ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΚΡΑΤΩΝ

(σημείωση Κλύδωνα: Στο θέμα αυτό στηρίζεται το μυθιστόρημα του Ευγένιου Ανδρικόπουλου οι απολύτως απαραίτητοι που κυκλοφορεί απο το 2008)

 Γιώργος Κακαρελίδης *

Αμέσως μετά τήν κατάρρευση τής Σοβιετίας, επεβλήθη επίτηδες και σατανικά η πολυπολιτισμικότητα (sic) καί μάλιστα ως ενδοκρατική απαίτηση, ώστε διαλυομένου τού εθνικού προτάγματος κοινωνικής και κρατικής συγκρότησης, να εφαρμοσθεί, χωρίς αμφισβήτηση, η παγκοσμιοποίηση δια επιβολής τών ... αγορών, επί τού κράτους.


Δηλαδή η αφαίρεση από αυτό (ειδικά τών μή μητροπολιτικών ή αναθεωρητικών) κάθε κανονιστικής δικαιοδοσίας και παρεμβατισμού στην εξασφάλιση και προστασία τών ίδιων κοινωνικών, ιδιωτικών, ατομικών δικαιωμάτων, που υποτίθεται ότι προστάτευε το νεωτερικό κράτος και για τα οποία είχε συγκροτηθεί για να υπηρετεί το συγκεκριμένο «αντιπροσωπευτικό πολιτικό» σύστημα. 

Αφού όμως η λογική τής κρατικής υπόστασης, που τότε δεν μπορουσε νά αμφισβητηθή, οδηγούσε κατ’ ευθείαν στην υπό τού κράτους άσκηση δημοσιονομικής (καθορισμού δημοσίων δαπανών, φορολογίας και χρήσης της) και νομισματικής πολιτικής (ρύθμιση τής ροής χρήματος, τής σταθερότητος τής αγοραστικής αξίας, ισοτιμιών για το εμπορικό ισοζύγιο καθώς και για την ρύθμιση τής εργασίας), έπρεπε να αφαιρεθεί από αυτά, αυτό το δικαίωμα παρέμβασης. 

Να χάσει δηλαδή το κράτος οποιοδήποτε λόγο και δυνατότητα παρεμβατισμού στον σχεδιασμό και ρύθμιση τής παραγωγής, στην προσφορά και εξασφάλιση εργασίας και αμοιβών, στην νομισματική σταθερότητα, στην διανομή τών αγαθών και στην αναδιανομή τού πλούτου. 

Στις βασικές δηλαδή προϋποθέσεις κοινοτικής συμβίωσης και συντεταγμένης λειτουργίας τής κοινωνίας. Με άλλα λόγια να χάσει εσωτερικά την οποιαδήποτε δυνατότητα διαμόρφωσης τής ποιότητος ζωής & τών κοινωνικών σχέσεων τών πολιτών και εξωτερικά να χάσει οποιοδήποτε κύρος Ισχύος. 

Και επειδή στην ΕΕ ήταν ελαφρώς αδύνατη η ανά μέλος ‘παγκοσμιοποίησή’ του, εφευρέθηκε το ...Ευρώ. Ωστε αφ’ ενός να υποταχθούν τα κράτη μέλη στην προτεραιότητα τών αγορών ανεξάρτητα από το πολιτισμικό τους υπόβαθρο, χάνοντας το εκδοτικό τους προνόμιο και αφ’ ετέρου να αυτονομηθούν και καθιερωθούν οι ιδιωτικές τράπεζες και τα παρατραπεζομάγαζά τους ως μοναδικοί ‘παραγωγοί’ και ανενόχλητοι ρυθμιστές χρήματος δια τού δανεισμού, έναντι εκχώρησης κάθε ιδιωτικής ή κρατικής πλουτοπαραγωγικής πηγής. 

Τα ενοχλητικά ‘μικροπροβλήματα’ τής προστασίας τής Παιδείας, Υγείας, τής εξασφάλισης Εργασίας και τών Μισθών, παρεκάμφθησαν, με μετατροπη της Παιδείας σε κατάρτιση, την επακόλουθη διάλυση τού κοινωνικού ιστού και το αλληλοφάγωμα εργαζομένων, ώστε να γίνουν αποδεκτές ρυθμίσεις προς τα κάτω καί. 

Ο παραλογισμός ύπαρξης και διατήρησης αυτού τού πολιτικού ‘αντιπροσωπευτικού’ συστήματος τού Διαφωτισμού, χωρίς τις αρμοδιότητες που το ίδιο το νεωτερικό υπόδειγμα επιτάσσει, για την προστασία και εξασφάλιση τών ατομικών δικαιωμάτων τών ατόμων, με ταυτόχρονη βάναυση καταπάτηση αυτών τών δικαιωμάτων, είναι ακριβώς η σχιζοειδής κατάσταση που υφίσταται η ελληνική και ευρωπαϊκή κοινωνία. 

Φυσικά είναι αδύνατον με αυτές τις συνθήκες να μπορεί, ιδιαίτερα η ελληνική, ‘πολιτική’ ηγεσία, που έχει αποδεχθεί ασμένως τις προϋποθέσεις αχρηστίας της, να αρθρώσει ρεαλιστικό λόγο έναντι τής προϊούσας διάλυσης τού Ευρωπαϊκού, δηλαδή νεωτερικού πολιτικού συστήματος. 

Και το μόνο που αρθρώνει είναι για την μείωση εκατοστιαίων μονάδων επιτοκίου και την παράταση χρόνου αποπληρωμής δανείων. Παράταση δηλαδή τής ατομικότητος, τής χρησιμοθηρίας και εν τέλει τής δικής της φενάκης γιά παραμυθία εξουσίας . Είναι πολύ κρίμα για ένα λαό που το ίδιο το όνομά του σημαίνει ως φησίν το Φώς.

 kakarelidis@gmail.com
Καθηγητής εφαρμογών του ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας