Ναι φεύγει οριστικά και δεν καταλαβαίνω γιατί να το γιορτάσω
αφού τούτες τις ώρες της μοναξιάς ανατρέχω στο παρελθόν για να κρατηθώ από τις
γλυκές αναμνήσεις μιας νιότης πλημμυρισμένης από ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.. Και
ως να μην επαρκούσαν οι υπαρξιακές αμφισβητήσεις ενός εκάστου εξ ημών από το
2011 και μετά πλάκωσαν οι αγγελιοφόροι του θανάτου. Τα κοράκια της τοκογλυφίας.
Για να διαψεύσουν αμετάκλητα τη προσμονή μιας ολόφωτης μέρας. Πολλοί από εμάς
και εξ αιτίας της πολιτικής παγωνιάς που μας επέβαλλε την αδυσώπητη ανέχεια δεν έχουν
κληθεί να ζεσταθούν στη θαλπωρή μιας φιλικής συντροφιάς και όσοι έχουν τη
πρόσκληση ανά χείρας θα βρεθούν αντιμέτωποι με παράλληλους μονολόγους, αφού οι
περισσότεροι θα ανασαίνουν με το καλάμι τη ζωή. Όπως οι Βιετκόγκ την εξωτερική
πραγματικότητα . Συνθήκες που είτε το θέλει είτε δεν το θέλει κάποιος, ευνοούν την
ανάδυση από τα έγκατα της μνήμης προσώπων και φιλιών που αν δεν είχαν ανεξήγητα
χαθεί, θα είχαν αλλάξει τη ζωή. Μπορεί ναι μπορεί όμως και όχι. Σε όλους αυτούς
αφιερώνω τη σύνθεση του Κραουνάκη που ερμηνεύει η Μαρινέλα. «‘Ότι τραγουδώ κι ότι
ανασαίνω».. Και τους βεβαιώ πως σε ότι μου αναλογεί θα δώσω με όλες μου τις δυνάμεις
τη μάχη της νέας αλλαγής.. Επειδή μπορεί έτσι να ήλθαν τα πράγματα αλλά έτσι
δεν θα πάνε..
Ευγ. Ανδρικ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου