"ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ" ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΝΩΘΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ;

"ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ" ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΝΩΘΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ;

 Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Τα έχουν αποχαυνώσει.. Στα νέα παιδιά αναφέρομαι. Αυτά της εικονικής και όχι της φυσικής γνωριμίας. Όλα δια της όρασης και της ακοής. Άλλες αισθήσεις δεν υπάρχουν.. Ή όπου υπάρχουν έχουν τεθεί εκτός λειτουργίας. Το γιατί ψάξε το αρχικά στη μιντιακή και δευτερευόντως ηλεκτρονική εισβολή. 

Η πρώτη τα ζύμωνε είκοσι πέντε χρόνια στην αποδοχή του ταπεινότερου των ενστίκτων. Της ωμής, ζωώδους και ως εκ τούτου δίχως συναισθήματα σεξουαλικής, επαφής σε σημείο που να διερωτώνται μετά τα παιδιά αν είχε κάποια σημασία αυτό. One night stand το έλεγαν και το .. «διέπρατταν» κατά φωτοτυπία των αδέσποτων. Όπου δη. Αρκεί να μην κινδύνευαν να υποπέσουν στο αδίκημα της προσβολής της δημοσίας αιδούς. Στο τέλος αποχωρίζονταν με τις τελευταίες σταγόνες μιας κατά κανόνα αδιευκρίνιστης ηδονής, να αποτυπώνονται σε σεντόνια μιας χρήσης όπως η σχέση τους. Πιθανότατα και οι ίδιοι.. 

Και το έκαναν φύρδην μίγδην γιατί ο χρόνος τους κατέστη τηλεοπτικός, άρα περιορισμένος και πολύτιμος.

Άκουγαν επί παραδείγματι τον Νανόπουλο σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του να επιχειρεί απεγνωσμένα την εκλαΐκευση κάποιων κανόνων της αστροφυσικής και ξαφνικά ο δημοσιογράφος παρουσιαστής να τον διακόπτει αγενώς, τονίζοντάς του πως όφειλε να συντομεύει επειδή χρόνο δεν είχε..

Και γιατί δεν είχε;

Ακολουθούσε το μπράβο Ρούλα, Μπούλα, Σούλα, Ελένη, Νίτσα Πίτσα Πινελοπίτσα!!

Επιχειρούσε ο Μιχάλης ο Χαραλαμπίδης να εξηγήσει γιατί από το 1996 προέβλεπε τη συγκεκριμένη λαϊκή καταστροφή που τώρα βιώνουμε, κι ο δημοσιογράφος παρουσιαστής στρεψοδικούσε με ερωτήσεις πολιτικού κουτσομπολιού, ή τον προέτρεπε να βαθμολογήσει την καλλίτερη πολιτική ατάκα!

Το ότι ο δημοσιογράφος είναι ατύπως θεσμός και ως τέτοιος όφειλε να αφουγκράζεται τον κοινωνικό σφυγμό (και όχι το πολιτικό κουτσομπολιό) για να τον εντάσσει στην ατζέντα του, ήταν πινελιά παρωχημένης αισθητικής που θα λέρωνε την τηλεοπτική του εικόνα.

Έπεσαν έτσι με τα μούτρα τα παιδιά στο βούρκο της ελληνικής τηλοψίας και πνίγηκαν. Όχι πως δεν υπήρχαν αντίστοιχα ερεθίσματα και στη δική μας γενιά.. Η διαφορά μας όμως είναι, πως ακόμη και όταν πέφταμε για ένα ή περισσότερα βράδια στην ασχήμια της ζωής, φορούσαμε τον αναπνευστήρα της παιδείας και των οικογενειακών διδαχών, για να μην αποκοπούμε από την πραγματικότητα. Κάτι που μας επέτρεπε το επόμενο απόγευμα να ενταχθούμε στις διεκδικητικές διαδηλώσεις για μια καλλίτερη ποιότητα ζωής.Ένα φωτεινό αύριο..

