Μόλις γύρισα από μια συναισθηματικά φωταγωγημένη νύχτα.. Φίλοι σαν ασπρόμαυρες φωτογραφίες έστησαν ένα γλέντι για τη πάρτη μου εκεί στις παρυφές της Νέας Σμύρνης. Tη παλιά μου γειτονιά. Κι ήταν όλοι εκεί.. Μια σφιχτά κλειστή αγκαλιά ο καθένας.. Στο άγγιγμα της ωστόσο άνοιγε ο δρόμος στο χθες. Σαν ν' άστραφτε ένα φλας σε θαμμένες εικόνες από τα μπάζα της καθημερινότητας. Ο Νίκος η Φωτεινή η Σοφία, η Θεανώ ο Κώστας ο Βασίλης η Ηλέκτρα, η Γιούλα κι άλλοι τόσοι που απλώνοντας τις θύμησες μαζί τους μία προς μία ξεχωριστά, εύκολα αγόρασα εισιτήριο επιστροφής για την άγρια νιότη μας.. Τότε που τρέχαμε μόνον εμπρός αλλά πίσω από το όνειρο.. Σαν τις ουρές των μετεωριτών.. Ένα υπέρλαμπρο άστρο ήταν που μέσα στη μέθη της νιότης νομίζαμε ότι δεν έστεκε πολύ ψηλά.. Έμοιαζε πως έτσι να κάναμε θα το φτάναμε. Να το σηκώναμε λίγο πιο ψηλά για τους επόμενους που έρχονταν ξοπίσω μας. Αλλά ήταν ένα. Ένα για όλους. Κάπως έτσι στήσαμε τα Πολυτεχνεία και τις Νομικές. Ώσπου το όνειρο ξέφτισε, το άστρο έσβησε, μαζί του και οι άνθρωποι.. Χάσαμε τις συντεταγμένες του και δεν το βρίσκουμε πλέον στον ουρανό..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου