ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΧΡΟΝΟΥ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΑΣ ΑΝ ΔΕΝ ΕΞΕΓΕΡΘΟΥΜΕ

Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Απεργούμε αδέλφια,

Απουσιάσαμε αλλά πρόκειται περί απουσίας δικαιολογημένης. Ο πόλεμος με την άρχουσα τάξη για όσους εκ των Ελλήνων το έχουν αντιληφθεί μαίνεται και ως εκ τούτου δηλώσαμε παρών – όχι όλοι ασφαλώς- στα δημοσιογραφικά χαρακώματα για να υπερασπίσουμε τα ασφαλιστικά μας ταμεία που όπως όλων των εργαζομένων λεηλατήθηκαν και λεηλατούνται από το καθεστώς.. Πρόκειται περί του ιδίου καθεστώτος το οποίο αφού πρώτα τεμάχισε την κοινωνία σε στρώματα υποστρώματα και ανθυποστρώματα, επιτίθεται σε ένα έκαστο εξ αυτών κατά μόνας. Παλιό το παραμύθι.. Το είχε ο Μακιαβέλι περιγράψει αλλά ελάχιστοι από τον λαό μας συστήθηκαν μαζί του, έστω διά του ηγεμόνα του, δεδομένου ότι δια χειραψίας αδυνατούσε. Οχυρωνόταν ο καθείς έτσι στο καβούκι του υπό την ψευδαίσθηση πως θα διέφευγε της καταστροφής αφού αυτή αφορούσε τον διπλανό του.. Έλα όμως που η τεχνολογία συνέδραμε το καθεστώς των Τσιπραίων, των Σαμαράδων, των Βενιζέλων, των Θεοδωράκδων, των Γεννηματάδων (ο πατήρ της Φώφης υπήρξε ο πρώτος διδάξας άμα τη επιστροφή του από τις Ηνωμένες Πολιτείες γι αυτό και τον κατήργησε ο Ανδρέας Παπανδρέου εν μία νυκτί από κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο) της Λεβέντικης καρικατούρας, της Χρυσής Αυγής και των Καρατζαφέρηδων του μοντελοπνιγμού, και τον ξετρύπωσε.. Για να τον σύρει τώρα ανυπεράσπιστο στο αλώνι του θανάτου. Πλέον βρισκόμαστε ενώπιος ενωπίω με τις αυταπάτες μας που θέλουν τον καπιταλισμό ή να μας λυπηθεί και να μας ελεήσει. Μόνο που ο άγριος καπιταλισμός τον οποίο βιώνουμε δραματικά, μάτωνε για δεκαετίες προκειμένου ν’ ανατρέψει τις σοσιαλιστικές δημοκρατίες και να επιβάλλει ξανά το δικό του Μεσαίωνα που τούτη τη φορά δεν είναι γεωγραφικός αλλά οικονομικός. Δεν υπάρχουν πλέον Δουκάτα συγκεκριμένων συνόρων εντός  των οποίων οι ισχνοί σκλάβοι θα αυγαταίνουν τον πλούτο του αφέντη παραδίδοντας τις γυναίκες τους την πρώτη νύχτα του γάμου σε αυτόν όπως συνέβαινε με τον Μπέκερ στο Μαντούδι Ευβοίας. Το σύνορό του έχει επεκταθεί σε όλο τον πλανήτη και ο μηχανισμός της εκμετάλλευσης ονομάζεται χρηματοπιστωτικό σύστημα. Είναι αυτό που επινόησε το πλαστικό χρήμα το οποίο δεν εκπροσωπεί μηδέ καν τον εαυτό του αφού το αντίκρισμα είναι ένα φάντασμα. Ή επί το ορθότερο κινούμενα σκίτσα στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές τους. Άρχισαν έτσι δι αυτού να παίρνουν πίσω ό,τι υπό τον φόβο του υπαρκτού σοσιαλισμού εξαναγκάστηκαν να παραχωρούν.. Τη κοινωνική πρόνοια, την παιδεία, την υγεία τον πολιτισμό και πέρα και πάνω απ’ όλα  τον καρπό της εργασίας των λαών ελάχιστο μέρος του οποίου επέστρεφαν κατά το παρελθόν. Και για να συμβεί, μετακύλησαν τον δικό τους φόβο στις κοινωνίες. Το ένα δηλαδή από τα δύο στοιχεία που εκμεταλλεύεται για να τις στύψει. Το άλλο είναι οι ελπίδες και κυρίως οι ανάγκες ενός εκάστου εξ ημών. Μας στρίμωξαν έτσι τη ζωή μας σε μερικά στεγασμένα τετραγωνικά και μας βομβαρδίζουν με απειλές για την κατάσχεσή τους προκειμένου να μην διακρίνουμε πως έχει ήδη η ζωή μας κατασχεθεί με πρώτη την εργασία μας. Αντλούν το οξυγόνο μας και στηριγμένοι στα θεσμικά υπολείμματα μιας δημοκρατίας που κατεδαφίζεται, σηκωνόμαστε στις μύτες των ποδιών προκειμένου οι μύτες της κεφαλής να πάρουν μερικές ανάσες ακόμη.  Αποτέλεσμα. Είναι θέμα χρόνου ο θάνατός μας και μια μόνον δύναμη μπορεί να τον αποτρέψει. Η δύναμη της εξέγερσής μας. Τίποτα πέραν αυτού..