Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΟΣΤΡΙΒΗ ΣΩΖΕΙ ΤΟ ΝΑΤΟ Η ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ…

Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΟΣΤΡΙΒΗ ΣΩΖΕΙ ΤΟ ΝΑΤΟ Η ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ…

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος

Κρίσιμες εξετάσεις δίνει αυτή την περίοδο στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο η νέα διοίκηση των ΗΠΑ υπό τον Ντόναλντ Τραμπ.  

Εάν πετύχει να ελεγχθεί η λανθάνουσα κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις θα έχει περιθωριοποιήσει ιδέες και σχέδια για «μεγαλύτερη αμυντική συνεργασία» ανάμεσα στα κράτη-μέλη της ΕΕ, με στόχο τη δημιουργία ενός «στρατηγείου της ΕΕ», το οποίο θα αποτελούσε τη βάση ενός ευρωστρατού. Ένα κρίσιμο βήμα αμυντικής αυτονόμησης του γεωπολιτικού πόλου της Ευρώπης από την Βορειοατλαντική Συμμαχία.

Η άποψη αυτή δεν είναι δική μου, αναγνώστη μου, είναι προϊόν έρευνας εντός του Βορειοατλαντικού Συμβουλίου και με αυτή την έννοια  αποτελεί είδηση.

Το πώς θα χειριστεί ο Τραμπ την επικίνδυνη πλέον ελληνοτουρκική προστριβή έχει αρχίσει να γίνεται ζήτημα συζητήσεων, τουλάχιστον μεταξύ εκείνων των παραγόντων που αντιπαρατίθενται ανοικτά στην υπόθεση των μεταρρυθμίσεων της αμυντικής δομής της ΕΕ. Και κυρίως εκείνων εκ των γερμανών, γάλλων και ιταλών που επιχειρούν να πείσουν την Βρετανία να μην ασκήσει βέτο στο ζήτημα κατά την μεταβατική περίοδο του Brexit. Από την άλλη, αυτή την εβδομάδα διαπιστώνω πως και βρετανοί στα πολιτικά όργανα του ΝΑΤΟ θεωρούν πως ήρθε η στιγμή παρέμβασης του προέδρου των ΗΠΑ και στις δύο πλευρές (Αθήνα-Άγκυρα) για να μην κλιμακωθεί αιφνιδίως η ελληνοτουρκική προστριβή της συγκυρίας.

Είναι βέβαιο, ωστόσο, πως έτσι κρίνουν και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού; Δεν γνωρίζω. Θα φανεί σε λίγο, καθώς πάντα υπάρχει και η άλλη πιθανότητα: Η παρέμβαση να γίνει μετά από κλιμάκωση, καθώς έτσι το «impact» του ιδίου του πρόεδρου των ΗΠΑ στη Συμμαχία θα αναπαρασταθεί σε ισχυρότερη /αυθεντική και ηγεμονική διάσταση. Και αυτό θα τόνιζε τον κρίσιμο και διευθυντικό ρόλο των ΗΠΑ στο ζήτημα της «ασφάλειας της Ευρώπης» και θα αποθάρρυνε όσους επιθυμούν αποφασιστικές ενέργειες εκ μέρους των κεντροευρωπαίων, έτσι ώστε η «μεγαλύτερη αμυντική συνεργασία», ρευστοποιώντας ουσιωδώς το ΝΑΤΟ, να καταλήξει σε μια μορφή ευρωστρατού, ο οποίος θα σχεδιαζόταν στο πλαίσιο ανάπτυξης του στρατηγείου της ΕΕ.   

Αποφάσισα να σημειώσω αυτά τα πράγματα λιτά, έντιμα και χωρίς δική μου περαιτέρω ανάλυση για να δείξω πώς η σημερινή ένταση στα ελληνοτουρκικά ξεπερνά κατά πολύ τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Υπαινισσόμενος μάλιστα πως η μάλλον ήπια ακόμη, προστριβή εντός του ΝΑΤΟ και η διάσταση απόψεων για το μέλλον της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, μοιάζει να επηρεάζει την εξέλιξη των ελληνοτουρκικών, ακόμη και το Κυπριακό. Δεν είναι, λοιπόν, η κατάσταση έντασης στο Αιγαίο μια υπόθεση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση, λόγω του κρίσιμου διλήμματος της πολιτικής αναμέτρησης του Απριλίου σε ό, τι αφορά στις εξουσίες του.

Η σημερινή αντιπαράθεση για το καθεστώς στο Αιγαίο έχει μεγάλη «ουρά» και αυτό θα ήταν τραγικό σφάλμα να μην αναδειχθεί εγκαίρως. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα αν συνεχίσει να υποκρίνεται και να σαχλαμαρίζει με μαγκιές ή υπερβατικές δοξασίες, αντί να δει την πραγματικότητα και να παρέμβει αποφασιστικά και στο πλαίσιο μιας «εθνικής στρατηγικής»  στο σχήμα που  δείχνω, θα έχει διαπράξει έγκλημα παρόμοιου μεγέθους ή ακόμη μεγαλύτερο από εκείνο της «συντεταγμένης πτώχευσης», με πρωτοφανή εθνική, δημοκρατική και οικονομική υποχώρηση στα όρια της κοινωνικής διάλυσης, που υπέβαλε τον ελληνικό λαό.