Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Είναι αδιαμφισβήτητο και όχι σενάρια συνωμοσιών πως ζούμε την ακολουθία των διεθνών μετασεισμών που διαδέχθηκαν τη πτώση των Σοβιετικών Δημοκρατιών από τον πρώτο κύριο σεισμό. Εικοσιπέντε χρόνια μετά ωστόσο, οι κοινωνίες παρά τις περί του αντιθέτου παραπλανητικές διακηρύξεις δεν ηρεμούν και το ζητούμενο μιας αναίμακτης παγκόσμιας ισορροπίας μοιάζει πλέον με λαχείο, αφού η μπίλια στριφογυρίζει στη ρουλέτα του καπιταλισμού δίχως να έχει κάτσει κάπου. Ακόμη. 


Οι λαοί, όσοι δεν αδρανούν σαστισμένοι από το παρά φύση κενό που έχει προκληθεί, αντιδρούν σπασμωδικά αναδεικνύοντας νέους Μαυρογυαλούρους.. Λακέδες ενός αόρατου και παγκόσμιου κυβερνείου. 

Εξόφθαλμος σκοπός; Ο περιορισμός των προσωπικών απωλειών. 

Περιχαρακώνονται έτσι γύρω από στελέχη θεσμών που όμως καταρρέουν ο ένας μετά τον άλλο σαν λασπώδεις πύργοι σε κατακλυσμιαία βροχή. Αρχής γενομένης από τα κοινοβούλια που συντίθενται από ανθρωποειδή πιόνια ως τις εθελόδουλες κυβερνήσεις και την «ισόβια» καταδικασμένη δικαιοσύνη στην υπηρεσία του δικαίου και όχι του δίκιου, σύμπασες οι κοινωνίες βυθίζονται καθημερινά στη μαύρη τρύπα της αυτό-εξαφάνισής τους. Μαζί με τις αρχές και τις αξίες που είχαν χτίσει με ιδρώτα και αίμα. 

Μόνο που όλα αυτά δεν είναι εκ ..θεού όπως στα της Κυριακής κηρύγματά τους περιφέρουν οι ιεραπόστολοι όλων των δοξασιών ελπίζοντας ότι κατ’ εξαίρεση το λιβάνι τους θα θυμιατίζει και μετά τον αφανισμό την ανθρωπότητα. 

Στη μεταφυσική τους πλάνη αγνοούν πως τη παγκόσμια σάρωση θα ακολουθήσουν θέσεις ζωής που θα είναι ταυτοποιημένες με τις θέσεις εργασίας. Κάτι που σημαίνει πως θα αριθμηθούν. Μία προς μία. Και σε αυτό το επίπεδο της εξέλιξης το μόνον που δεν θα είναι χρήσιμο στο παγκόσμιο κυβερνείο θα είναι οι ιερείς και οι μύθοι τους. Οι ρομποτοποιημένες σάρκες της επόμενης μέρας δεν θα διαθέτουν μήτε κρίση μήτε συνείδηση, δεδομένου ότι  ήδη, καιρό τώρα, με τον επιμερισμό του επιμέρους στη γνώση,  οικοδομούνται εξειδικευμένοι αμόρφωτοι. 

Όταν εστιάζεις στο σωματίδιο του θεού δεν είσαι σε θέση να δεις το άτομο πολλώ δε μάλλον ένα σύνολο ατόμων. Αυτό δηλαδή ακριβώς που αντιπροσωπεύει ένας άνθρωπος. Η πολυπλοκότητα των κυττάρων του και η μεταξύ τους θαυμαστή διασύνδεση και συνεργασία του έδωσε το δικαίωμα στη δημιουργία και τη σπειροειδή ανέλιξή του. Μόνο που κατά το όπιο τού «πίστευε και μη ερεύνα» και κόντρα στην μηχανοποιημένη εξέλιξη μέρους του πληθυσμού του, «αυξήθηκε και πλήρωσε τη γη» με το μέτρο να έχει χαθεί. 

Εκατομμύρια ανθρώπων αφικνούνταν με όχημα την φυσική εγκυμοσύνη επί της γης, στη λογική ενός πρωτόγονου πληθυσμιακού ανταγωνισμού. Της απόκτησης εργατικών χεριών και αριθμητικού πλεονεκτήματος έναντι του αντιπάλου.. Επόμενο ήταν να προκληθεί ασφυξία με την καπιταλιστική ανάπτυξη όμως εκτός από το να θέλει φθηνό επιστημονικό και τεχνικό δυναμικό, να στοχεύει κυρίως σε χώρο και ασφάλεια.  Επενέβη έτσι το κυβερνείο που ο εξ αιτίας του συνωστισμού πλούτος του έγινε επισφαλής και ξεκίνησε το κούρεμα ζωών. 

Οι φωτιές που ανάβουν δεξιά κι αριστερά πάνω ή κάτω στο χάρτη, (μηδέ εξαιρουμένης και της μητρόπολης του καπιταλισμού όπως πρόσφατα στο Μιλγουόκι) σε εμπρησμό από το γνωστό άγνωστο χέρι αποδίδονται. 
Εκείνο το χέρι, ο νους του οποίου παλαιότερα είχε επινοήσει δίχως όμως να είναι σε θέση τόσο πρώιμα να την εφαρμόσει, την «ευγονική». (οι υπεράριθμοι στα απόβλητα δια μέσου του πολιτισμικού μας νεροχύτη..) 
Είχε άδικο γιατί είχε δίκιο πολύ νωρίς αποφάνθηκαν οι απόγονοί του αντιγράφοντας την ευστοχία μιας φράσης της Γιουρσενάρ. Και περιφρονώντας επιδεικτικά πως η ζωή ήταν και εξακολουθεί να είναι χάρισμα μοναδικό που ουδείς έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει κατά βίαιο τρόπο, έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιο με σύγχρονα μέσα. Αφανίζουν πληθυσμούς οικονομικά ή στρατιωτικά εγκαταλείποντας πίσω τους σεληνιακά τοπία. Χιλιάδες οι νεκροί –άταφοι και μη- ανεξαρτήτως της πολιτισμικής θέσης τους στον παγκόσμιο χάρτη. 

Επί της κουκίδας που ονομάζεται Ελλάς και για τα πέντε τελευταία χρόνια επί παραδείγματι, έχουν καταγραφεί (της νέας μετανάστευσης μη συμπεριλαμβανομένης αφού μερικοί αλλάζουν και υπηκοότητα) δέκα χιλιάδες αυτόχειρες νεκροί και άγνωστος αριθμός ελλήνων που ο θάνατός τους έχει αρχειοθετηθεί από τα ληξιαρχεία ως φυσικός. Αυτουργός δηλαδή η φύση. Ηθικός όμως δεν υπήρξε; Επειδή στη πραγματικότητα μπορεί να γλίστρησαν στον γκρεμό αλλά κάποιος τους έσπρωξε ως το χείλος του. 
Η ανέχεια. 
Η οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση συνέπεια της οποίας ήταν η βιολογική ισχαιμία και η προσωπική ταπείνωση.. 
Κι αυτό είναι κάτι που δεν αφορά μόνον τον κατά τους εθνικιστές περιούσιο λαό των Ελλήνων. (τόσο περιούσιος που οι μετανάστες του όπως οι αθλήτριες της συγχρονισμένης κολύμβησης τον έφτυσαν κατάμουτρα και πήραν υπηκοότητα αυστριακή..) Αλλά και δεκάδες άλλους. Όπου φτάνει το μακρύ μηχανικό χέρι της καπιταλιστικής απληστίας. 

Πρόκειται περί μιας τραγωδίας που ούτε εκείνος ο λάτρης των δακρίων και του αίματος ο Ευριπίδης θα μπορούσε να έχει φανταστεί και που: 

Δεν αντιμετωπίζεται παρά μόνον με την οργάνωση του λαού σε συμπαγή κορμό που ως πολιορκητικός κριός θα ρίξει τα κάστρα των σύγχρονων οικονομικών δουκάτων -χρηματοπιστωτικά ιδρύματα- όπως κάποτε έριχνε τα Μεσαιωνικά για να αναδιανείμει τον πλούτο. Στον νου και το χέρι του είναι..