΄ΕΤΣΙ ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΝΕ..

΄ΕΤΣΙ ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΝΕ..

Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Αλλεπάλληλα είναι τα δημοσιονομικά και αντισυνταγματικά σφυροκοπήματα κατά της ελληνικής κοινωνίας, που μοιάζει να τα υπόκειται μοιρολατρικά σαν να διάγει μια μακρά περίοδο πένθους. Αρνείται μάλλον στη λογική του μικρότερου κακού να ξεσηκωθεί, ακόμη και κατά τη στιγμή που ο κίνδυνος απειλεί το ίδιο το κράτος υπό την υποτυπώδη σκέπη του οποίου γαλούχησε μια σειρά από τις μετεπαναστατικές γενιές. 

 Επειδή πλέον περί αυτού πρόκειται.
 Οι δυνάμεις που για λόγους δικούς τους της έδωσαν το δικαίωμα χάραξης συνόρων σε αυτό το Βαλκανικό ακρωτήρι, φαίνεται πως αίρουν τις αποφάσεις τους και αρχής γενομένης της περιουσίας που στο μεταξύ έχει με ιδρώτα και αίμα χτίσει, αποδεκατίζουν και τον λαό με μέτρα αφανισμού. 

Η διάλυσή μας δεν θα είναι μοναδική δεδομένου πως τα ιστορικά προηγούμενα είναι αρκετά και αρκούντως παραδειγματικά. Όσοι πληθυσμοί διεκδικούν αυτή τη στιγμή το αυτεξούσιό τους διήλθαν  του σταδίου της αιχμαλωσίας τους. Μια ματιά γύρω, ακόμη και εντός της Ευρώπης, θα σας πείσει περί του λόγου μου το αληθές. Λαοί υπαρκτοί ομόγλωσσοι δίχως τη κρατική υποστασή τους από τη μια, διπλωματικές και πληθυσμοί στεγασμένοι από νομικές κατασκευές από την άλλη. 

Οι Βάσκοι, οι Καταλωνοί, οι ανυπότακτοι Ιρλανδοί του Ίρα, υπό τη μπότα του κατακτητή τους και τα νεότευκτα προτεκτοράτα των Κοσσοβάρων και των Σκοπίων που εξυπηρετούν προσωρινά τα συμφέροντα της ιμπεριαλιστικής δύσης είναι μερικά από αυτά.


Νοτιότερα στη φλεγόμενη Αραβία υποδαυλίστηκαν εξεγέρσεις, που πότε με θρησκευτικό περιεχόμενο και πότε με εθνικιστικό, υψώνονται τείχη από χώμα και άλικο αίμα μεταξύ ομοεθνών λαών. Στόχος η αναδιανομή των σφαιρών επιρροής ανάμεσα στις ελίτ των Ευρωπαϊκών και Αμερικανικών λεσχών, που Σοβιετικής αντιστάσεως μη ούσης, ορίζουν κυνικά το μήκος και το πλάτος της ζωής ενός εκάστου εξ αυτών.  


Η ηφαιστειογενής αναδιάταξη των διοικητικών ορίων δεν είναι τυχαία και δεν προέκυψε από κάποια φυσική καταστροφή. Η οικονομική  έκρηξη που έχει προηγηθεί και καθιστά ερειπιώνες τεράστιες περιοχές έχει όνομα και περιεχόμενο. Καπιταλισμός ονομάζεται ο οποίος πλέον εξαπλώνεται σαν  πύρινη λάβα πάνω στον πλανήτη με τους λαούς να στέκουν ενεοί εμπρός της. 
Κι αυτό δεν είναι απάθεια. Δεν είναι αδράνεια.


Πρόκειται περί στρατηγικού αιφνιδιασμού και χτυπήματος στα ζωτικά όργανά τους.
Στον πολιτισμό.
 Στη παράδοσή τους.
Στη γλώσσα τους.


Τα δηλητηρίαζαν ένα προς ένα μια εικοσιπενταετία τώρα δια μέσου της επικοινωνιακής τεχνολογίας. Από την τηλεόραση ως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που πλέον είναι απολύτως ελεγχόμενα. Κι αυτό που κατέστρεφαν δεν ήταν οι ενήλικες της διαμορφωμένης γνώμης. Ήταν οι έφηβοι που εμπρός στη ιδιοτελή προσφορά του τεχνολογικού θαύματος, τυφλώνονταν, αρνούμενοι πεισματικά ν’ αφουγκραστούν τα συρίγματα συναγερμού της απερχόμενης γενιάς.


 Το όνειρό τους είχε πια περιοριστεί στα εικονικά ανδραγαθήματα των χολυγουντιανών υπερανθρώπων και όχι στο άξιον εστί του Ελύτη, τη Ρωμιοσύνη του Ρίτσου και την Ιθάκη του Καβάφη. Ακόμη και αυτοί οι υποψιασμένοι, συνέστηναν ολιγομελείς αυτόνομες ομάδες που κήρυξαν το αντάρτικο πόλεων σκιαμαχώντας ως δον κιχώτες με το καθεστώς. Κάπως έτσι βρέθηκε η κοινωνία να παραδέρνει μεταξύ των αγανακτισμένων και των Εξαρχείων, κάτι που στη πραγματικότητα ενίσχυε τη λήψη μέτρων ασφάλειας από τη συμμορία των τοκογλύφων.


