ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: ΓΝΗΣΙΟΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ

 ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: ΓΝΗΣΙΟΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ


 Γράφει ο Νίκος Μόττας


 Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Είναι άλλο πράγμα οι μικρόψυχοι αστεϊσμοί για το θάνατο ενός υπερήλικα και άλλο η πολιτική κριτική. Μακριά από προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες, το βασικό ερώτημα για να κρίνουμε- για να κρίνει ο λαός- μια ιστορική προσωπικότητα που είχε ενεργό ρόλο στα δημόσια πράγματα είναι ένα:
Στην υπηρεσία τίνος έθεσε τις δυνάμεις του και ποιανού τα συμφέροντα υπερασπίστηκε; Όπως λοιπόν και στις περιπτώσεις άλλων πολιτικών προσωπικοτήτων που έφυγαν απ’ τη ζωή, ο πρώην πρωθυπουργός και επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πρέπει να κριθεί για την ουσία της πολιτικής που υπηρέτησε.

Από την εκλογή του ως βουλευτής Χανίων το 1946 μέχρι και την πρωθυπουργική του θητεία, ο Κων. Μητσοτάκης υπήρξε διαπρεπής εκπρόσωπος των συμφερόντων της αστικής τάξης. Αυτά τα συμφέροντα άλλωστε έβαλε σε προτεραιότητα, με πείσμα και προσήλωση, καθ’ όλη τη διάρκεια της πολιτικής του διαδρομής. Αποκορύφωμα της διαδρομής αυτής υπήρξε ασφαλώς η ανάδειξη του στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας το 1984 και εν συνεχεία στην πρωθυπουργία της χώρας.

Απόδειξη της συνέπειας του Κ. Μητσοτάκη στην υποστήριξη των συμφερόντων του κεφαλαίου ήταν ο αντιλαϊκός οδοστρωτήρας της περιόδου 1990-93. Η κυβέρνηση του Κων/νου Μητσοτάκη έδωσε συνέχεια στην αντιλαϊκή πολιτική προσαρμογής στις απαιτήσεις της «ενιαίας εσωτερικής αγοράς» που είχε ήδη ξεκινήσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για μια περίοδο κατά την οποία άρχισε να γίνεται πράξη ο εργασιακός μεσαίωνας της «Λευκής Βίβλου», η εφαρμογή δηλαδή των κατευθυντήριων γραμμών της ΕΟΚ/ΕΕ για την «ανάπτυξη» και την «ανταγωνιστικότητα».

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη πρωτοστάτησε στην εφαρμογή αντιδραστικών-αντιλαϊκών μέτρων ενώ, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τον τότε Συνασπισμό, υπερψήφισε το «μνημόνιο των μνημονίων», την Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992. Στο πλαίσιο αυτό προωθήθηκαν μια σειρά βαθιά αντεργατικές πολιτικές, αυξήθηκε η ροή των ιδιωτικοποιήσεων και εντατικοποιήθηκε η ολομέτωπη επίθεση κατά των εργατικών κατακτήσεων (Ασφαλιστικό, θέσπιση μερικής απασχόλησης κ.ά.) ενώ προωθήθηκαν μια σειρά μεταρρυθμίσεις υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου. Μεταρρυθμίσεις που συνέχισαν με τον ίδιο και ακόμη μεγαλύτερο ζήλο οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ τα επόμενα χρόνια στο όνομα του «εκσυγχρονισμού».

Φανατικός θιασώτης του «ανήκομεν στη Δύση» αλλά και ρεαλιστής σε ό,τι αφορά τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, ο Κων/νος Μητσοτάκης φρόντισε κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του να προσδέσει τη χώρα κατά το δυνατόν περισσότερο στο άρμα των ιμπεριαλιστικών λυκοσυμμαχιών (ΝΑΤΟ-ΕΟΚ/ΕΕ), ευθυγραμμιζόμενος πλήρως με την ιμπεριαλιστική τακτική της αποσταθεροποίησης των Βαλκανίων. Να θυμίσουμε ότι τον Ιούλη του 1990 η κυβέρνηση Μητσοτάκη υπέγραψε την συμφωνία για την παραμονή των αμερικανικών βάσεων, ολοκληρώνοντας τη διαδικασία που είχε ξεκινήσει η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Κάπως έτσι το ελληνικό έδαφος, κυρίως μέσω της βάσης της Σούδας, έγινε ορμητήριο των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στον Πόλεμο του Κόλπου.

