ΜΑΣ ΕΒΑΛΑΝ ΣΤΗ ΜΕΣΗ;

 Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Δυο είναι οι γειτονικές χώρες που αμφισβητούν ταυτοχρόνως τα σύνορα της Ελλάδας. Τουρκία και Αλβανία. Δεδομένου ότι για τη μεν πρώτη η συνθήκη της Λωζάνης αναφέρει ρητώς και δια ροπάλου πως η παρούσα δεν έχει ημερομηνία λήξης όπως τα γιαούρτια και πως ακόμη και αν ένα κράτος θελήσει να αποσυρθεί μονομερώς, η μετεξέλιξή του δεν θα αναγνωριστεί από τον ΟΗΕ, τίθεται ένα ερώτημα. Το πόθεν έσχε ο Ερντογάν των μυρίων εσωτερικών αμφισβητήσεων το σθένος να προβάλλει ενστάσεις για μια παγκοσμίως αποδεκτή συνθήκη.. Αν δεν εξάγει τους πολιτικούς και κυρίως προσωπικούς πόνους του τότε η απάντηση είναι μία. Πως έχει λάβει διαβεβαιώσεις από τον διεθνή νταβατζή της νέας Αμφικτυονίας, το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς, για το αντάλλαγμα της ίδρυσης του Κουρδικού κράτους. Αντάλλαγμα ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Η νησιωτική Ελλάδα.. Αν σε αυτό προσθέσει κανείς την εκ… παραδρομής (γλώττα λανθάνουσα την αλήθεια λέγει) δήλωση του Αυστριακού επίτροπου Γιοχάνες Χαν κατά την οποία υπάρχει «τσαμικό» ζήτημα στις σχέσεις Ελλάδας - Αλβανίας με την τελευταία να δράττεται της ευκαιρίας για να δηλώσει δια του υπουργού εξωτερικών της, πως υφίσταται non paper, επί του οποίου συζητείται με τον Έλληνα συνάδελφό του το θέμα των Τσάμηδων. Βεβαίως ο Κοτζιάς προέβη σε διάψευση, αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες ποιος πείθεται. Στη μετάφραση αυτού του γεγονότος ελλοχεύει η πάγια διεκδίκηση της Τσαμουριάς, δηλαδή της Θεσπρωτίας,  από τους Αλβανούς. Και εν ονόματι ποιών; Των εγκληματιών του πολέμου 1941-1944. Αλήθεια δεν γνωρίζω αν ο συνδετικός κρίκος μεταξύ του Αλβανικού εθνικισμού και του Τούρκικου επεκτατισμού είναι ο σοσιαλιστής ηγέτης Έντι Ράμα, αλλά γεγονός είναι πως αυτός διατηρεί άριστες σχέσεις με τον Ερντογάν και εργάστηκε πυρετωδώς για την ακύρωση της συμφωνίας θαλασσίων ζωνών μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας, για να επιτίθενται από κοινού σε μια χώρα αποδυναμωμένη πολιτικά και οικονομικά, με τον λαό της στον πάγκο του καπιταλιστικού χασάπη.  Μια χώρα που ολοένα και περισσότερο καταγράφει απώλειες σε φίλιες δυνάμεις εξ αιτίας της αδηφάγου άρχουσας τάξης της, από την οποία απουσιάζουν δυο βασικοί πυλώνες για τη στήριξή της. Η εθνική συνείδηση και η κοινωνική παιδεία. Δεν μένει παρά ο λαός και όχι ο θεός να βάλει το χέρι του..