Ύμνος στο συναίσθημα των συναισθημάτων..Επίκαιρο όσο ποτέ.. Κάθε νότα μια πενιά στις συνειδησιακές χορδές που έχουν θαφτεί κατω από τα μπάζα της καθημερινής αδιαφορίας. .. Κάθε στίχος μια γέφυρα σύνδεσης με ότι σε κρατά ακόμη στη ζωή.. Προσωπικά και κοινωνικά Η
απεγνωσμένη κραυγή της απόλυτης μοναξιάς.. Γεια και χαρά σου ρε Στράτο..
Ποιος να ξέρει αν αργούμε να τελειώνουμε να έρθουμε να σε βρούμε γιατί καταντήσαμε ζωντανοί
νεκροί πνιγμένοι μέσα στα σκατά..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου