Επισημαίνει
ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Τη μοναξιά ποτέ δεν τη φοβήθηκα. Άλλωστε είναι η μοναδική φορά που η μοναχική μου και σταθερή ανάλυση περί καταφυγής του Αλέξη Τσίπρα σε εκλογές έδειξε πως, σε αντίθεση με τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης στην Ελλάδα, οι αναγνώστες πολιτικών κειμένων την έλαβαν σοβαρά υπόψιν! Δεν με πίστεψαν - και καλά έκαναν - αλλά κατανόησαν τα επιχειρήματα και κυρίως τη μεθοδολογία που όριζε τη λογική αυτής της προσέγγισης.
Η πίστη είναι εχθρός της εμπιστοσύνης και έτσι δεν θέλω κανείς να με πιστεύει, για να μπορεί να χτιστεί εμπιστοσύνη. Η πίστη είναι καταστροφικός μονόδρομος, ενώ η εμπιστοσύνη δημιουργικός δρόμος διπλής κατεύθυνσης. Ο δρόμος της πραγματικότητας, που χαράσσεται από έναν ρεαλιστικό κονστρουκτιβισμό.
Τώρα να, έρχονται σήμερα τα «πεπλανημένα» αφεντικά στην διαμόρφωση της ελληνικής κοινής γνώμης, τα οποία είχαν ξεγράψει την πιθανότητα εκλογών, και αντί να ζητήσουν συγνώμη για την διαρκή παραπλάνηση με την εσφαλμένη εμπειρικώς θέση «συμφωνία ή εκλογές», «καμία πιθανότητα πλέον για εκλογές, σύντομα» και «έντονη φημολογία για επικείμενο ανασχηματισμό», να υπονοούν πως τώρα υπάρχει πιθανότητα εκλογών εξαιτίας των πονοκεφάλων του Μαξίμου!
Ποιοι είναι αυτοί οι πονοκέφαλοι; Οι εξελίξεις που αφορούν στα προαπαιτούμενα και στην εκταμίευση της πολυπόθητης υποδόσης των
7,5 δισ. ευρώ, καθώς και η κριτική για το ζήτημα των «υπουργικών» offshore, όπως διατυπώθηκε - ως μάλλον πρωθυπουργική θέση - στην εφημερίδα Αυγή.
Κάποιοι άλλοι με καλύτερα αναλυτικά αντανακλαστικά, αλλά εξίσου αντιεπιστημονική και γενικότερα αντι-εμπειρική λογική θεωρούν πως η επαναφορά του «waiver» που θα βοηθούσε τις ελληνικές τράπεζες να αποκτήσουν πρόσβαση στο πρόγραμμα φθηνών μακροπρόθεσμων δανείων της ΕΚΤ, έρχεται να απομακρύνει την πιθανότητα εκλογών που προκαλεί το «κράξιμο» από λογής-λογής «αγανακτισμένους» σε στελέχη της κυβέρνησης και βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αντιστρέφοντας δήθεν την πτώση στην παραγωγικότητα, την βουτιά στην ανταγωνιστικότητα, την πτώση επενδύσεων και εξαγωγών και την μεγέθυνση της ύφεσης! Αυτοί μάλιστα εμφανίζονται ως άνθρωποι της οικονομικής επιστήμης, χωρίς να δείχνουν ότι καταλαβαίνουν πώς λειτουργεί η πραγματική οικονομία, υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες που ορίζουν τα μνημόνια! Μεταξύ αυτών των αναλυτών κάποιοι ξαφνικά άρχισαν να υποθέτουν πως αυτό που νομίζουν και προπαγανδίζουν, όπως θα μπορούσε να απομακρύνει την πιθανότητα εκλογών, έτσι ακριβώς θα μπορούσε να τις νομιμοποιήσει πολιτικώς και άρα να τις κάνει αμέσως πραγματικότητα, αφού ασφαλώς προηγουμένως ολοκληρωθεί η ψήφιση των προαπαιτούμενων – τα οποία και αυτά εμφανίζουν μία προεκλογικού χαρακτήρα ελαστικότητα!
Λυπάμαι, αλλά όλοι σφάλουν. Ούτε η οικονομία, ούτε το – αντιδημοκρατικό και αντιαισθητικό κατά την άποψή μου, στις περισσότερες των περιπτώσεων – κράξιμο φέρνουν εκλογές. Εκλογές φέρνει η στρατηγική της τρόικας, ή αλλιώς η εναρμονιστική προσέγγιση Μέρκελ-Λαγκάρντ-Ουάσιγκτον ως προς το ελληνικό ζήτημα, σε συνδυασμό με την μικροπολιτική ανάγκη της ηγεσίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Το κόλπο των εκλογών είναι η διάχυση του πολιτικού κόστους του νέου τύπου μνημονίου («μνημονίου στο διηνεκές») σε όσο γίνεται μεγαλύτερο εύρος του πολιτικού συστήματος, έτσι ώστε να επωφεληθούν τα ισχυρά πολιτικά ολιγοπώλια, αναμφισβήτητο μέρος των οποίων είναι πλέον και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνον μέσω νέων εκλογών το νέου τύπου μνημόνιο με την τρόικα θα αποκτήσει «οικουμενικό» πολιτικό χαρακτήρα, ορίζοντας πλέον αναμφισβήτητα την ανάληψη της ιδιοκτησίας των προγραμμάτων της τρόικας από ολόκληρο σχεδόν το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας.
Οι πραγματικές σχέσεις και αντιθέσεις εντός του ελληνικού πολιτικού συστήματος, εναρμονίζονται πλέον διαρκώς μέσω συνεχών εκλογικών αναμετρήσεων στη βάση των προγραμματικών μέτρων και αναθεωρήσεων της τρόικας. Τους θέλουν όλους μέσα: Ο ένας θεσπίζει, ο άλλος εφαρμόζει, για να θεσπίσει στη συνέχεια εκείνος αυτά που θα εφαρμόσει ο άλλος! Έτσι κατασκευάζεται το νέο μοντέλο του δικομματισμού στην Ελλάδα και αυτό είναι στην ουσία ένα «άλλο κόλπο» που περιθωριοποίει εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που συνεχίζουν να επενδύουν κοινωνικά υγιώς… αλλά αβάσιμα και αφηρημένα! Δηλαδή, εκείνους που δεν λαμβάνουν υπόψιν πως το νέο καθεστώς που έχει ήδη διαμορφώσει η τρόικα στην Ελλάδα, περιέχει και το πολιτικό πλαίσιο ανάπτυξης του ανταγωνισμού των κομμάτων. Πέραν αυτού εμφανίζεται να μην υπάρχει πολιτική, αλλά αντίδραση και αντιδραστικοί, αν και η πραγματική πολιτική δεν θα μπορούσε ποτέ να αναπτυχθεί εντός του καθεστώτος της υποτελούς πολιτείας που ορίζουν τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις των Ελληνικών Αρχών!
Το κόλπο αυτών των εκλογών είναι, λοιπόν, η ουδετεροποίηση των λεγόμενων μνημονιακών πολιτικών για την τελική εξουδετέρωση όσων τα αμφισβητούν δομικά. Η αντιπαράθεση των κυρίαρχων δυνάμεων του πολιτικού συστήματος αφορά αποκλειστικά στο λεγόμενο «μείγμα» των μέτρων! Πράγμα που και αυτό είναι απολύτως παραπλανητικό, καθώς παρά τα θρυλούμενα και τις δήθεν επικές μάχες με τους «Θεσμούς», ελάχιστες είναι οι δυνατότητες των ελληνικών κυβερνήσεων ως προς την «μεταβολή του μείγματος». Μόνον μικρές και επιμέρους διευθετήσεις γίνονται αποδεκτές, έτσι ώστε να εξυπηρετήσουν κυρίως τις εκλογικές στοχεύσεις των κυβερνώντων κομμάτων και συνασπισμών. Το ζήτημα είναι το «μείγμα» – στο οποίο δεν συμφωνεί ούτε ο ίδιος ο Σόιμπλε, αν και θεωρεί πως δεν γίνεται αλλιώς – να είναι αυτό που θα διαμορφώσει το πλαίσιο της αντιπαράθεσης των δυνάμεων του νέου δικομματισμού και όχι μία εναλλακτική πολιτική, με ένα εναλλακτικό Εθνικό Σχέδιο. Μία αντιπαράθεση επί του «μείγματος» εξουδετερώνει αυτούς που προτείνουν πολιτικές και πολιτική μίας άλλης, διαφορετικής ουσίας. Κι έτσι ο ουσιαστικός σήμερα αντιπολιτευτικός λόγος ως προς την τρόικα θα εμφανιστεί στην κυρίαρχη πολιτική αφήγηση των εκλογών ως ανούσιος.
Με εξουδετερωμένες αυτές τις ουσιαστικές πολιτικές δυνάμεις η προεκλογική αντιπαράθεση θα αφορά στο ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής του προγράμματος της τρόικας που έγινε πλέον και «Εθνικό Σχέδιο» δράσης. Και τι πάει να πει αυτό; Ποιος μπορεί να αποτελέσει τον καλύτερο συνεργάτη της τρόικας και παράλληλα τον αποτελεσματικότερο γητευτή των απογοητευμένων και «αγανακτισμένων», ώστε να γίνουν τα απίθανα, πιθανά: να έχεις και την διαρκώς μικρότερη πίττα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, με την ιδέα πως η πίττα δεν αφορά βραχυχρονίως στον σκύλο, αλλά στην ανάπτυξη της οικονομίας για να βρει ο σκύλος χέρι να τον ταΐσει στο μέλλον!
Μόνον που έτσι το κυρίαρχο πολιτικό αφήγημα στην Ελλάδα χάνει την πολιτικότητά του και μεταβάλλεται στη συνείδηση των περισσότερων σε δίλημμα τεχνοκρατικής μορφής, παρά την προσπάθεια των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να δείξουν ότι η παρέμβαση στο «μείγμα» συνιστά διαφορετική πολιτική κατεύθυνση. Στο βαθμό που και οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ότι αυτή η μορφή προπαγάνδας «δεν τους βγαίνει», επιστρέφουν φαρσοειδώς στην «καταγγελία» των ανάλγητων, αμετροεπών και αχάριστων δανειστών. Αν ο κ. Τσίπρας επιθυμεί να αξιοποιήσει στο μέλλον την παρένθεση που έχει ανοίξει μέσα στην αγκύλη των πολιτικών της τρόικας, θα κάνει τώρα εκλογές για να τις χάσει με όσο γίνεται μικρότερη διαφορά, ελπίζοντας πως η επόμενη κυβέρνηση θα είναι και αυτή μια παρένθεση, μέχρις ότου ο νέος δικομματισμός στην Ελλάδα πακτωθεί και αποκτήσει μόνιμα και αναμφισβήτητα χαρακτηριστικά για την επόμενη εικοσαετία.
Εάν οι εκλογές διεξαχθούν μετά το φθινόπωρο, το πιθανότερο είναι να μην είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ένα από τα δύο πρόσωπα του νέου δικομματισμού. Τότε η ζώσα πραγματικότητα θα είναι χειρότερη από τη σημερινή και η αντίφαση με την επιλεκτική προβολή οικονομικών δεικτών και οικονομικών εκτιμήσεων θα οδηγήσει το εκλογικό σώμα σε μια πολιτική συμπεριφορά που θα απογοητεύσει εκείνους που εμφανίζουν το «νεκροταφείο» ως ανθισμένο κήπο. Προφανώς δεν θα πήγαινε σε εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας, χωρίς κάτι στο χέρι. Αλλά και αυτό δεν αφορά στον σκύλο!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου