Τα τελευταία χρόνια έγινε πιο απροκάλυπτος ο ταξικός ρόλος της και η αξιοποίησή της για την επιβολή της αντιλαϊκής πολιτικής
Είναι γνωστός ο ρόλος και η θέση της Δικαιοσύνης στο πλαίσιο αυτής της αστικής εξουσίας και οικονομίας, τα έχουμε αναλύσει και δυστυχώς επιβεβαιωνόμαστε και από τις εξελίξεις.
Ταυτόχρονα: Παραμένει άθικτο όλο το αυταρχικό πλαίσιο λειτουργίας και ιεραρχικής εξάρτησης των δικαστών.
Η σύγκρουση που γίνεται, με βάση όσα έχουν δει τουλάχιστον το φως της δημοσιότητας, πέρα από άλλες πλευρές, έχει να κάνει και με τον έλεγχο κρίσιμων θέσεων και μηχανισμών στον χώρο της Δικαιοσύνης.
Αξίζει να θυμίσουμε ότι στο πλαίσιο της τότε αναθεώρησης του Συντάγματος, εμείς προβάλαμε τη θέση για εκλογή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης από ένα ευρύτερο εκλεκτορικό Σώμα, σαν ένα ελάχιστο βήμα, για να χαλαρώσει κάπως ο ασφυκτικός εναγκαλισμός με την εκάστοτε κυβέρνηση που διορίζει την ηγεσία της και μέσω αυτής βεβαίως ελέγχει όλους τους κρίσιμους κρίκους.
Συζητώντας συνολικότερα για τη Δικαιοσύνη στη χώρα μας, θεωρούμε ότι τα τελευταία χρόνια έγινε πιο απροκάλυπτος ο ταξικός - όπως λέμε - ρόλος της, δηλαδή η αξιοποίησή της για την επιβολή της αντιλαϊκής πολιτικής, την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, σε βάρος των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων.
Τέτοια στοιχεία είναι τα εξής:
-- Η συνέχιση της ποινικοποίησης των εργατικών και λαϊκών αγώνων - με την ευκαιρία να επισημάνουμε ότι είναι απαράδεκτη η απόρριψη από την κυβέρνηση, χωρίς καν συζήτηση, της πρόσφατης τροπολογίας - πρότασης του Κόμματός μας για την παύση της ποινικής δίωξης μιας σειράς αγώνων εργατών, φτωχομεσαίων αγροτών, αυτοαπασχολούμενων - της κήρυξης σχεδόν όλων των απεργιών παράνομων και καταχρηστικών.
-- Χαρακτηριστικό, επίσης, παράδειγμα είναι ο νέος αντιδραστικός Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας, που ψήφισε εσπευσμένα η κυβέρνηση, μαζί με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και άλλα κόμματα, το περασμένο καλοκαίρι, ως προαπαιτούμενο του τρίτου μνημονίου.
Παρά την αντίθεση σύσσωμου του νομικού κόσμου της χώρας, δίνονται προκλητικές διευκολύνσεις και προνόμια στις τράπεζες, ώστε να βγάζουν πιο εύκολα στο «σφυρί» τη λαϊκή περιουσία.
Γενικότερα, την τελευταία πενταετία περίπου, έχουν γίνει σημαντικές αλλαγές στην απονομή της δικαιοσύνης, σε αντιδραστική όμως κατεύθυνση, που αφορούν τις διαδικασίες σε όλα τα δικαστήρια.
Αξιοποιώντας ως πρόσχημα το υπαρκτό πρόβλημα των σοβαρών καθυστερήσεων στην εκδίκαση των υποθέσεων, οι μεταρρυθμίσεις αυτές έχουν στόχο την πιο αποτελεσματική προσαρμογή της Δικαιοσύνης στις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου, για γρήγορη, φθηνή και αποτελεσματική για τα συμφέροντά του όμως επίλυση των διαφορών και διευκόλυνση των επενδύσεών του.
Βασικές κατευθύνσεις είναι η ενίσχυση των εξωδικαστικών μορφών επίλυσης διαφορών (π.χ. διαμεσολάβηση, διαιτησία κ.ά.), δηλαδή μορφές ιδιωτικοποίησης - να το πούμε έτσι - της Δικαιοσύνης, διαδικασίες «fast track» για τη διεκπεραίωση υποθέσεων με σημαντικό οικονομικό ενδιαφέρον για ομίλους, όπως π.χ. στρατηγικές επενδύσεις, φορολογικές υποθέσεις και άλλα, εξασφάλιση της γρήγορης εφαρμογής των αντιλαϊκών νόμων.
Π.χ. πιλοτικές δίκες για υποθέσεις με γενικότερο πολιτικό - κοινωνικό ενδιαφέρον, όπως προσφυγή κατά των αντιλαϊκών χαρατσιών, αντιασφαλιστικών νόμων που κάνουν εργαζόμενοι, το κίνημα κ.λπ.
Ταυτόχρονα, ως η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, η πρόσβαση στη Δικαιοσύνη για τους εργαζόμενους, για τα λαϊκά στρώματα, για το φτωχό κόσμο, προκειμένου να υπερασπιστούν τα όποια δικαιώματα έχουν απομείνει, γίνεται πανάκριβη και εξαιρετικά δύσκολη, αφού αυξάνονται διαρκώς τα κάθε είδους παράβολα, άλλα έξοδα, ενώ μπαίνουν και νέα τυπικά - δικονομικά εμπόδια.
-- Παράλληλα, συνεχίζονται η σοβαρή έλλειψη προσωπικού, υλικοτεχνικής υποδομής, όπως δικαστικές αίθουσες κ.λπ., τα τεράστια κενά στις θέσεις δικαστών και ιδίως δικαστικών υπαλλήλων, ενώ χειροτερεύουν συνολικά οι συνθήκες εργασίας όλων των εργαζομένων στη Δικαιοσύνη: Δικηγόρων, δικαστικών υπαλλήλων, δικαστών, εισαγγελέων.
Αν η κυβέρνηση ήθελε να αντιμετωπίσει πραγματικά το πρόβλημα της καθυστέρησης της απονομής της Δικαιοσύνης, θα έλυνε αυτά τα ζητήματα, αλλά και θα «ξεφόρτωνε» τα πινάκια των δικαστηρίων από τις εκατοντάδες υποθέσεις ποινικοποίησης εργατικών και λαϊκών αγώνων, διώξεων σε βάρος φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Η κυριαρχία του κεφαλαίου αποτελεί το πλαίσιο που γιγαντώνει αυτά τα φαινόμενα
Από όλα τα παραπάνω απορρέει το συμπέρασμα ότι όποια πολιτική δύναμη δεν αμφισβητεί την κυριαρχία του κεφαλαίου στην οικονομία, οποιαδήποτε πολιτική δύναμη αποδέχεται ως αιώνιο τον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, στηρίζει αντικειμενικά το πλαίσιο στο οποίο γιγαντώνονται αυτά τα φαινόμενα και γίνεται αναπόφευκτα μέρος - το θέλει δεν το θέλει, το επιδιώκει δεν το επιδιώκει - αυτής της διαπλοκής.
Αυτό, κατά τη γνώμη μας, είναι το βασικό συμπέρασμα που πρέπει να βγει από τη σημερινή συζήτηση στη Βουλή, από τον ελληνικό λαό που μας παρακολουθεί με ενδιαφέρον, κι ενώ έχει μπροστά του τα μεγαλύτερα σκάνδαλα, τις μεγαλύτερες τελικά αδικίες που έρχονται με μορφή ξανά χιονοστιβάδας, ως συνέχεια των προηγούμενων, και αφορούν το Ασφαλιστικό, το Φορολογικό, τα «κόκκινα» δάνεια, το σύνολο δηλαδή των αντιλαϊκών μέτρων που βάζουν ταφόπλακα σε δικαιώματα, στο ήδη εξαφανισμένο λαϊκό εισόδημα, στην ίδια τη ζωή του λαού μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου