζεται η σχέση του έμπιστου Βόλφγκανγκ Σόιμπλε με την εταιρεία «Flick», ήδη από τη δεκαετία του ’70, όπως και με τον μεγαλέμπορο όπλων Κάρλχαϊντς Σράιμπερ.

Ο πιστός του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε υπομένει τον τελετουργικό εξευτελισμό του στο ομοσπονδιακό κοινοβούλιο με τα χέρια του να κρύβουν το πρόσωπο του, μέχρι που βρήκε ένα νέο ρόλο.

Αλλά και ο Χέλμουτ Κολ θα παραμεριστεί με τη σειρά του από το υπάκουο «Mädel» του, την τωρινή καγκελάριο της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ. Κι αυτό έγινε ώστε να βρεθεί λύση επιβίωσης και διαδοχής στη «φυλή» της CDU.

Όσο συντετριμμένη κι αν δηλώνει η σημερινή καγκελάριος, γνωρίζει ότι ο Χέλμουτ Κολ ποτέ δεν της συγχώρεσε το πόσο καλή μαθήτριά του έδειξε ότι ήταν στην ύπουλη φιλοδοξία, στην ψευδομειλίχια ατιμία και στους διακανονισμούς των παρασκηνίων.

Αυτό φάνηκε όταν η χήρα του Κολ, Μάικε Κολ-Ρίχτερ, που ήταν 35 χρόνια νεώτερή του, δεν ήθελε την πρώην συνεργάτιδά του και νυν Γερμανίδα Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ να μιλήσει για τον σύζυγό της στην τελετή μνήμης του Χέμουτ Κολ στο Στρασβούργο την 1η Ιουλίου.

Βεβαίως, η Άνγκελα Μέρκελ ήταν το λιγότερο σκοτεινό στοιχείο στον περίγυρο του «καγκελαρίου της ενοποίησης», που αποτελείτο από διευθυντικά στελέχη της φυλλάδας "Bild", συνιδρυτές της ακροδεξιάς AfD, όπως ο Χανς-Όλαφ Χένκελ, και τους πολιτικούς του "επιπέδου" του πρωθυπουργού της Ουγγαρίας, Βίκτορ Όρμπαν.

Η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση φέρει τη σφραγίδα του Χέλμουτ Κολ, ο οποίος είναι υπεύθυνος για πολλά από τα χάλια της σημερινής Ευρώπης, καθώς και της Γερμανίας, στην οποία κατέλειπε μια σειρά κυρίαρχων πολιτικών διαχειριστών με την ηθική της «φυλής» του πιο ασύδοτου καπιταλισμού.

Επί εποχής του η Γερμανία άρχισε να δείχνει ότι είναι αποφασισμένη να ηγεμονεύσει. Και βέβαια, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι επί δικής του παντοδυναμίας η Ευρώπη έζησε το δράμα της διάλυσης μιας χώρας. Της Γιουγκοσλαβίας. Στο όνομα της δημοκρατίας τα σύνορα άλλαξαν για μια ακόμη φορά στα Βαλκάνια. Η ευθύνη της Γερμανίας και του Χέλμουτ Κολ είναι μεγάλη.

Η πολιτεία του μπορεί να αποδοθεί με το παρακάτω απόσπασμα από τον Μαξ Βέμπερ : 
«δεν σπάει, όταν ο κόσμος – ειδωμένος από την οπτική του – είναι υπερβολικά ηλίθιος ή άξεστος γι’ αυτό που θέλει να του προσφέρει».

Μπορεί όμως, να περιγραφεί καλύτερα με εκείνο το ρητό του Μαρξ, σύμφωνα με το οποίο στην πεδιάδα ακόμα και οι λόφοι των σκουπιδιών μοιάζουν με βουνά. Ιδίως όταν βλέπουμε από την οπτική των πολλών ανθρώπων, οι οποίοι στην αχνίζουσα ισοπέδωση της κοινωνικής καταστροφής δεν είδαν τα «ανθισμένα τοπία» της κυρίαρχης προπαγάνδας, αλλά αντιθέτως φωνάζουν πάντα : «Schluß mit der VerKOHLerei»
•••••••••••••••••••••••••••••••••
Πηγή πληροφόρησης
για τη σύνταξη του άρθρου :
http://anemosantistasis.blogspot.gr
Nikos Scoplakis