ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

  Ηρθε για να μείνει;

Το ΑΠΕ-ΜΠΕ σε ένα γράφημά του αποτύπωσε όλα τα ακροδεξιά κόμματα που αναδύθηκαν στην
Ευρώπη, τόσο γεωγραφικά όσο και χρονολογικά.
Όσο και να διαφωνεί κανείς με τους λόγους που οδήγησαν στην άνοδο των ακροδεξιών και φασιστικών κομμάτων, δεν παύει το γράφημα να είναι ενδιαφέρον.

Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης //

Τα φαινόμενο Χρυσή Αυγή δεν είναι παροδικό και κακώς μας αιφνιδίασε με τη «διάρκεια» και την ανθεκτικότητά του γιατί δε λάβαμε υπόψη την ιστορική πείρα. Από τις εκλογές του 2012 καταγράφει μια σταθερή εκλογική δύναμη και προφανώς ασκεί και αντίστοιχη επιρροή σε λαϊκά στρώματα.
Η έξαρση του φασισμού δεν είναι τυχαία (και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη).

• Υπάρχουν απόγονοι και υποστηρικτές του φασισμού – ναζισμού της 4^ης Αυγούστου και της δικτατορίας του ’67 (αντίστοιχα και στην Ευρώπη), οι οποίοι αποτελούν το χρήσιμο πρόπλασμα.
• Εχει προηγηθεί μια έξαρση του αντικομμουνισμού μετά το 1991, με υιοθέτηση και αναπαραγωγή του από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση
• Αγνοια και διαστρέβλωση της ιστορίας (ήσσονος σημασίας σε σχέση με τα άλλα παραδείγματα αλλά ενδεικτικό γιατί αφορά τη νέα γενιά, στο σχολείο ο φασίστας Μεταξάς ονομάζεται πρωθυπουργός και του πιστώνεται το ΟΧΙ του λαού)
• Ο φασισμός υποθάλπεται από το κεφάλαιο και απελευθερώνεται όταν παραστεί ανάγκη για να ανακόψουν τη ριζοσπαστικοποίηση, να διασπάσουν τα λαϊκά στρώματα, να τα αποπροσανατολίσουν. Χρησιμοποιείται η δημαγωγία των φασιστών για τη δημιουργία ενός αντιδραστικού ρεύματος Αν παραστεί ανάγκη το κεφάλαιο μπορεί να τον χρησιμοποιήσει και ως μορφή διακυβέρνησης, είτε να συμμετάσχει σε κυβερνητικά σχήματα.
• Αμα τη εμφανίσει βρίσκονται και οι τρόποι έμμεσοι και άμεσοι για τη διεύρυνση της επιρροής της (Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης κλπ).
• Και βέβαια πολύτιμη βοήθεια η περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα και η πολιτική ατζέντα που διαμορφώνεται. Ένα πολιτικό περιβάλλον αταξικό, απολίτικο με έμφαση σε δευτερεύοντα στοιχεία που γαργαλούν το θυμικό και διεγείρουν την αγανάχτηση.

Κι γι’ αυτό δεν προκαλεί (ή δεν πρέπει να προκαλεί) εντύπωση ότι  υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν τον Μιχαλολιάκο όταν λέει ότι αυτό που πολιτικά πρεσβεύει ως στάση και πρακτική δεν έχει σχέση ούτε με το ναζισμό ούτε με τη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Γι’ αυτό και αυτού του είδους οι συνεντεύξεις και μάλιστα σε στιγμές καθοριστικές…

Το μέλλον κρύβει δυσάρεστες εκπλήξεις (μεσοπρόθεσμα). Το ζήτημα της αντιμετώπισης της κυρίαρχο και σίγουρα δε σχετίζεται με τα θολά «αντιφασιστικά μέτωπα» και δεν μπορεί να ξεκοπεί από την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, τη μήτρα που τον γεννά «κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός» (Μπ. Μπρεχτ).

Ταυτόχρονα πρέπει να δυναμώσουν οι δομές ταξικής, λαϊκής αλληλεγγύης  και πολιτιστικής – ιστορικής παρέμβασης για να διαμορφωθούν στα λαϊκά στρώματα κριτήρια απόρριψης των φασιστικών ιδεών και πρακτικών. Η μάχη θα κριθεί στη γειτονιά, στο σχολείο, στον τόπο δουλειάς. Εκεί πρέπει να παρέμβουν οι συνειδητές αντιφασιστικές δυνάμεις.