ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΛΑΟΣ;

Ειλικρινά δεν ξέρω αν ήταν το συναίσθημα της θλίψης της ντροπής ή της αηδίας έναντι της θέας του Μητσοτάκη και των αστέγων (αν τελικά αυτοί ήταν πράγματι άστεγοι) σε μεταξύ τους ποδοσφαιρικό αγώνα.. Πόσο απεγνωσμένο μπορεί να είναι ένα θύμα όταν δέχεται να φωτογραφηθεί και να συναγελάσει με τον δολοφόνο του; Γιατί περί του ηθικού αυτουργού της κατάντιας του πρόκειται. Ανήκει στον εσμό εκείνο των πολιτικών εγκληματιών που του δραγούμισαν τη ζωή. Που τον κατέστησαν άστεγο να εκλιπαρεί το έλεός τους.. Που τον μεταμόρφωσαν με το μαγικό τοκογλυφικό ραβδί από κύριο σε επαίτη. Που του αφαίμαξαν βίαια δια της σύριγγας της αναδιανομής του πλούτου την αξιοπρέπειά του. Κι αυτός και όλη η πολιτική συμμορία του Ευρωπαϊκού τόξου. Παπανδρέου, Σαμαράς, Βενιζέλος, Τσίπρας και οι λοιποί πολιτικοί συγγενείς αρχής γενομένης από τους Παπαδήμο Στουρνάρα και καταλήγονας πίσω στον χρόνο στους Σημίτη κατά κύριο λόγο και λιγότερο στον Καραμανλή. Στη θέση τους αντί μπάλας ποδοσφαίρου βόμβα θα κλωτσούσα μήπως και ξεβρόμιζε ο τόπος. Αντ’ αυτού μετέφεραν μια μπάλα από τα πόδια της Νέας Δημοκρατίας στα πόδια των αστέγων και τανάπαλιν. Για να βρει το τέλος του αγώνα τη Νέα Δημοκρατία νικητή και τους αστέγους νικημένους με τους μεν πρώτους να επιστρέφουν ως μη όφειλαν στο ζεστό περιβάλλον των κομματικών τους αιθουσών (οικειοθελής χορηγία του λαού) και τους δεύτερους στα παγκάκια δίχως το «τους» δεδομένου ότι ο Καμίνης τους εκδιώκει ανά διαστήματα επειδή του χαλούν τη μόστρα. Που Χριστέ μου σταματά και που αρχίζει η μαλακία αυτού του λαού;