Η ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ Ή ΤΡΙΚΕΦΑΛΟ ΤΕΡΑΣ

 
Η ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ Ή ΤΡΙΚΕΦΑΛΟ ΤΕΡΑΣ

 Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Κάποτε θα συνέβαινε.. Νομοτελειακά. Βιώνει -δίχως να επιβιώνει- επτά χρόνια τώρα ο λαός  συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης υψηλές. Μέταλλα ρευστοποιούνται υπό την ισχύ τους πολλώ δε μάλλον οι σάρκες. Υπέστη έτσι σοκ που η συνειδητοποίησή του συσχετιζόταν ευθέως με την αποδοχή ανακοίνωσης του θανάτου του από έναν πολιτικό καρκίνο.

Φύση αδύνατον.

 «Δεν ξέρεις κάτι αν είναι αν δεν ήξερες πως αυτό έπρεπε να είναι» έχει γράψει ο Πλίνιος. Αρνιόταν έτσι διαψεύδοντας τις αισθήσεις του. Στην ουσία πίστεψε πως ζει την παραίσθηση μιας μέθης από αλκοόλ που όμως δεν είχε καταναλώσει. 


Όπως το χρέος που του χρέωναν. 

Στη συνέχεια και όταν ανά εξάμηνο επισκεπτόταν τα τραπεζικά ΑΤΜ, διαπίστωνε οδυνηρά πως η μείωση της ζωής του μέσα από τη βίαιη μείωση των εισοδημάτων του, δεν ήταν ψευδαίσθηση, αλλά γεγονός. Συνοδευόταν όμως αυτό υπό τον πλάγιο και δόλιο ήχο του «μαζί τα φάγαμε».. 

 Ψεύδος κορυφαίο και ασύστολο. 
Μα εξ όσων αποδείχθηκε προσωρινά αποτελεσματικό.
 Επειδή προκάλεσε έναν κοινωνικό εμφύλιο.
 Η μια ομάδα κατήγγειλε την άλλη ως ένοχη των οικονομικών ερειπίων.

 Ώσπου προϊόντος του χρόνου ξεκαθάρισε η τοξική ομίχλη των καθεστωτικών ΜΜΕ με την εικόνα των δραστών να γίνεται ευδιάκριτη επί του πολιτειακού ορίζοντα. Ένας εξ αυτών ο Παπαδήμος. Εν συντομία: ο αρχιτέκτονας της υπερκόσμιας λεηλασίας των λαών δια μέσου του ευρώ και συνένοχος του Βενιζέλου στη ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων δια μέσου του PSI. 

Αν όπως υποχρεούτο κατ’ εφαρμογή του ακροτελεύτιου συνταγματικού άρθρου, ο λαός είχε επαναστατήσει, τότε άπαντες οι Παπαδήμοι θα οδηγούνταν στον φυσικό τους δικαστή. Δεν το έπραξε επιλέγοντας την αυτοχειρία δια της οποίας υποτασσόταν ως μη όφειλε στο γλίσχρο καθεστωτικό μήνυμα.. Της προσωπικής αποτυχίας στη ζωή. Η συλλογική ευθύνη ωστόσο προηγείται  της ατομικής. Αξίωμα.

Προκλήθηκε έτσι ένα κενό. 
Μόνο που η φύση σιχαίνεται τα κενά.   
Κατ’ επέκταση και οι κοινωνίες των ανθρώπων. 
Για να καλυφθεί από τους Ρομπέν των Αστών που ναι μεν ικανοποιούν το λαϊκό αίσθημα αλλά δεν επιτυγχάνουν την Αριστοτέλεια κάθαρση. 

Επειδή το καθεστώς δεν είναι μονοπρόσωπο. 
Έναν Παπαδήμο εξαφανίζεις, δέκα ξεπετιούνται όπως τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας. 

Πρέπει κατά συνέπεια να στοχεύσεις στη καρδιά. Και θα την πλήξεις μόνον αν πλησιάσεις το τέρας σε απόσταση τέτοια που η «χημική» ανάσα του να σε καψαλίζει. 

Τότε και μόνον τότε θα αξίζεις την ελευθερία που διεκδικείς.