Χαρακτηριστικά τα λόγια του τότε Αμερικανού προέδρου Τζωρτζ Μπους προς το προσωπικό της βάσης της Σούδας λίγο διάστημα αργότερα, στις 19 Ιούλη 1991: «Από τις 2 Αυγούστου του 1990 η Σούδα συντήρησε 97 πλοία, φόρτωσε και ξεφόρτωσε 13.000 τόνους (πολεμικού υλικού), εξυπηρέτησε 31.000 πτήσεις και τροφοδότησε αεροσκάφη με 4.500 λίβρες υγρών καυσίμων, λειτούργησε 24 ώρες το 24ωρο με εξουθενωτικούς ρυθμούς, 300% – 400% πιο γρήγορα από τους κανονικούς. Κάθε μέρα η βάση καλούνταν να διατηρεί τον ανεφοδιασμό των γραμμών μας και κάθε μέρα έπραττε το καθήκον της κατά τρόπον άψογο».

Εκτός των διευκολύνσεων που παρείχε στους φονιάδες ιμπεριαλιστές, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν παρέλειψε να παίξει ρόλο «τοποτηρητή» των ΗΠΑ-ΕΟΚ στα Βαλκάνια βοηθώντας- δήθεν- τους λαούς της Αλβανίας και της Βουλγαρίας να πραγματοποιήσουν «δημοκρατικές» αλλαγές στο πλαίσιο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Πρόκειται βέβαια για μια πολιτική που αποτέλεσε «βούτυρο στο ψωμί» για μερίδα του ελληνικού κεφαλαίου που βρήκε την ευκαιρία για οικονομική διείσδυση σε νέες αγορές.

Ο ρόλος της κυβέρνησης του Κων/νου Μητσοτάκη στην ιστορία των δραματικών αλλαγών που έλαβαν χώρα στα Βαλκάνια, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, είναι αποτυπωμένος και σε ένα άλλο, μεγάλης σημασίας, γεγονός: Στη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και τη γέννηση του ζητήματος της ονομασίας των Σκοπίων, όπου επιλογές και χειρισμοί, ενδοαστικές κόντρες και ψευτοπατριωτισμοί, οδήγησαν τη χώρα σε επικίνδυνα αδιέξοδα.

Ασφαλώς, θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά περισσότερα για την πολιτική διαδρομή του πρώην πρωθυπουργού και επίτιμου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως ο Κ. Μητσοτάκης παρέμεινε μέχρι τέλους υπέρμαχος της πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης, συνήθιζε σε παρεμβάσεις του να ψέγει τους μετέπειτα διαχειριστές της αστικής εξουσίας επειδή, όπως ο ίδιος εκτιμούσε, δεν συνέχισαν τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις που είχε δρομολογήσει η κυβέρνηση του. 

Προσπερνώντας τον πραγματικό χαρακτήρα της κρίσης (ως συστημικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος), ισχυρίζονταν πως αν η χώρα ακολουθούσε «δημοσιονομικό νοικοκύρεμα»- δηλαδή έγκαιρο πετσόκομμα μισθών, συντάξεων, κοινωνικών δαπανών και εφαρμογή μνημονιακών μέτρων αιματηρής λιτότητας- θα είχε αποφευχθεί η κρίση. Ουσιαστικά, ο Κων/νος Μητσοτάκης εξέφραζε το «παράπονο» της αστικής τάξης επειδή δεν προχώρησαν με την ταχύτητα που αυτή θα ήθελε οι αντιλαϊκές ανατροπές, όπως ορίζονταν απ’ την στρατηγική της ΕΕ, εξαιτίας και των αγώνων του εργατικού λαϊκού κινήματος.

Έτσι πορεύτηκε στην πολιτική του διαδρομή ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης – με γνώμονα την ικανοποίηση του συλλογικού συμφέροντος της αστικής τάξης, της οποίας υπήρξε ανυποχώρητος πολιτικός εκφραστής. Αυτό, αν μη τι άλλο, η Ιστορία οφείλει να του το αναγνωρίσει.