ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΔΟΛ

ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΔΟΛ

Δείγμα της παράλογης εποχής

και των πολιτικών παιχνιδιών 

ανερμάτιστων καρεκλοκένταυρων

 

 Νοιώθω συγκλονισμένος από την ώρα που άρχισε να κυκλοφορεί η είδηση πως ο ΔΟΛ πάει για κλείσιμο… Κάτι που θεωρώ ανήκουστο.

  Από τα χρόνια που θυμάμαι, όταν άρχισα να διαβάζω, περίμενα τον πατέρα μου το μεσημέρι να φέρει ΤΑ ΝΕΑ.

  Πρώτα έβλεπα την πρωτοσέλιδη γελοιογραφία του Φωκίωνα Δημητριάδη.   Αργότερα δεν χόρταινα (ως τα σήμερα) τις γελοιογραφίες του Κώστα Μητρόπουλου.

 

  Ύστερα γύριζα στην σπουδαία εκείνη η δεύτερη σελίδα για να διαβάσω συντάκτες όπως τον Πηλιχό ή τον Σταματίου, που διαμόρφωναν την πολιτιστική εικόνα μιας εποχής.

    Στην βιβλιοθήκη μου έχω ΟΛΑ τα τεύχη της ΕΠΟΧΗΣ με τη σφραγίδα του Λέοντα Καραπαναγιώτη και του ΘΕΑΤΡΟΥ του Κώστα Νίτσου. (Εκδόσεις ΔΟΛ. κι αυτά).

  Κι όταν άρχισα να εργάζομαι ως δημοσιογράφος πάντοτε η πρώτη εφημερίδα που διάβαζα ήταν ΤΑ ΝΕΑ. Κι ο πατέρας αγόραζε την εφημερίδα που εργαζόμουν αλλά μαζί και ΤΑ ΝΕΑ.

 

  Έτσι θεώρησα πως έκλεινα τον επαγγελματικό μου κύκλο, όταν ο πατρίκιος της δημοσιογραφίας Λέων Καραπαναγιώτης, με είχε καλέσει το 1984 στη Χρήστου Λαδά, να αναλάβω το εξωτερικό Δελτίο (όπως αποκαλούσαν τότε τα Διεθνή), στα ΝΕΑ. 

 

  Είχε μόλις αναλάβει διευθυντής Σύνταξης ο Λυκούργος Κομίνης και προετοίμαζε να μετατρέψει την εφημερίδα σε tabloid (μικρού σχήματος) για να κερδίσει και πάλι την πρωτιά από το ΕΘΝΟΣ του Αλέκου Φιλιππόπουλου. Έτσι είχε προσκαλέσει στα ΝΕΑ κάποιους που γνώριζαν το είδος αυτό. Μαζί μ' εμένα είχαν φύγει τότε από το ΕΘΝΟΣ για ΤΑ ΝΕΑ, ο Γιάννης Μετζιδάκης κι ο Πάνος Γεραμάνης.

 

  Δεν θα ξεχάσω τις σαμπάνιες που είχαμε ανοίξει, όταν ΤΑ ΝΕΑ είχαν  επιτέλους μετατραπεί σε «tabloid»  και είχαμε πάλι ξεπεράσει το ΕΘΝΟΣ και τα 100.000 φύλλα κυκλοφορίας.  Θυμάμαι ακόμη την προσπάθεια που είχα κάνει να πείσω τον "θείο" Λέοντα ότι πρέπει να βάλουμε την εφημερίδα στο Διαδίκτυο. "Με τι κέρδος;" με ρωτούσε επίμονα. 

 

  Είναι δύσκολο να ξεγράψεις αναμνήσεις από σχεδόν είκοσι χρόνια, στην Χρήστου Λαδά, μαζί με Κυριακές γιορτές και σχόλες. Κοντά δέκα χρόνια εκλεγμένος εκπρόσωπος των συναδέλφων από ΤΑ ΝΕΑ στην ΕΣΗΕΑ. Χωρίς αντίπαλο.

 

  Αλλά και την ευκαιρία που μου έδωσε η θέση μου στα Διεθνή, να πραγματοποιήσω ταξίδια σε πάμπολλες χώρες και ως εκπρόσωπος της μεγαλύτερης εφημερίδας των Βαλκανίων - τότε- να συναντήσω διεθνείς πολιτικές προσωπικότητες κυρίως, διπλωμάτες, αλλά και ανθρώπους των γραμμάτων και των Τεχνών.

  Αναμνήσεις από την χρυσή εποχή του αξέχαστου Λέοντα Καραπαναγιώτη, δάσκαλου της ωριμότητάς μου και εκλεκτού φίλου...

Ελάχιστοι δημσιογράφοι γνωρίζουν τι του οφείλουν, όταν μαζί με τον συνάδελφο και φίλο Δημήτρη Τσαλαπάτη ενημερώναμε  τον "θείο" Λέοντα  για τα συνδικαλιστικά αιτήματα του κλάδου, ο οποίος με τη σειρά του  μπορούσε να συζητήσει τα ζητήματα αυτά, με τον τότε πρόεδρο της Ένωσης Ιδιοκτητών Χρ. Λαμπράκη   Και πόσα είχαμε επιτύχει τις περισσότερες φορές στα λεγόμενα "θεσμικά" των ΣΣΕ.

  Αποχώρησα από την εφημερίδα, όταν παρέδωσε Εκείνος, την διεύθυνση στους επίγονους. 

  Και η αποχώρησή του εκείνη σήμανε την απαρχή της καθοδικής πορείας, παραμένοντας ωστόσο πρώτη σε κυκλοφορία εφημερίδα.

  

  Είναι κρίμα! Τι άλλο να πει κάποιος... όταν σκεφθεί τους συναδέλφους που θα μείνουν άνεργοι. Κάτι που ούτε μπορούσες να το διανοηθείς πριν μερικά χρόνια...

 

Αλλά το ζήτημα είναι πρωτίστως καθαρά πολιτικό...

Κι ο νοών νοήτω!

Τι άλλο άραγε θα συμβεί στην εποχή που ζούμε;