ΜΕ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΚΑΤΡΑΠΑΚΙΕΣ ΤΆΣΠΑΣΕ Η ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗΣ !!!

 ΜΕ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΚΑΤΡΑΠΑΚΙΕΣ ΤΆΣΠΑΣΕ Η ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗΣ !!!

 Πνίγεται η Ελλάδα καταμεσής των διεθνών ιμπεριαστικών εκστρατειών και τις ανελέητες επιθέσεις των εγχώριων ολιγαρχών (και του ποδοσφαίρου) και οι τυφλωμένοι οπαδοί εδώ βλέπουν το δάχτυλο (διαιτησία) και όχι τις μπίζνες των ΠΑΕ..

Νικολαϊδης: 
"Ακούσαμε το νέο "αυτοκράτορα" να μιλάει συγκινημένος για κάθαρση και εντιμότητα"

Κανονικά από τη στιγμή που βγαίνει ο προπονητής του Παναθηναϊκού και βγάζει από τη συζήτηση κάθε κουβέντα για τη διαιτησία (ή τουλάχιστον αφήνει με... τρόπο τις μπηχτές του), το να κάνεις οτιδήποτε αντίθετο θα ρίξει το επίπεδο.

Γιατί δεν γίνεται από τη μία να αποθεώνεις τον Έλληνα τεχνικό για τον ποδοσφαιρικό του πολιτισμό και από την άλλη να καταγράφεις μία προς μία όλες τις αμφισβητούμενες φάσεις. Άρα η όποια συζήτηση για το τι έγινε το βράδυ της Πέμπτης στην Τούμπα θα έπρεπε να σταματήσει με το σφύριγμα της λήξης.

Έλα, όμως, που στην Ελλάδα μάς αρέσει να γινόμαστε οι άλλοι και να κάνουμε αυτά που κοροϊδεύουμε. Έλα, όμως, που μία θριαμβευτική νίκη μάς κάνει να ξεχνάμε όλα όσα έχουμε πει -και γράψει- κατά καιρούς, δείχνοντας επιδεικτικά με το δάχτυλο αυτούς που χρησιμοποιούσαν αστεία άλλοθι.

Ελλάδα είμαστε. Η χώρα της κοντής μνήμης. Γιατί, βλέπετε, το συμπέρασμα που βγήκε από το 4-0 του ΠΑΟΚ επί του Παναθηναϊκού είναι το "κάντε ομάδα να κερδίζετε και τη διαιτησία". Ω, ρε γαμώτο, κάτι μου θυμίζει. Αυτό δεν έλεγαν οι άλλοι, μωρέ;

Γούστο τους και καπέλο τους. Θα μπορούσε να πει ο αντίλογος. Αφήστε τους ανθρώπους να πανηγυρίσουν μια καρυδάτη νίκη και βάλτε τη μικροπρέπεια στην άκρη. Εντάξει, είπαν κι αυτοί τις υπερβολές τους. Ότι, δηλαδή, δεν μπορεί να έχει ο Παναθηναϊκός παράπονα από τη διαιτησία όταν η αλλαγή του είναι ο Χατζηγιοβάννης και ο ΠΑΟΚ έχει τον Μπίσεβαρ. Ότι, δηλαδή, δεν μπορεί ο Παναθηναϊκός να έχει παράπονα από τη διαιτησία όταν έχει φάει 4 στο κεφάλι. Βρε σεις, αυτά δεν έλεγαν και οι άλλοι που πολεμούσατε; Ή κάνω λάθος. Πείτε γιατί θα σπάσει το κεφάλι μου.

Οκ, ωραία η πλάκα. Τα έγραψα πιο πολύ για να μη νομίζουν οι διάφοροι ηθικολόγοι πως κόσμος και συνάδελφοι τρώνε μόνο σανό. Τρώμε και σουβλάκια καμιά φορά, όπως είχε πει και ο Κετσπάγια.