Μεγάλο μέρος επομένως της ευθύνης για τη κοινωνική νωθρότητα της νεολαίας μας φέρουμε κι εμείς. Εμείς που ακολουθώντας εκόντες άκοντες τα τηλεοπτικά πρότυπα τα σπρώχναμε στον αδυσώπητο ανταγωνισμό και όσα περί του αντιθέτου ακούγονται είναι κολοκύθια με τη ρίγανη.

Δίχως να είναι στο DNA μας καλλιεργήσαμε χαρακτήρες ενός άκρατου ατομισμού που αρχή και τέλος τους ήταν το δόγμα ο θάνατός σου η ζωή μου.

Απόδειξη τα τηλεοπτικά reality  που μας προετοίμαζαν βήμα το βήμα σε αυτό. Από τον κύκλο της Ακρίτα που ένας ένας καρατομείτο ως ανίκανος κι έβγαινε κακήν κακώς εκτός σκηνής, ως τα μπουλούκια της σκηνικής απομόνωσης των reality που το κοινό ελαφρά τη καρδία αποφάσιζε ποιος θα «ξωπεταχτεί» από τα σπίτια.

Επρόκειτο περί θεσμικών εγκλημάτων, και οφειλόταν αφ’ ενός στο ότι οι συχνότητες αγοραπωλούνται τότε όπως οι παπατζήδες της Ομόνοιας πουλούσαν στρέμματα στη θάλασσα, (πάντα συμβαίνει σε κάθε νέα τεχνολογία όταν μια πολιτεία είναι απροετοίμαστη επειδή υπάρχει κενό δικαίου και κυρίως κενό πολιτειακής ηθικής)  και αφ’ ετέρου, πέραν του γεγονότος πως έστηναν κούφια πρότυπα, απομάκρυναν τα παιδιά από το χτίσιμο ισχυρών φιλικών δεσμών που θα τα κρατούσαν όρθια σε όλη τους τη ζωή. 

Δεν είναι διόλου άσχετο πως οι Ευρωπαϊκές πολυεθνικές έχουν συντάξει ατιμωρητί ένα απεχθές ερωτηματολόγιο για τους νέους κυρίως υπαλλήλους τους, σύμφωνα με το οποίο: Υποχρεώνονταν αυτοί να απαντήσουν σε ερωτήσεις προπό του τύπου, αν απολυθεί ένας συνάδελφός σου πως θα αντιδράσεις; Θα του συμπαρασταθείς, θα ικανοποιηθείς ή θα αδιαφορήσεις; Ορθή απάντηση είναι η τελευταία. Και είναι η τελευταία αφού στόχος των μεντόρων της νέας ηθικής ήταν η αποκοπή των νιάτων από κάθε είδους συναισθηματικό ή κοινωνικό δεσμό.

Περί ποιας πατρίδας κατά συνέπεια μας μιλά το Ευρωπαϊκό τόξο αφού εξ ορισμού θέλουν τον συμπατριώτη σου εχθρό σου; Περί ποιας αλληλεγγύης διαγκωνίζονται με τις ΜΚΟ όταν αυτές είναι η προκάλυψη άνομων συναλλαγών και διαπλοκής; Πάνω σε αυτό το μωσαϊκό ήρθε το διαδίκτυο των social media να προσθέσει τα δικά του ψηφία  για να ολοκληρωθεί η καταστροφή, αφού κανείς γονιός δεν τα πήρε από το χέρι να τα περπατήσει με ασφάλεια στους αχανείς και επικίνδυνους δρομους του..

Όταν επομένως καταγγέλλονται τα παιδιά για τη μυοπαραλυτική συμπεριφορά τους απέναντι στους δεδηλωμένους εχθρούς – εισβολείς εγχώριους και αλλοδαπούς τοκογλύφους, θα ήταν προτιμότερο όσοι το κάνουν να σταθούν ενώπιον του καθρέφτη τους και ν’ αναρωτηθούν τι έκαναν αυτοί γι αυτά και όχι τα παιδιά γι αυτούς.  Οι πόλεμοι δι αντιπροσώπων μας τελείωσαν. Ή βγαίνουμε οι ίδιοι στους δρόμους για να ανακαταλάβουμε τις ζωές μας, η θα παρακολουθήσουμε τον θάνατό μας από Video Wall…