ΒΑΡΕΛΙ ΔΙΧΩΣ ΠΑΤΟ ΤΑ ΜΕΤΡΑ

Νέες φοροελαφρύνσεις επί των κερδών της εργοδοσίας και των ασφαλιστικών εισφορών που καταβάλλει και νέες επιβαρύνσεις φόρων στα συνήθη υποζύγια.. Κάπως έτσι περιγράφει ο Μαρξ την αριστερή πολιτική!!

Δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια ώρα, το ΔΝΤ σε ρόλο «λαγού» επαναφέρει στο τραπέζι το συνθετικό αντιλαϊκό πακέτο με τα μόνιμα, «επαναλαμβανόμενης απόδοσης» μέτρα και μάλιστα με ορίζοντα πέρα από το χρονοδιάγραμμα του τρέχοντος μνημονίου και ανεξάρτητα από τους στόχους και τις όποιες συμφωνίες για τα «πρωτογενή πλεονάσματα» και το κρατικό χρέος.

Η ...«γενναιοδωρία» του συνταξιοδοτικού συστήματος και βέβαια οι περαιτέρω περικοπές στις σημερινές συντάξεις, η διάλυση του αφορολόγητου ορίου για μισθωτούς και συνταξιούχους, σε συνδυασμό με την ελάφρυνση των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, βρίσκονται στο επίκεντρο της «νέας» παρέμβασης του Ταμείου. Ουσιαστικά, το ΔΝΤ, με τη μορφή «διευκρινήσεων», έρχεται να «υπενθυμίσει» τις πάγιες προτάσεις του, με φόντο τις πρόσθετες διαβεβαιώσεις που παρέχει η συγκυβέρνηση στην πλευρά της Ευρωζώνης.
Παράλληλα, το ΔΝΤ βάζει σειρά από ενστάσεις σε σχέση με στατιστικά στοιχεία και δεδομένα που επικαλείται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.


Σε αυτό το πλαίσιο, η εκπρόσωπος της Κομισιόν, Α. Μπράιτχαρντ, απαντώντας στις αιτιάσεις του ΔΝΤ, σημείωσε: «Συνεχίζουμε να είμαστε βέβαιοι για τις πηγές των δεδομένων μας και πιστεύουμε ότι οι ουσιώδεις συζητήσεις για την ανάλυση των δεδομένων και την αξιολόγηση των οικονομικών στοιχείων είναι πιο χρήσιμο να γίνονται στο πλαίσιο των εν εξελίξει διαπραγματεύσεων».
Είναι φανερό, δηλαδή, το γεγονός ότι οι «προτάσεις» του ΔΝΤ βρίσκονται πάντα στο αντιλαϊκό τραπέζι, ενώ η «δυσφορία» της Κομισιόν συνδέεται με το χρόνο δημοσιοποίησης των συγκεκριμένων «προτάσεων».
Μεταξύ άλλων, το ΔΝΤ με προσθήκες στο πρόσφατο άρθρο των στελεχών του, Π. Τόμσεν και M. Ομπστφελντ, εστιάζει στα παρακάτω:

• «Περισσότεροι από τους μισούς μισθωτούς εξαιρούνται από την καταβολή οποιουδήποτε φόρου ατομικού εισοδήματος στην Ελλάδα σε σύγκριση με το μέσο όρο της Ευρωζώνης».

Δίνοντας έμφαση στο ζήτημα των φοροελαφρύνσεων επί των επιχειρηματικών κερδών, καθώς και των ασφαλιστικών εισφορών που καταβάλλει η εργοδοσία, τονίζεται: «Απόρροια αυτής της στενής φορολογικής βάσης στη φορολογία ατομικού εισοδήματος είναι ότι οι φορολογικοί συντελεστές στην Ελλάδα είναι μη βιώσιμα υψηλοί σε όλο τους το φάσμα, περιλαμβάνοντας όχι μόνο τη φορολογία του εισοδήματος, αλλά επίσης και τις ασφαλιστικές εισφορές, καθώς και άλλους φορολογικούς συντελεστές (ΦΠΑ, Φόρος Εισοδήματος Εταιρειών κ.λπ.).

• Στρέφοντας τα βέλη και την κριτική προς την πλευρά των δανειστών της Ευρωζώνης, υπογραμμίζουν: «Δυστυχώς, η εμπειρία στην Ελλάδα υπήρξε ακριβώς η αντίθετη, καθώς οι Αρχές, στο πλαίσιο επίσης του τρέχοντος προγράμματος του ΕSΜ, θεσμοθέτησαν νέες αυξήσεις στους φορολογικούς συντελεστές και στους συντελεστές των ασφαλιστικών εισφορών, γεγονός που επιδεινώνει περαιτέρω το πρόβλημα. Η συνέχιση αυτής της πορείας απλά δεν μπορεί λογικά να θεωρηθεί ότι είναι καλή για την ανάπτυξη».
• Ταυτόχρονα, κάνουν λόγο για ένα «γενναιόδωρο συνταξιοδοτικό σύστημα», τονίζοντας ότι «οι στοχευμένες παροχές είναι ανεπαρκείς επειδή ακριβώς οι συνταξιοδοτικές παροχές διατηρούνται σε πολύ υψηλά επίπεδα». Σε αυτό το πλαίσιο, το ΔΝΤ προτάσσει το ζήτημα της γενικευμένης μείωσης των σημερινών συντάξεων.
• Για την απεικόνιση των στατιστικών δεδομένων υπηρεσιών της ΕΕ, σχετικά με το ύψος των συντάξεων, τονίζουν χαρακτηριστικά: «Οι αριθμοί δεν παρέχουν μια ακριβή εικόνα, πρώτον, διότι δεν βασίζονται σε άτομα με παρόμοια χαρακτηριστικά, και δεύτερον, γιατί δεν κάνουν διορθώσεις για τις εισοδηματικές διαφορές μεταξύ των χωρών».

Την ίδια ώρα, σύμφωνα με τους «εμπειρογνώμονες» του ΔΝΤ, η αναλογία της μέσης πρώτης σύνταξης προς το μέσο μισθό κατά τη συνταξιοδότηση διαμορφώνεται στο 81% στην Ελλάδα, σχεδόν στα διπλάσια επίπεδα απ' ό,τι στη Γερμανία (43%), «γεγονός που δείχνει ένα πολύ γενναιόδωρο συνταξιοδοτικό σύστημα».
Αν και δεν ομολογείται, είναι φανερό το γεγονός ότι η «αποκατάσταση» της επιζητούμενης αναλογίας του μισθού με τη σύνταξη θα μπορούσε να επιτευχθεί και μέσω περαιτέρω περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, ζήτημα που βέβαια βρίσκεται μόνιμα στην αντιλαϊκή ατζέντα.