ΣΤΟ ΑΔΙΚΟ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ

 

Ζει και αναπνέει στα στήθη του Έλληνα ο Οδυσσέας. Καταγράφηκε ανεξίτηλα στο DNA του και ρέει στις φλέβες του σαν ανήσυχο αίμα. Έτσι απλώθηκε παντού. Μα όσο μακριά κι αν έφτασαν τα κλαδιά του οι ρίζες του παραμένουν εδώ. Στην Ιθάκη του… Βαθιά χωμένες στα βράχια τούτου το Βαλκανικού ακρωτηρίου, που το χώμα είναι τόσο λεπτό, ώστε σκεπάζει σαν τούλι τη γη. Βγήκε έτσι στην αλμύρα της θάλασσας και όχι μόνο επειδή τα σύνορα για την αδούλωτη ψυχή του ήταν στενά. Αλλά γιατί η μαύρη σκιά του ντόπιου και αλλοδαπού κατακτητή του έκρυβε τον πανάκριβο ήλιο του. Για να βρεθεί περιπλανώμενος από τη χώρα των Βησιγότθων και των Ινδιάνων ως τις αφιλόξενες στέπες των Τόρρες στη γη των Γοντβάνα και τη θάλασσα του Τιμόρ, με τις βαλίτσες του γεμάτες από τις αδασμολόγητες αναμνήσεις του. Τους έρωτές του. Τις Αντιγόνες του.  Μπορεί έτσι το σώμα να στάθηκε αλλά το μυαλό δεν ρίζωσε.. Μαράζωνε.. Όμως το έκρυβε από τους απογόνους του που περίμεναν με αδημονία τα βράδια να τους διηγηθεί παραμύθια για τη μυθική χώρα του Δία, που από την οικονομική του καχεξία δεν θα έβλεπε ποτέ ξανά. Η Ιθάκη κόντρα στον Καβάφη ήταν το κάδρο που κάποιος το τράβηξε από τον τοίχο μαζί με το καρφί. Κι έμεινε μια τρύπα σαν χαίνουσα πληγή ανοιχτή.. Πονούσε.. Και κανείς από τον πόνο του ανεκπλήρωτου νόστου δεν έγινε πιο σοφός.