ΑΛΛΟ ΓΚΡΑΒΑ ΚΙ ΑΛΛΟ ΕΛΛΑΔΑ

Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Βρίθει αποδείξεων λαού ηττημένου η δημόσια ζωή.. Σε Ζούγκλα αντιφάσεων και τυφλών συγκρούσεων έχει μετεξελιχθεί. Από τις κοινωνικές σχέσεις και τις οικονομικές συναλλαγές ως τους θεσμούς που τις κανοναρχούν.

 Το «αποικία χρέους» ιχνογραφεί ημιτελή γκραβούρα της οποίας το όλον είναι ανατριχιαστικό, δεδομένου ότι παραπέμπει ευθέως σε μια καθολική αιχμαλωσία δίχως στρατιωτική κατοχή. 

Προηγούμενο ιστορικό δεν υφίσταται για να συσχετιστεί. .


Ακόμη και επί Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας οι κατακτηθείσες Ελληνικές πόλεις κράτη διέθεταν μια σχετική αυτοτέλεια διοικητικά. Επί της σύγχρονα κατεχομένης χώρας όμως, οι μεταστάσεις της θεσμικής "αβεβαιότητας" προκαλούν συναλλακτικές συγχύσεις που καταλήγουν συχνά -μπορεί σε μικρούς- αλλά οπωσδήποτε σε  καθημερινούς κοινωνικούς θανάτους. 

Ώσπου να έρθει ο ένας και οριστικός. 

Ουδείς γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι την επόμενη ώρα και όχι απλώς την επόμενη μέρα. Όλα προκύπτουν αιφνιδιαστικά και με αποφάσεις που πρώτον λαμβάνονται εν κρυπτώ και δεύτερον, κατέρχονται ενός απρόσωπου κέντρου που μόνον ως νομικό πλάσμα δικαίου είναι γνωστό. ΕΚΤ. Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με τους παράκεντρους μηχανισμούς της. 

Που σημαίνει σε απλά ελληνικά ότι: 

Αν όχι διαμορφώνουν, συνδιαμορφώνουν από κοινού με την εγχώρια ελίτ τη πολιτική πορεία στις ράγες της οποίας οφείλουν να κινούνται οι γηγενείς τοποτηρητές. 

Κι επειδή η πολιτική είναι το θεμέλιο της οικονομίας, (ένα ανθυπο-μάθημα της κοινωνικής φιλοσοφίας όφειλε να ήταν αυτή ..) όποιος κατέχει τα κλειδιά της πρώτης κατέχει και της δεύτερης.. Εν προκειμένω της τραπεζικής αγοράς. 
Δηλαδή του συστήματος εν όλω. 

Στον εν ονόματι «Αγορές»  υπερυπολογιστή του δωματίου αυτού που παράγει πολιτειακά τέρατα, στοιβάστηκαν όλα όσα κάποτε δεν θα χωρούσε ανθρώπου νους. 

Νομίσματα καρτούν, εργασία ρωμαϊκής δουλείας, κοινωνικές σχέσεις άγριας δύσης και συναλλαγές τύπου καμόρας. Το αποτέλεσμα ήταν η παραγωγή συνθηκών αυτοδιάλυσης των κρατών εθνών αφού: 

Τα οικονομικά γκέτο του εργασιακού εξευτελισμού υποκατέστησαν τους χώρους της δημιουργικής παραγωγής.. 
Τα ταπεινωτικά συσσίτια  του υποκριτικού ελέους την προνοιακή υποχρέωση μιας συντεταγμένης πολιτείας.   
Και πέρα και πάνω απ’ όλα το πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας που απλώθηκε στους πάγκους μιας διεθνούς λαϊκής αγοράς για την ΜΛΑΤ : 

Τη λούμπεν μεγαλοαστική τάξη. Μηδέ καν την κυρίαρχη.. 

Για να προκληθεί κατόπιν αυτών το εύλογο  ερώτημα: 

Γιατί ένας ανεξαρτήτως κόμματος αιρετός ηγέτης να καταστεί γρανάζι σε αυτόν τον μηχανισμό του μαζικού αφανισμού υποθηκεύοντας εαυτόν λαό και χώρα ; 

Επειδή πρώτον δεν διαθέτει τα χαρακτηριστικά ενός ηγέτη δεδομένου πως δεν ακολουθείται από πιστούς αλλά από παλιρροϊκά κύματα ιδιοτελών ψηφοφόρων κατά μία άποψη. 
Ή επειδή εκφράζει στεγνά τους πολιτικοοικονομικούς χορηγούς της εκλογής του, που δεν αποτελούν παρά μια χυδαία μειοψηφία του πληθυσμού. 

Την ολιγαρχία. 

Στοιχεία που τον καθιστούν ευάλωτο απέναντι στους πάσης φύσης εκβιασμούς. Συμπεριλαμβανομένων και των γεωστρατηγικών που δέχεται ενορχηστρωμένα η Ελλάδα τούτες τις ώρες από τους διεθνείς γκάγκστερς των πολυεθνικών με την «φιλική» συμμετοχή του Τουρκικού καθεστώτος. 

Βολική προβολή ενός άλλοθι για τη λαϊκή καταστροφή πλάι στο ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου πολιτικού βίου που ελέγχεται πλέον ως ανακριβές αφού: Θυσιάζει ως Ιφιγένεια τον λαό και όχι το σύμπλεγμα των συμφερόντων της ομάδας που τον στηρίζει.

 Είναι όμως άλλο πράγμα η Γκράβα κι άλλο η Ελλάδα. 

Διαφορετικά θα κατέφευγε σε αυτόν για να ζητήσει τη σύμφωνη γνώμη του εκθέτοντάς του ειλικρινά (και όχι δια μέσου ενός παραπλανητικού δημοψηφίσματος ) τους όποιους κινδύνους διατρέχει. 

Το ότι δεν το έπραξε δεν τον καθιστά απλώς υπόδικο έναντι του ιστορικού ή και του φυσικού του δικαστή.. Αλλά φυγόδικο της λαϊκής συνείδησης στο εδώλιο της οποίας έχει ήδη κληθεί μόνο που αρνείται να παρουσιαστεί καταφεύγοντας στην ασυλία των επικυρίαρχων. 

Για πόσο ακόμη…