ΜΑΖΙΚΟ ΟΧΙ ΤΩΝ ΓΑΛΛΩΝ ΣΤΙΣ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Οι δολοφονικές επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου στο Παρίσι, που άφησαν πίσω τους 130 νεκρούς, αποτέλεσαν για τον Ολάντ θείο δώρο! Μάννα εξ ουρανού, καθώς για πρώτη φορά από τον Ιούλιο του 2012 τα ποσοστά δημοτικότητάς του ξεπέρασαν αυτά του προκατόχου του, Νικολά Σαρκοζύ, κι έτσι διεκδίκησε να αφήσει πίσω του τον τίτλο του πιο αντιδημοφιλούς και αδιάφορου προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας στα μεταπολεμικά χρονικά.


Αυτήν ακριβώς την ατυχή για τους Γάλλους κι ευτυχή για τον ίδιο συγκυρία θέλησε να εκμεταλλευτεί ο Ολάντ φέρνοντας προς ψήφιση ένα νόμο που γρήγορα χαρακτηρίστηκε λαιμητόμος για τα εργατικά δικαιώματα. Αν ψηφιστεί θα αποτελεί την μεγαλύτερη οπισθοδρόμηση που έχει συντελεστεί στις εργασιακές σχέσεις επί γαλλικού εδάφους, μιας και είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της εργοδοσίας. Στις διατάξεις του προβλέπεται η μείωση του κόστους των αποζημιώσεων ώστε να διευκολυνθούν οι απολύσεις, η ελαστικοποίηση των ωρών εργασίας μέσω επιχειρησιακών συμβάσεων που θα ρυθμίζουν με συμφωνίες εργοδοτών και εργαζομένων στο πλαίσιο της επιχείρησης τις αμοιβές, τις ώρες εργασίας και την αποζημίωση των υπερωριών, η συρρίκνωση των αδειών, κ.α. Τα σχέδια του Ολάντ δίχασαν το Σοσιαλιστικό Κόμμα ακόμη και το υπουργικό συμβούλιο, με αποτέλεσμα η συζήτηση του σχετικού νομοσχεδίου που θα ανάψει το πράσινο φως για να μπει στην εθνοσυνέλευση να μετατεθεί από τις 9 για τις 24 Μαρτίου.

Μετά όμως τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις και απεργίες της προηγούμενης Τετάρτης δεν αποκλείεται μια νέα αναβολή. Σύμφωνα με τα συνδικάτα οι συγκεντρωμένοι στο Παρίσι έφθασαν ακόμη και τους 100.000, ενώ δεν υπήρξε μεγάλη πόλη της Γαλλίας που να μην συγκλονίστηκε από διαδηλώσεις. Ενδεικτικό στοιχείο για την απήχηση που βρίσκει στη γαλλική κοινωνία η εναντίωση στο αντεργατικό έκτρωμα του Ολάντ είναι ο πρωτοφανής αριθμός του 1 εκ. υπογραφών που συγκεντρώθηκαν ενάντια στην αντιμεταρρύθμιση κι η συμφωνία των δημοσκόπων πώς το 50% των ερωτηθέντων αποδέχεται τις διαδηλώσεις, ενώ εναντίον τους είναι μόνο το 25%.

Ωστόσο, το πιο ανησυχητικό για την κυβέρνηση και το πιο ελπιδοφόρο για την Αριστερά στοιχείο είναι η μαζική συμμετοχή της νεολαίας στις διαδηλώσεις. Κατέβηκαν στους δρόμους, με μαζικό τρόπο, ακόμη και μαθητές Λυκείου, διαψεύδοντας την εδραιωμένη αντίληψη περί αδιαφορίας της νεολαίας στα εργασιακά θέματα. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος των εφήβων θύμισε στον Ολάντ το άδοξο τέλος που είχε πριν δέκα χρόνια ακριβώς μια ανάλογη αντι-μεταρρύθμιση την οποία επιχείρησε να υλοποιήσει ο δεξιός πρόεδρος Ζακ Σιράκ. Έτσι και σήμερα το πολιτικό χαστούκι που δέχτηκε ο Ολάντ προδικάζει την αποτυχία του να βρεθεί μεταξύ των δύο πρώτων διεκδικητών της προεδρίας στις εκλογές του 2017, που θα είναι η φασίστρια Λε Πεν κι ο δεξιός Σαρκοζύ.