Οι πόλεις πλέον αστυνομοκρατούνται με τις ανάσες ελευθερίας των πολιτών να έχουν δραματικά κοντύνει. Οι αντιστάσεις τους περιορίζονται σε από του διαδικτύου κραυγές αγωνίας  και στη θυμωμένη ψήφο των εκλογών. Στην άκρη αυτής της λογικής βρισκόταν το τσίρκο του Σύριζα το ειδεχθές έγκλημα του οποίου ορισμένοι το βρίσκουν στον εξευτελισμό της αριστεράς. Λάθος 

..Στη πραγματικότητα δεν πρόκειται περί του εξευτελισμού της αριστεράς, αλλά περί της διαπόμπευσης μιας ολόκληρης γενιάς που γαλουχήθηκε υπό τους ήχους των τσιφτετελορόκ και του θεάματος των realities shows. Της αποπομπής των παρείσακτων! Εθίστηκαν έτσι στη συναισθηματική και πολιτική ακινησία.


 Ακολούθησαν τα ερωτηματολόγια Προπό  των πολυεθνικών προς τους υπαλλήλους τους για το ποια επί παραδείγματι θα ήταν η στάση τους κατά την απόλυση ενός συναδέλφου, η δημοφιλής απάντηση απέναντι στην οποία ήταν «θα αδιαφορούσα», με μακράν δεύτερη τη «θα του συμπαραστεκόμουν» !
 
 Διαμορφώθηκε κατά τον τρόπο αυτό ο όχλος όπως  ο Κίσσιγγερ τον είχε ονειρευτεί. Ο θάνατός σου η ζωή μου. Δίχως καμιά ταξική αλληλεγγύη ή εθνική συνείδηση και κοινωνική παιδεία. Το τρίπτυχο της ολικής καταστροφής.

Αν σε αυτό προστεθεί και η ρευστή κατάσταση των κρατών που μας περιβάλλουν τότε το σενάριο έχει προβλέψιμο τέλος. Η δημοκρατία στο απόσπασμα, ο λαός στον τοίχο, η χώρα χώρος.
 
Υπό τις οδυνηρές συνέπειες της φράσης αυτής εκβιάστηκε ο ολίγιστος πρωθυπουργός και μαζεύτηκε στη γωνιά του σαν δαρμένο σκυλί.. Απέναντί του με το μαστίγιο στο μηχανικό χέρι όλος ο υπόκοσμος της Χρυσής Αυγής που ως δια μαγείας έλαβε εν μία εκλογική νύχτα το 6,5 των ψήφων λες κι ένας λαός με ένα εκατομμύριο νεκρούς από τον ναζισμό φορούσε σκυλεύοντας τη μνήμη τους τη στολή των ταγμάτων εφόδου. Και στη πλάτη του ηγεμόνα το απόλυτο κενό. Επειδή το κόμμα του αρχής γενομένης του ιδίου είχε στελεχωθεί από σιέλους της πολιτικής. Μια αρμαθιά καλογυαλισμένων κομμουνιστογιάπηδων που ύψωναν φωνή από θέσεις εξουσίας μόνο  εκ του ασφαλούς και δια αντιπροσώπων. Έτσι ακόμη και αν ήθελε, λαϊκά στηρίγματα δεν υπήρχαν κάτι που ήταν ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Και δίχως τον λαό πόλεμο δεν ανοίγεις αφού ως πρωθυπουργός είσαι γυμνός..


Το ΟΧΙ προκύπτει ως λαϊκό ποδοβολητό  που τρομοκρατεί και τα τάγματα εφόδου ως τα κανόνια και όχι ως διπλωματική άρνηση μεταξύ τυρού και αχλαδίου ή εν μέσω ενός πάνελ του πολιτικού καθωσπρεπισμού. Παρά τούτα ο λαός του έδωσε την ευκαιρία ενυπογράφως και δια του δημοψηφίσματος – παγίδα να ορθώσει ανάστημα έστω δανεικό. Την απέρριψε όμως μετά πολλών επαίνων και προτίμησε να προσληφθεί ορντινάτσα στην υπηρεσία των Γερμανών. 

Από εκεί και πέρα τα πράγματα είχαν πάρει το δρόμο τους.. Μόνο που υπάρχει ακόμη ένα κομμάτι ελλήνων που δεν συμβιβάζεται με αυτή την εκδοχή και που διαδηλώνει πως μπορεί έτσι να ήρθαν τα πράγματα αλλά έτσι δεν θα πάνε.. Είναι αυτό που κάθε φορά παίρνει την Ελλάδα στις πλάτες του και τη βγάζει από τη φωτιά. Με δάκρυ. Ναι με δάκρυ. Με αίμα.. Ναι με αίμα.. Με πόνο.. Ναι με πόνο.. Αλλά τη βγάζει.. Και υποψιάζομαι πως τούτη τη φορά δεν θα την αφήσει μόνη να περιφέρεται κουρελού πλάι στις ευρωπαϊκές λυκοφωλιές..