ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥΡΚΙΑ: ΠΡΟΒΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ;

ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥΡΚΙΑ: ΠΡΟΒΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ;

 Από τον Αλέξανδρο Πιστοφίδη  


Μια από τις πιο έγκυρες και πιο έγκριτες γερμανικές εφημερίδες με άριστη πληροφόρηση, η “Zeit”, έχει σήμερα (27.05.17) ως πρωτοσέλιδο: «Ελλάδα και Τουρκία- Επικίνδυνες Προκλήσεις». 
 

Η εφημερίδα αναφέρεται στις λεγόμενες «Dogfights» (αγγλ. Σκυλοκαβγάδες ή μάχες μέχρι θανάτου) αερομαχίες, οι οποίες, με αφορμή την απόφαση της ελληνικής δικαιοσύνης να μην παραδώσει τους οχτώ τούρκους στρατιωτικούς, έχουν πολλαπλασιαστεί επικίνδυνα και έχουν πάρει σχεδόν τη μορφή αληθινών αερομαχιών. Σύμφωνα με την εφημερίδα, παίρνοντας υπόψη τη σωματική και ψυχική καταπόνηση των πιλότων και των δύο πλευρών, είναι θέμα χρόνου να συμβεί αυτό που οι Γάλλοι αποκαλούν «derapage-ένα λάθος, μια παρέκκλιση ή απώλεια ελέγχου». 



Αν λάβουμε υπόψη μας, ότι, τα πράγματα σήμερα, στη χώρα μας, στην Τουρκία αλλά και στο διεθνή χώρο δεν είναι τόσο ευνοϊκά όπως το 1996 κατά την «Κρίση των Ιμίων» η «Κατάσταση» είναι κάτι παραπάνω από «Κρίσιμη».
 
Οι οικονομίες και των δύο χωρών το 1996 βρισκόταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τη σημερινή, ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία ήταν ακόμη σε εξέλιξη και ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν είχε την πολυτέλεια για μια ακόμη πολεμική σύρραξη και μάλιστα ανάμεσα σε δυο χώρες του ΝΑΤΟ.

Η πολιτική και οικονομική κατάσταση στη γειτονική χώρα κάνει τον πρόεδρο Ερντογκάν επικίνδυνα απρόβλεπτο στις προθέσεις και στις κινήσεις του. Το ίδιο συμβαίνει και με το σημερινό ηγέτη των ΗΠΑ και κατ’ επέκταση του ΝΑΤΟ, ο οποίος είναι ακόμη πιο ανασφαλής και αλλοπρόσαλλος από τον Τούρκο ομόλογό του. Το σημερινό γερμανικό περιοδικό “Spiegel” μας δίνει μια πολύ χαρακτηριστική και απαισιόδοξη, για το μέλλον της Ευρώπης, του ΝΑΤΟ και του κόσμου, εικόνα του, γράφγοντας, «είναι η πρώτη φορά που ένας Αμερικανός πρόεδρος γίνεται δεκτός στην Ευρώπη σαν να είναι όλα υπέροχα, ενώ η επίσκεψή του αποδείχτηκε μια απόλυτη καταστροφή 

Ο “Τραμπισμός” δεν είναι μια ιδεολογία με ένα θεωρητικό υπόβαθρο, όπως ο νεο-συντηρητισμός της προεδρίας του Τζορτζ Μπους. 
Ο “Τραμπισμός” είναι ο νόμος της ζούγκλας, είναι το δίκαιο του ισχυρού και του πλούσιου, είναι ο πολιτικός Δαρβινισμός, ο θρίαμβος της υποκρισίας, της απληστίας και του ψεύδους πάνω στη δημοκρατία».
 
Δεν συμμερίζομαι εντελώς την άποψη του “Spiegel” και δεν πιστεύω ότι με τους Κλίντον τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα, αλλά σίγουρα, οι επιλογές δεν θα ήταν ανάμεσα στο κακό και στο χειρότερο.

Ενώ είναι γνωστό εδώ και χρόνια ότι η Σαουδική Αραβία χρηματοδοτεί τα Ιεροδιδασκαλεία –Σχολές Κορανίου σε όλο τον Ισλαμικό, και όχι μόνο, Κόσμο. Ενώ είναι γνωστό ότι 15 από τους 19 τρομοκράτες της 11^ης Σεπτ., του 2001 ήταν Σαουδάραβες….

Ενώ είναι γνωστό ότι όλες οι τρομοκρατικές ομάδες, Αλ Κάϊντα, ISIS, κ.α. καθώς και οι Σαλαφιστές ανήκουν στην ομάδα των Σουνιτών και χρηματοδοτούνται από τη σουνιτική Σ. Αραβία, καλεί ο Τραμπ από το Ριάντ όλες τις ισλαμικές σουνιτικές χώρες σε έναν πόλεμο κατά της τρομοκρατίας του σιιτικού Ιράν σε μια εποχή, που το Ιράν κάνει ανοίγματα προς τη Δύση. Παρατηρούμε δηλαδή μια αμερικανική εξωτερική πολιτική απόλυτης υποκρισίας και απόλυτης παράνοιας.

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το γεγονός, ότι ενώ ο ελληνικός τουρισμός σπάει κάθε ρεκόρ, ο τουρκικός βιώνει μια ραγδαία πτώση, φέρνουν την πιθανότητα μιας πολεμικής σύρραξης μικρής κλίμακας βέβαια, αλλά καταστροφικής για τη χώρα μας, πολύ κοντά. 

Η ιστορία είναι γεμάτη με «derapage, λάθοι, παρεκκλίσεις ή απώλειες ελέγχου» και η εποχή μας είναι «ιδανική» για κάτι τέτοιο και ευνοϊκή ακόμη και στο εσωτερικό της χώρας μας. Το 1914, λίγο πριν την κήρυξη του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου περιέγραφε ένας γερμανός τα συναισθήματα του πλήθους στο Βερολίνο: «κανείς δεν ήξερε το διπλανό του, αλλά όλοι διακατεχόμασταν από το ίδιο έντονο πάθος: πόλεμος και πάλι πόλεμος και ένα αίσθημα συναδέλφωσης»! .Κάπως έτσι ένιωσαν και πολλοί Ελληνες τον Οκτωβρη του 1940. Όταν η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια κάνουν την απόγνωση να βρει πάτο, η οποιαδήποτε «λύση», είναι για τον απεγνωσμένο, καλύτερη από τη «μη λύση».