ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΞΗΡΟ

 Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Ήθελα πάση θυσία να αποφύγω την εμπλοκή μου στη συζήτηση για τη θεατρική παράσταση του Ξηρού που τείνει να κλείσει αν δεν έκλεισε ήδη τραυματικά για το Εθνικό. Έλα όμως που τα Μιντιακά παράσιτα επιμένουν υποδαυλίζοντας τη φωτιά της «καθολικής» και όχι αποκλειστικά οικονομικής παρακμής των Ελλήνων «ορθοδόξων» χριστιανών, εξ αιτίας της οποίας έχει καταστεί κρανίου τόπος η Ελλάς; 

Και το κάνουν, οι μεν, προβάλλοντας μαξιμαλιστικά την ιδεολογική ταυτότητα της «επαναστατικής» του δράσης και οι δε, το στυγνό του χαρακτήρα των εγκλημάτων του.. Στην πραγματικότητα τίποτα από τα δύο δεν ισχύει. 


Τις επαναστάσεις τις κοιλοπονά η ιστορία και εκδηλώνονται πάντα όταν ο χρόνος και οι συνθήκες πληρούνται. 

Αν ξεσπάσουν πριν, τότε θα έχουν οι επαναστάτες άδικο απλώς γιατί μπορεί να έχουν δίκιο, αλλά νωρίς. Για να υποστούν τις οδυνηρές συνέπειες ενός πρόωρου τοκετού. 

Αν εκραγούν εκ των υστέρων τότε θα είναι θνησιγενείς αφού το προϊόν της γέννας τους θα έχει σαπίσει σαν άκοπος καρπός από το δέντρο της κοινωνικής μήτρας. 

Στη περίπτωση της ομάδας Ξηρού ισχύει το πρώτο. 

Ουδείς εξ όσων έχει διαβάσει ή έχει ζήσει τα πρώτα χρόνια της μεταπολιτευτικής περιόδου δύναται να ισχυριστεί ότι τα σημάδια των καιρών προμήνυαν τη θύελλα μιας εξέγερσης. Καμιά από τις προϋποθέσεις της δεν υφίστατο. 
Ο λαός ήταν ακόμη μουδιασμένος, ανοργάνωτος, ασύντακτος και κυρίως ακέφαλος. Ο ηγέτης που θα τον χειραγωγούσε στην ουτοπία δεν υπήρχε ούτε στους όρχεις του γονιού του  ως σπερματοζωάριο, αν και δεν είναι λίγοι όλοι όσοι τον θέλουν να σφυρηλατείται μέσα στη επαναστατική φωτιά. 

Παρά τούτα η ομάδα του Κουφοντίνα επιλέγοντας στόχους από τα πλέον μισητά πρόσωπα του Ελληνικού αλλά και του διεθνούς κάδρου, κινητοποίησε τον συναισθηματικό κόσμο ενός καταπιεσμένου και βασανισμένου λαού, για να αποκτήσει ταχύτατα άδηλα ερείσματα σε όλη τη κοινωνία. 

Και μπορεί το καθεστώς να έχανε και έχασε μια δυο επιφανείς δεκάδες από τα ερείσματά του, αλλά δεν έχασε ούτε σπιθαμή από το έδαφος που κατείχε. Τα πρόσωπα είναι αναλώσιμα. Το σύστημα όχι. Άρχισαν έτσι οι συμψηφισμοί. Τι ήταν ένας Ουέλς εμπρός στην αιματηρή επταετία που κατέληξε στη τραγωδία της Κύπρου; 

Ή τι ήταν ένας Περατικός εμπρός στα εμφράγματα που προκάλεσε η εργασιακή απονεύρωση της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης του Περάματος που του παραχωρήθηκε αχρεωστήτως ως δώρο; Ή εν τέλει τι αντιπροσώπευε το αίμα ενός Μάλιου ή ενός Μπάμπαλη εμπρός στο αίμα που είχαν αυτοί προκαλέσει ανοίγοντας τη σπλήνα του πολιτικού μίσους και μάλιστα σε έναν λαό επιρρεπή; Για να αποδειχτεί εκ του αποτελέσματος ότι: 

Το αίμα δεν είναι η ποσοτική αρίθμηση του βάρους του όπως τα λουλούδια δεν τα μετρούν αλλά τα μυρίζουν. Έτσι είναι απολύτως προσβλητικό να το θέτεις ως παράγοντα μιας εξίσωσης που ο άγνωστος Χ εκφράζει διαφορετικές ζωές. 

Αν λοιπόν εμπεριέχετο το μήνυμα αυτό στο συγγραφικό πόνημα του Ξηρού τότε δικαίως αυτό επελέγη να ορθωθεί επί σκηνής ενώπιόν μας.. 

Όλα τα υπόλοιπα απλώς επιτείνουν τη πολιτική οικονομική ηθική και κοινωνική παρακμή που βιώνουμε ως παρωδία πλέον. Και την επιτείνουν με παραληρηματικές αφηγήσεις των μιντιακών χλεχλέδων για να εμβολιάζεται ο κάθε ηλίθιος από την κολοσσιαία ανοησία τους..