Ο ΠΑΟΚ έβαλε τέσσερα και μαγκιά του. Μεγάλη πρόκριση που γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν έχει ξεπεράσει το κακό πρώτο ημίχρονο. Και γίνεται τεράστια όταν έχεις στις πλάτες σου το 0-2 της Λεωφόρου. Με τον Ουαρντά να... αφήνει την ομάδα του με 10 παίκτες και τους "πράσινους" να κάνουν ό,τι θέλουν στο γήπεδο -ειδικά μετά το 1-0- ο Δικέφαλος είναι τυχερός που μπήκε στο δεύτερο μέρος όντας ζωντανός στο κυνήγι της πρόκρισης.

Και από τη στιγμή που έμεινε ζωντανός, ο Ιβιτς έκανε το αυτονόητο. Μία αλλαγή ήταν αρκετή για να διαφοροποιηθεί η κατάσταση. Ο Δικέφαλος πήρε μπάλα, απέκτησε τον έλεγχο, στην πλευρά του Κουλιμπαλί γινόταν πάρτι και ήρθε το θριαμβευτικό 4-0 που του έδωσε μία φοβερή και τρομερή πρόκριση.

Ναι, σε όλα αυτά υπάρχει και η διαιτησία. Δόξα τω θεώ μπορείτε να διαβάσετε δεξιά και αριστερά για τις αμφισβητούμενες φάσεις που διαμαρτύρεται ο Παναθηναϊκός. Αυτό, όμως, είναι το θέμα; Ή μήπως το ενοχλητικό -όπως προανέφερα- είναι πως οι επαναστάτες του ελληνικού ποδοσφαίρου χρησιμοποίησαν μέσα σε λίγες μόνο ώρες όλα τα άλλοθι που χρησιμοποιούσαν οι απέναντί τους τα τελευταία χρόνια;

Ναι, αυτό είναι το εκνευριστικό. Α και που 'στε. Είναι σίγουρο πως αυτό βγαίνει και σε "πράσινη" απόχρωση, αν δινόταν η ευκαιρία. Μωρέ και "κιτρινόμαυρη" θα είχε. Οπως και όταν τον συμφέρει τον καθένα. Βλέπετε, οι αδικημένοι φωνάζουν όχι για να ζήσουμε σε ένα όμορφο κόσμο αγγελικά πλασμένο, αλλά γιατί ζηλεύουν που δεν μπορούν να γίνουν σαν τους άλλους. Κάπου εδώ κολλάει το περίφημο ανέκδοτο με τον τύπο που ρωτά: "Εσύ με ποιον είσαι, ρε; Με εμάς ή με τους άλλους";
Άρα παιδιά να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Η εξυγίανση έχει χρώμα. Έχει το χρώμα του αφεντικού, αυτού που θέλει να κάνει κουμάντο στο ελληνικό ποδόσφαιρο με το πρόσχημα των καλύτερων εποχών. Πάντα είχε από δαύτους το ελληνικό πρωτάθλημα. Πράσινους, κίτρινους, κόκκινους. Και έχει γούστο όλο αυτό. Γιατί πάει αλυσίδα. Επειδή το έκαναν οι πράσινοι, καλά κάνουν οι κίτρινοι κ.ο.κ.

Οπότε επιστρέφουμε στα της αρχής του κειμένου. Οι από εδώ έγιναν σαν τους από 'κει. Με δικαιολογία τα 32 χρόνια που μαρτύρησαν. Δημιούργησαν το άλλοθι "ε, ας τα κάνουμε κι εμείς μια φορά, μόνο το θύμα θα είμαστε μια ζωή;" Κι εδώ έρχονται οι περιβόητοι "κανόνες του ποδοσφαίρου" που θέλουν τον βαριά ηττημένο, σαν τον Παναθηναϊκό για παράδειγμα, να μην δικαιούται να φωνάζει. Είπαμε, κάντε ομάδα να κερδίζετε και τη διαιτησία. Ε, ρε πως έρχεται τούμπα το πράγμα...