Αρνούμαι να πέσω στη παγίδα των ημερών τούτων.Αρνούμαι να υποκύψω στη γκρίνια και στη μιζέρια για το πως θα πληρώσω τους φόρους τον ΕΝΦΙΑ τα χαράτσια. Αρνούμαι απλά. Και αν μου πεις πως είμαι αναίσθητη ή πως δεν με νοιάζει γιατί προφανώς έχω να πληρώσω θα σου απαντήσω πώς όχι, ούτε αναίσθητη είμαι ούτε μπορώ να τους πληρώσω. Δεν μπορώ!!!
Όμως και το να πέφτω σε κατάθλιψη η να γκρινιάζω ή να κλαψουρίζω όλη την ώρα δεν θα μου λύσει τα προβλήματα. Προτιμώ να θυμώνω και να βρίζω αν και αυτό σου θολώνει την πνευματική όραση. Οπότε ούτε αυτό ωφελεί.
Δύο ρήσεις με έχουν στιγματίσει.
"Έζησα χίλια μύρια βάσανα, πολλά από τα οποία δεν συνέβησαν ποτέ." και "Μη στεναχωριέσαι για κάτι που διορθώνεται και για κάτι που δεν διορθώνεται. Γιατί αν διορθώνεται όλα καλά και αν πάλι όχι η στεναχώρια δεν θα το λύσει" Με αυτά πορεύομαι όταν τα βρω δύσκολα.
Αρνούμαι να είμαι μες στη κλάψα και να με βλέπουν τα παιδιά μου έτσι.
Δεν είναι αυτό το μήνυμα που θέλω να τους μεταδώσω. Αλλά ότι και αν μας συμβεί εμείς στεκόμαστε όρθιοι και το παλεύουμε μέχρι τελευταίας ανάσας. Αυτό που έμαθα και γω από τους δικούς μου γονείς. Να μην έχω πήλινα πόδια. Εγώ δεν τους θυμάμαι ποτέ να είναι μέσα στη μαύρη κατάθλιψη και να κλαψουρίζουν. Ποτέ όμως!! Και όμως είχαν και αυτοί προβλήματα πολλά. Μέχρι τις βέρες τους είχαν δώσει ενέχυρο. Όμως αυτό το έμαθα μεγάλη.
Έβλεπα πάντα δύο ανθρώπους να χαμογελούν και να λένε "Θα τα καταφέρουμε Κατίνα μου, μη στεναχωριέσαι Γιάννη μου θα δεις όλα καλά θα πάνε." Με αυτό το "θα τα καταφέρεις" μεγάλωσα. Και τα κατάφερνα όπως τα κατάφεραν και αυτοί.
Με αγάπη και γέλιο. Τα μόνα συστατικά που σε βοηθούν να αντέχεις κάθε πόλεμο.
Πάντα όταν έκλαιγα σαν παιδί, κάτι μου έλεγαν, κάτι έκαναν και οι δύο τους και στο τέλος γελούσαμε όλοι μαζί. Γιατί το βλέμμα της καρδιάς πρέπει να κοιτά γύρω γύρω. Να μην είσαι μονοδιάστατος.
Γιατί υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι,οι μονοδιάστατοι. Από φόβο για τις άλλες διαστάσεις. Μα πώς να δεις ταινία 3D χωρίς να φοράς τα ειδικά γυαλιά?
Θυμάμαι παλιά, όταν είχαν πρωτοέρθει και εδώ αυτές οι ταινίες, έτρεξα να δω μία ταινία θρίλερ, γνωστή πολύ της εποχής. Κάποια στιγμή, μες στη ροή του έργου, ένας πετάει ένα κοντάρι σε κάποιον άλλον. Φορώντας όμως τα ειδικά γυαλιά τα κοντάρι ερχόταν καταπάνω μας. Περιττό να σου πω ότι ουρλιάξαμε όλοι, εντάξει εγώ ίσως λιγάκι παραπάνω, και κάναμε στην άκρη να το αποφύγουμε.
Αν δεν βλέπεις καλά λοιπόν, φόρα τα ειδικά γυαλιά για να αποφύγεις το κοντάρι που έρχεται καταπάνω σου. Αλλιώς βλέπεις μόνο να καρφώνει τον απέναντι, όχι εσένα.
Η ζωή είναι πολύπλευρη, πολυγωνική. Έχει γωνίες που κόβουν και πλευρές για να στέκεσαι να ανασαίνεις. Αν μείνεις σε ένα σημείο ποτέ δεν ξέρεις ούτε που ακριβώς βρίσκεσαι, ούτε το χώρο σου, ούτε αν υπάρχει και άλλος εκεί.
Πάρε ένα πολύγωνο βάλε τον εαυτό σου στη μία του πλευρά και ζήσε. Είτε αυτή είναι μόνο κλάψα είτε μόνο γέλιο είτε μόνο γκρίνια. Ζήσε μονόπλευρα και μέτρα το σχήμα σου. Μπορείς? Μπορείς να βρεις το εμβαδόν η την περίμετρο της ζωής σου?? Για να σε δω....
Η μία πλευρά στηρίζει την άλλη. Και όλες μαζί φτιάχνουν το πολύγωνο της ζωής σου. Η μία δίνει το γέλιο για να αντέχει το δάκρυ από την κοφτερή γωνία. Η μία έχει το δάκρυ η άλλη το σκοτάδι,το ύψος ή το βάθος. Και να τις γυρίζεις όλες γιατί η μία δίνει το έχει της στην άλλη για να υπάρχει το σχήμα σου όπως πρέπει. Με ίσιες καθαρές γραμμές και μέτρα.
Και αν τις διαβείς όλες και τις μετρήσεις μέχρι και τούμπα μπορείς να το φέρεις αν έτσι σου αρέσει περισσότερο, κατάλαβες?
Όταν μπήκες σε αυτό το πολύπλευρο σχήμα δεν σε ανάγκασε κανείς να μείνεις βιδωμένος στη μία πλευρά. Είναι δικό σου για να βολτάρεις ανάμεσα στο γέλιο και στο δάκρυ όσες φορές θέλεις. Μέχρι να αδειάσουν οι μπαταρίες σου.
Η ζωή είναι όλα αυτά μαζί και άλλα τόσα. Και το ένα δίνει ώθηση στο άλλο. Και όταν πέφτεις παίρνεις δύναμη από κάτι άλλο για να σηκωθείς να συνεχίσεις τη βόλτα σου.
Φόρα τα ειδικά γυαλιά για να δεις όλες τις διαστάσεις της ζωής. Αλλιώς θα χάσεις τη μαγεία και θα παρακολουθείς απλώς τις ζωές των άλλων από απέναντι και θα σου φαίνονται και τρελοί που γελάνε ή κλαίνε ξαφνικά.
Δεν κριτικάρω κανέναν, ούτε λέω ότι η δική μου στάση είναι η σωστότερη, ή αυτό που εγώ κατανοώ από ότι βλέπω είναι και το σωστό. Μια προτροπή κάνω για να αποφύγουμε το κοντάρι που έρχεται καταπάνω μας.
Για να σωθούμε όλοι μαζί γιατί δεν έχει αξία του ενός μόνο η σωτηρία. Πάντα η ματιά θα γυρνάει πίσω να δει ξανά και ξανά όσους δεν τα κατάφεραν. Και θα φορτωνόμαστε ενοχές και λύπη που δεν κάναμε περισσότερα.
Μόλις τελειώσει η ταινία θρίλερ αν θες καθόμαστε και πίνοντας καφεδάκι βάζουμε κάτω τα συμπεράσματά μας και τα κουβεντιάζουμε. Και κει στη κουβέντα επάνω όπως συνηθίζεται θα γελάσουμε θα κλάψουμε για τις απώλειες, θα ξεκαρδιστούμε ίσως από κάποια χαζομάρα μας, θα τσακωθούμε, αλλά θα έχουμε αποφύγει το κοντάρι που θα μας κάρφωνε.
Ελευθέρωσε το βλέμμα σου και άστο να περιπλανηθεί σε όλες τις πλευρές τις ζωής.
Και γέλα κλάψε θύμωσε χόρεψε αγαπά ερωτεύσου.... Ζήσε τα πάντα και νιώσε τα πάντα...
Λίλα Μήτσουρα (fb)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου