ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ ΟΜΟΡΦΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΗ ΣΥΝΑΞΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ ΟΜΟΡΦΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΗ ΣΥΝΑΞΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Νταλάρας: Αν λυγίσουν οι δημοκράτες δημοσιογράφοι θα γονατίσει η δημοκρατία..

Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Ήταν μια ανακουφιστική έκπληξη.. Φίλοι, συνάδελφοι, εκατοντάδες πρόσωπα άγνωστα τίμησαν τη μνήμη του Γιάννη Θεοδωράκη στον πολυχώρο Γαλαξίας της Νέας Σμύρνης. Η αίθουσα ασφυκτιούσε. Τα πρόσωπα πύκνωσαν το βλέμμα άρχισε να κονταίνει και η ανάσα πνιγόταν. 

Μέσα σε λίγα λεπτά η κιβωτός μνήμης του Γιάννη υπερχείλισε. Άπλωσε κατά εκατοντάδες ο κόσμος περιμετρικά έξω στο κρύο.. Ζεστάθηκε ωστόσο λίγο αργότερα στις θερμές αναφορές  για τον επαναστάτη μέντορά μου από τα video wall. 

Ένιωθες ρίγη από τα δεκάδες φιλικά χτυπήματα υπόμνησης στη πλάτη. Είμαστε εδώ. Ζωντανοί.. Σχεδόν απ’ όλους τους συναδέλφους. 
Τους παρόντες.
 Απόντες ήταν τα γνωστά δημοσιογραφικά παράσιτα. 
Αυτά που δεν θα ήθελες να συστηθείς ούτε δια της απλής χειραψίας μαζί τους. Έτσι κι αλλιώς μέσα στον χώρο ίπταντο λέξεις και έννοιες ακατάληπτες γι αυτούς. Ελευθερία. Αξιοπρέπεια. Δεν επρόκειτο για παράδειγμα περί ξενοδοχείου ημιδιαμονής και η πολιτική αύρα του Γιάννη αλλά και των παρισταμένων ήταν αποτρεπτική.. 

Ακούστηκαν πολλά, αλλά όχι το κυριότερο που παραπέμπει στη προσωπική ευθύνη ενός εκάστου εξ ημών. Κι εγώ και η μεγαλύτερη εμού Όλγα Τρέμη υπό την ίδιες διδαχές γαλουχηθήκαμε δημοσιογραφικά στον μόλις επανεκδοθέντα Ριζοσπάστη. Την ίδια πολιτική πυξίδα κρατήσαμε. Με την «όμορφη πόλη» και τις εικόνες που κορφολογούσε από την ζωή για να τις μεταλλάξει σε λέξεις ποιητικές  ο Γιάννης Θεοδωράκης, ονειρευτήκαμε. Τα ίδια φωτεινά μονοπάτια ακολουθήσαμε στα πρώτα μας βήματα. Μόνο που όσοι προσχωρήσαμε χθες στο κελί των αναμνήσεων από το γνωστό στους ανυπότακτους στέκι το «Περιβόλι Τουρανού», δεν το εξαργυρώσαμε σε χρήμα. Επειδή με αυτό εξαγοράζαμε την αξιοπρέπειά μας και όχι χλιδή. 

Ξυπνήσαμε έτσι το 1990 μέσα στον εφιάλτη της ζοφερής πραγματικότητας. Τη πτώση της Σοβιετίας και δέκα χρόνια αργότερα το φρικιό της ΟΝΕ. Εφιάλτη που ο Γιώργος Νταλάρας αυτός ιδιοφυής αλλά και ιδιότροπος -όπως πλείστοι όσοι έχουν μεγαλουργήσει- καλλιτέχνης περιέγραψε με έναν τρόπο μοναδικό:

 «Αν λυγίσουν οι δημοκράτες δημοσιογράφοι, θα γονατίσει η δημοκρατία» είπε. Κι άρχισε με την αντρίκεια φωνή του να ψέλνει τους ερωτικούς ύμνους του Μίκη γραμμένους από τον αδελφό του. Τον Γιάννη.

 Προηγουμένως είχαμε ήδη σηκώσει πανί στον μεταβλητό αγέρα από τη κυματιστή φωνή της κόρης ενός αείμνηστου επίσης φίλου. Της Υακίνθης του Δημήτρη Λάγιου.. 

Ώσπου όταν τα ανθισμένα θηλυκά του μαραμένου κήπου τούτης της χώρας ένωσαν τις φωνές τους με την πρώιμη ωρίμανση των αρσενικών μιας δοσμένης στους αγώνες εφηβείας, νιώσαμε ξανά νέοι. Έτοιμοι για νέα μετερίζια. Τόχει γαμώτο η μοίρα μας.. Να μην ζούμε για να καταναλώνουμε αλλά για να πολεμούμε.Και να ερωτευόμαστε..