της Αιμιλίας Τσαγκαράτου
Τα σχολεία μπορεί να έκλεισαν για τις καλοκαιρινές διακοπές, όμως οι εξελίξεις που τρέχουν στην εκπαίδευση και που θα έχουμε και στη διάρκεια του καλοκαιριού στο μέτωπο των συντηρητικών αναδιαρθρώσεων, προμηνύουν ένα ιδιαίτερα «καυτό» φθινόπωρο.
Η απόφαση Φίλη για το «ενιαίου τύπου ολοήμερο σχολείο», οι αλλαγές στην Τεχνική Εκπαίδευση και στα γυμνάσια σηματοδοτούν σοβαρές αλλαγές στα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών και στις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών, αφού θα μιλάμε για απολύσεις χιλιάδων αναπληρωτών και την πλήρη «ευελιξία» στους μόνιμους εκπαιδευτικούς που θα συμβαδίζει με τον «ευέλικτο» τρόπο που θα λειτουργεί το σχολείο. Σοβαρές αλλαγές απ’ ότι φαίνεται θα υπάρχουν και στο νηπιαγωγείο, αφού στη διάρκεια του καλοκαιριού αναμένεται υπουργική απόφαση, η οποία θα αλλάζει τον τρόπο λειτουργίας του με αποτέλεσμα ακόμα και αύξηση του ωραρίου των νηπιαγωγών.
Ταυτόχρονα, η επικαιροποίηση της εργαλειοθήκης του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), τα «πορίσματα» του «διαλόγου» για την παιδεία, η έκθεση «συμμόρφωσης της Ελλάδας στα παραδοτέα του τρίτου μνημονίου και το συμπληρωματικό μνημόνιο», όπως δημοσιοποιήθηκαν στα μέσα του Ιούνη, είναι τα άμεσα ανοικτά ζητήματα με τα οποία θα έρθει αντιμέτωπο το εκπαιδευτικό κίνημα με την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Το πρώτο δείγμα για το τι σημαίνει η εφαρμογή της απόφασης Φίλη για την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση φάνηκε με την ανακοίνωση των οργανικών κενών στα σχολεία. Στις συνεδριάσεις των υπηρεσιακών συμβουλίων που τα εκτιμούσαν, υπήρχαν σε αρκετές περιπτώσεις κινητοποιήσεις και παρεμβάσεις των εκπαιδευτικών σωματείων, που υποχρέωναν τις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης να τα καθορίζουν με βάση τις πραγματικές ανάγκες των σχολείων, καλύπτοντας όλες τις υποστηρικτικές τους δομές.
Οι ανάγκες όμως αυτές εξαϋλώνονταν όσο προχωρούσαν στη διοικητική πυραμίδα, με αποτέλεσμα οι Περιφερειακοί Διευθυντές να «εξαφανίζουν» κενά, να εμφανίζουν «πλεονάσματα» εκπαιδευτικών, για να έχουν έτοιμη την πρώτη εφεδρεία κινητικότητας. Ταυτόχρονα ο Φίλης, με προκλητικές δηλώσεις για «παρκαρισμένους εκπαιδευτικούς» και «πάρτι πελατειακών σχέσεων», προσπαθεί να νομιμοποιήσει στη συνείδηση της κοινωνίας τις απολύσεις των αναπληρωτών, την αδιοριστία και τις εργασιακές σχέσεις-λάστιχο στο δημόσιο σχολείο. «Αν δεν αξιοποιούσαμε στο μέγιστο βαθμό το μόνιμο προσωπικό, θα κατηγορούμαστε —δικαίως— για αναποτελεσματικότητα και κακή διαχείριση των πόρων», δήλωσε πρόσφατα ο Φίλης, με φρασεολογία απευθείας παρμένη από τη νεοσυντηρητική ρητορική.
Στο συνέδριο της ΔΟΕ που πραγματοποιήθηκε 22-24 Ιούνη, το θέμα του «νέου σχολείου Φίλη» κυριάρχησε στη συζήτηση. Την τελευταία μέρα πάρθηκαν αποφάσεις για το πρόγραμμα δράσης. Συγκεκριμένα, αποφασίστηκε κινητοποίηση στο υπουργείο Παιδείας στις 31 Αυγούστου με βασικά αιτήματα την απόσυρση της απόφασης Φίλη, την άμεση πραγματοποίηση μαζικών μόνιμων διορισμών για την κάλυψη όλων των πραγματικών αναγκών στην εκπαίδευση και καμία απόλυση αναπληρωτή. Επίσης, αποφασίστηκαν 24ωρη απεργία την πρώτη εβδομάδα έναρξης των μαθημάτων, γενικές συνελεύσεις των συλλόγων το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη με εισήγηση για απεργιακές κινητοποιήσεις με επαναλαμβανόμενη μορφή (3ήμερες-5ήμερες), μπλοκάρισμα των συνεδριάσεων των υπηρεσιακών συμβουλίων που θα επιχειρούν να εφαρμόσουν την υπουργική απόφαση και τα αντιεκπαιδευτικά μέτρα της κυβέρνησης. Το πρόγραμμα δράσης ψηφίστηκε από τις Παρεμβάσεις, τη ΔΑΚΕ, την ΕΡΑ και την Ανεξάρτητη Ενωτική Εκκίνηση Εκπαιδευτικών. Η Δημοκρατική Συνεργασία (ΠΑΣΚ) και το ΠΑΜΕ δεν πρότειναν τίποτε για το πρόγραμμα δράσης.
Είναι παραπάνω από σαφές, ιδιαίτερα για την ταξική πτέρυγα του εκπαιδευτικού κινήματος, ότι οι αποφάσεις που πήρε το συνέδριο της ΔΟΕ δεν μπορεί παρά να σηματοδοτούν την αρχή ενός αποφασιστικού αγώνα, όπου η κυβέρνηση θα νιώθει την καυτή την ανάσα του από την πρώτη στιγμή και με διάρκεια. Η 24ωρη απεργία πρέπει να έχει το χαρακτήρα της έναρξης ενός τέτοιου παρατεταμένου αγώνα, να δείχνει στην κυβέρνηση τις προθέσεις μας για αυτό.
Ο αγώνας αυτός πρέπει να «βάζει στο κάδρο» το σύνολο της συντηρητικής αναδιάρθρωσης και της αποδόμησης του δημόσιου σχολείου. Πρέπει να δώσει το στίγμα όχι μιας απλής διαμαρτυρίας αλλά μιας σκληρής σύγκρουσης που θα θέλει να αποτρέπει την υλοποίηση των πολιτικών της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΟΟΣΑ. Υπάρχει πλούσια εμπειρία αντιπαράθεσης και σύγκρουσης με κομβικά σημεία των νεοσυντηρητικών αναδιαρθρώσεων, όπως η αξιολόγηση η εφαρμογή της οποίας αποτράπηκε, μια παρακαταθήκη που μπορούμε και πρέπει να πιάσουμε το νήμα της. Ταυτόχρονα, είναι απόλυτα αναγκαίο οι αγώνες να βάζουν και αιτήματα επιθετικά, που θα ξεφεύγουν από τη λογική «να σώσουμε ό,τι μπορούμε». Να συνδέονται με τη συνολική επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι, να βάζει το ερώτημα της συνολικής ρήξης και ανατροπής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου