ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΔΕΝ ΑΡΧΙΖΕΙ

Γράφει ο Σφυροδρέπανος //

Η εξέδρα δεν πλημμυρίζει, τα γκολ είναι λιγοστά και δεν προκαλούν ιδιαίτερο χαμό. Αλλά το αφιόνι είναι πιο ισχυρό από ποτέ, αφού ο κόσμος αναζητά ένα παυσίπονο (όπιο) απ’ την καθημερινή κοιλάδα των δακρύων, με την εφήμερη χαρά μιας αθλητικής νίκης, ενός τίτλου ή ενός κερδισμένου στοιχήματος που θα ρεφάρει τη συνολική χασούρα στην πραγματική ζωή.


Ελάχιστοι έχουν καταλάβει πάντως γιατί δεν έχει ξεκινήσει το πρωτάθλημα κι ακόμα λιγότεροι ενδιαφέρονται για τους πραγματικούς λόγους, πίσω από τα προσχήματα και τις επίσημες ανακοινώσεις. Ο Στ. Κοντονής επικαλέστηκε λόγους δημόσιας τάξης (;!) για α δικαιολογήσει την αναβολή της πρεμιέρας, καθώς οτιδήποτε διαφορετικό θα θεωρούνταν ευθεία παρέμβαση στο έργο της ΕΠΟ και παραβίαση του αυτοδιοίκητού της. Στην πραγματικότητα, το επίδικο είναι αυτό ακριβώς, αν θα εκπέσει από το αξίωμά του ο Γκιρτζίκης -ο πρόεδρος της ΕΠΟ- και ποιος θα έχει τον έλεγχο του παιχνιδιού, της ομοσπονδίας, της διαιτησίας, κτλ.

Το ζήτημα με άλλα λόγια, είναι αν θα ξεκινήσει το πρωτάθλημα με τους ίδιους αναξιόπιστους όρους των τελευταίων ετών και με σημαδεμένα χαρτιά ή αν θα γίνει με καινούρια τράπουλα, που ωστόσο κανείς δεν εγγυάται πως θα είναι πιο καθαρή από την προηγούμενη. Αλλάζουν μόνο τα κόζια και ο νικητής, όχι το παιχνίδι. Και το χορτάρι του αγωνιστικού χώρου, μοιάζει με τσόχα, όπου στήνονται τα αρπακτικά, για να κάνουν παιχνίδι και να αυξήσουν την κάβα τους. Ενώ η πολιτεία είναι ο ντίλερ που μοιράζει τα χαρτιά, καλείται να κρατήσει ισορροπίες και να τους έχει όλους ευχαριστημένους. Όλους εκτός από το κοινό και το μεγάλο ασθενή -το ελληνικό ποδόσφαιρο- που ψυχορραγεί παρά τις συνεχείς “επιτυχείς” επεμβάσεις της πολιτείας, τα χειρουργεία των κοράκων στα γήπεδα, κτλ.

Την ίδια στιγμή, στη σεισμόπληκτη, γειτονική Ιταλία, το πραγματικό ερώτημα δεν είναι γιατί ξεκίνησε το Καμπιονάτο, αλλά γιατί συνεχίζεται και δεν αποφασίζεται η αναβολή του, ως ελάχιστος φόρος τιμής και ένδειξη πένθους για τα εκατοντάδες θύματα του πρόσφατου σεισμού, που ισοπέδωσε ολόκληρες περιοχές. Το ένα λεπτό σιγής που τηρείται πριν τους αγώνες και τα μαύρα περιβραχιόνια των παικτών μοιάζουν με πέπλο υποκρισίας, καθώς κρίθηκε σκόπιμο να τηρηθεί πρωτίστως το αγωνιστικό πρόγραμμα και τα τηλεοπτικά συμβόλαια, που προβλέπουν υπέρογκες ρήτρες για την παραμικρή παρέκκλιση. Η αγωνιστική δράση του Σαββατοκύριακου -που συνεχίστηκε κανονικά, σα να μη συνέβη τίποτα- δεν ήταν ο θρίαμβος της ζωής πάνω στο θάνατο, αλλά η απόδειξη της ευτελούς αξίας της μπροστά στο κέρδος, που κινεί τα πάντα και δε συγκινείται από τίποτα. 
The show must go on